Όσοι διαβάζουν τη στήλη, γνωρίζουν ότι από την αρχή της έλευσης του Στέφανου Κασσελάκη στην ελληνική πολιτική σκηνή, άσκησα έντονη κριτική και μάλιστα σε πολλά επίπεδα.
Πρώτον, στον τρόπο εκλογής του. Αυτό το τσίρκο, που το «ανεβάζουν» πια και σχεδόν όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα, όπου μπορεί όποιος «περνάει απέξω» από τα εκλογικά κέντρα, να μπει μέσα και να ψηφίσει όποιον θέλει κι ας μην είναι μέλος, ούτε καν και συμπαθών.
Αρκεί να καταβάλει ένα μικρό ποσό, €5 στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ή και … ούτε ένα σεντ σε ανάλογες εκλογικές μάχες άλλων κομμάτων. Δεν χρειάζεται καν να είσαι σε ηλικία λογική, που σε όλες τις νορμάλ χώρες της Ευρώπης κυμαίνεται μεταξύ 16-18χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε ψηφοφόρους από 15 και πάνω και έθεσε ως χρηματικό ποσό €5 για να μπορείς να κρίνεις πρόσωπα και καταστάσεις και να ψηφίσεις.
Υπό τέτοιες συνθήκες εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης και καταποντίστηκαν οι αντίπαλοί του, παλιές καραβάνες στο κόμμα, με ρίζες που δεν ξεριζώνονται με τίποτα.
Σκεφθείτε μόνο δύο πράγματα:
Αρκετοί από αυτούς που αποκόπηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν πήρε την σκυτάλη ο εξ Αμερικής επιχειρηματίας, έφτιαξαν δικό τους κόμμα και στράφηκαν εναντίον του παλιού τους. Παραμένουν όμως έμμισθοι υπάλληλοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκπληκτος έμαθα χθες από τον βουλευτή του κόμματος, Πέτρο Παππά.
Επίσης, και ακόμα πιο πρωτοφανές και εξωφρενικό, υπάρχουν και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, το ανώτατο όργανο του κόμματος, οι οποίοι παίρνουν και αυτοί μισθό από τον ΣΥΡΙΖΑ!
Ο Κασσελάκης, που ό,τι και αν του προσάψει κανείς (δικαίως σε πολλές περιπτώσεις, διότι έκανε βιτρίνα το λάιφσταιλ του, ξημεροβραδιαζόταν στα σόσιαλ μίντια, όπως και κάποιον που ξέρετε καλά και στην Κύπρο, τον στείλατε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), όταν κατάλαβε και διαπίστωσε εκ των έσω τι μαγαζί πήρε στα χέρια, άρχισε να ανακοινώνει ριζικές αλλαγές και να τις θέτει σε εφαρμογή.
Δεν άρεσαν. Όπως δεν αρέσει καμία αλλαγή σε κόμματα της δογματικής Αριστεράς. Δεν άρεσαν, όχι επειδή πολιτικώς μπορεί να ξέφευγαν από τη «γραμμή» ενός δύσκαμπτου αριστερού οργανισμού (ιδίωμα των περισσότερων, άλλωστε…), αλλά επειδή χαλούσε το βόλεμα. Εκείνων που έχουν εμπεδωμένη μέσα τους τη νοοτροπία του μόνιμου, αμετακίνητου και μη αξιολογημένου δημοσίου υπαλλήλου.
Ο Κασσελάκης ήθελε να τα αλλάξει όλα, δίχως όμως να αλλάξει και τον ίδιο του τον εαυτό – εκείνον, κυρίως, που έγερνε πολύ περισσότερο στο στάιλ, παρά στο λάιφ. Πίστευε, όπως πιστεύουν πολλοί, κυρίως από τον κοσμικό χώρο, ότι αυτά πρέπει και μπορούν να παντρεύονται.
Για να κερδίσεις likes, ίσως. Ψήφους, όχι.
Κι αν αυτό το «αξίωμα» το διέψευσε ο Φειδίας, πολύ γρήγορα θα γκρεμιστεί εις τα εξ ων συνετέθη. Γιατί Ευρωπαϊκή Ένωση (και πολιτική γενικότερα) δεν είναι ένας διαρκής χαβαλές.
Καλό είναι όλοι αυτοί οι επιφανειακοί τύποι να καθίσουν και να διαβάσουν όσα είπε χθες για το «πού πρέπει να πάει η Ευρώπη;» ο εικονιζόμενος Μάριο Ντράγκι, πρώην Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Ο άνθρωπος που, θυμίζω, με μια μόνο φράση του, κατά πολλούς μαγική –«θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί»– έδωσε τέλος στην τότε κρίση χρέους στην Ευρωζώνη.
Είπε ότι η Ευρώπη χρειάζεται μια τεραστίων διαστάσεων «επενδυτική κινητοποίηση», που σε αριθμούς θα φτάσει τα περίπου €900 δισ., μέσα στα επόμενα 5 χρόνια, κυρίως στην τεχνολογία και στις τεχνολογίες αιχμής. Εκεί όπου οι Κινέζοι σαρώνουν σε όλα. Και άλλα πολλά, που αξίζει να τα μελετήσει κανείς.
Πώς μπορεί, λοιπόν, (για να επανέλθουμε στα κόμματα-χαβαλέδων και σε κυβερνήσεις με συνεργασίες βολικές, ποτέ ουσιαστικές), να πάμε μπροστά; Τώρα, μάλιστα, που ο Ντράγκι προτείνει και κατάργηση του δικαιώματος βέτο στην ΕΕ, τα πράγματα θα αλλάξουν άρδην. Και μάλλον προς το καλύτερο, διότι θα αναγκαστούμε όλοι να συνεργαστούμε σοβαρά και να κτίσουμε πολιτικά «σώματα» που θα έχουν ήθος, τεχνογνωσία και όραμα. Βούληση, και όχι άρνηση…
ΥΓ: Με όλα τα λάθη του, ο Κασσελάκης είχε και έχει πράγματα να δώσει. Και μόνο που τα έβαλε «στα ίσα» με όλη τη σαπίλα του κομματικού συστήματος στον χώρο του, καταχωρίζεται στα «συν» του.
