Η ιστορία πίσω από το θέμα των οφειλών των κομμάτων προς το κράτος για χορηγία που έλαβαν το 2021 χωρίς να τη δικαιούνται, αλλά και για τις προεδρικές εκλογές του 2018 είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στην Κύπρο.
Είναι η αντανάκλαση ενός πτωχευμένου συστήματος εξουσίας βασισμένου για χρόνια στην λογικής της άρπα-κόλας και της αρπαχτής. Αυτό ακριβώς έγινε και στην περίπτωση της κρατικής χορηγίας των κομμάτων και τα χαμένα λεφτά του κράτους. Διότι αυτά τα χρήματα, που στην ουσία βγήκαν από τις τσέπες του φορολογούμενου πολίτη, δεν υπάρχει περίπτωση να επιστραφούν στο κράτος.
Από που να επιστραφούν άλλωστε; Από ποια ταμεία να ανακτηθούν και από ποιους να αναζητηθούν ευθύνες;
Η Συμμαχία Πολιτών δεν υφίσταται πλέον ως κόμμα. Έχει κλείσει και έχει διαγραφεί. Το δε Κίνημα Αλληλεγγύη απλά δεν έχει διαγραφεί, αλλά από που να βρεθούν αυτά τα χρήματα και ποιος να κινήσει τη διαδικασία και εναντίον ποιου; Και για να είμαστε και δίκαιοι, η ευθύνη για την απόφαση να δοθούν τα χρήματα το 2021 προκαταβολικά, είναι συλλογική αφού ήταν απόφαση των αρχηγών κομμάτων. Και το λάθος, που δεν ήταν ακριβώς λάθος, αλλά σκόπιμη παράλειψη, είναι ότι δεν λήφθηκε υπόψη το γεγονός ότι ήταν χρονιά εκλογών.
Η χορηγία κατανέμεται στη βάση των εκλογικών ποσοστών των κομμάτων. Σε χρονιά εκλογών είναι λογικό και αναμενόμενο ότι τα κομματικά ποσοστά θα άλλαζαν. Άρα, στο πλαίσιο μίας απόφασης που λήφθηκε εν τη σοφία όλων των κομματικών αρχηγών των τότε κοινοβουλευτικών κομμάτων, θα έπρεπε να υπήρχε και η πρόνοια για επιστροφές χρημάτων ή για ανακατανομή του ποσού της χορηγίας μετεκλογικά. Δεν έγινε όμως και σκεπτόμενος κάποιος πονηρά, θα μπορούσε να πει πώς αυτή η παράλειψη μπορεί να μην ήταν και καθόλου τυχαία. Γιατί;
Η ιστορία με την κρατική χορηγία των κομμάτων και το μπάχαλο που δημιουργήθηκε, πάει πίσω στο 2016 και τις βουλευτικές εκλογές. Τότε, η Συμμαχία Πολιτών και το Κίνημα Αλληλεγγύη, όπως και το ΕΛΑΜ, έμπαιναν για πρώτη φορά στην Βουλή. Ενώ λοιπόν ήμασταν στο μέσο του έτους, αποφασίστηκε τότε να δοθεί έκτακτη κρατική χορηγία στα κόμματα που έμπαιναν στη Βουλή για πρώτη φορά, με τη λογική δήθεν ότι ως κοινοβουλευτικά κόμματα, δικαιούνται κρατικής χορηγίας, την οποία όμως δεν έλαβαν αφού τότε έμπαιναν για πρώτη φορά στη Βουλή.
Ίσως κάποιοι και το 2021 να είχαν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τους, το σενάριο μιας νέας έκτακτης χορηγίας για τα νεοεισερχόμενα κόμματα. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, έμενε αναπάντητο το ερώτημα για το τι θα γινόταν με κόμματα τα οποία δεν θα έπιαναν το όριο για να είναι στη Βουλή ή για να δικαιούνται κρατική χορηγία.
Ακριβώς αυτό είναι το προκλητικό της όλης ιστορίας. Λήφθηκε απόφαση να δοθεί ολόκληρο το ποσό της χορηγίας, ενώ κάποια κόμματα μετά τον Μάιο δεν ήταν καν στην Βουλή.
Για αυτό και ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν. Εκτός και εάν δεχθούμε ότι ο όλος χειρισμός και η απρονοησία τους, είναι αποτέλεσμα ανικανότητας και δεν έγινε για εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Αυτό όμως είναι ακόμα χειρότερο…
Τρία χρόνια και τέσσερις μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές δεν έχουν ακόμα βρεθεί απαντήσεις στο ζήτημα, όπως επεσήμανε και στην πρόσφατη έκθεση του ο Γενικός Ελεγκτής. Όπως είχε αναφέρει άλλωστε και πριν από μερικούς μήνες στην Βουλή ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, υπάρχει μία διελκυστίνδα μεταξύ Βουλής και Υπουργείου Οικονομικών για το ποιος έχει την ευθύνη να διεκδικήσει πίσω τα χρήματα αυτά.
Το κόστος από την όλη ιστορία, όπως και για όλα τα σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δεν είναι μόνο οικονομικό. Η ζημία είναι πρωτίστως πολιτική αλλά δυστυχώς, αυτοί που πρώτοι έπρεπε να ανησυχούν για αυτό, αδυνατούν αντιληφθούν τις προεκτάσεις του θέματος…
