Η κυρίαρχη αντίληψη στο Κυπριακό είναι πως τίποτε δεν κινείται και ούτε προβλέπεται να υπάρξει κάποια εξέλιξη σύντομα. Και συνδυασμό με την άλλοτε αθηναϊκή προσέγγιση – η οποία υιοθετήθηκε και με τα παραπάνω στην Κύπρο – ότι τάχατες το Κυπριακό δεν πουλάει, δημιουργείται ένα κοκτέιλ γενικής αδιαφορίας η οποία φτάνει πολλές φορές στα όρια της απαξίωσης.

Αυτό που πραγματικά δεν κινείται στο Κυπριακό είναι η απουσία συνομιλιών και διαπραγματεύσεων. Αυτό που δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή είναι το ότι οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων δεν παρακάθονται μαζί με συμβούλους και εκπροσώπους τους Ηνωμένων Εθνών σε κάποιας μορφής συζήτηση στη βάση συγκεκριμένης ατζέντας.

Το ότι δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις αυτή τη στιγμή δεν σημαίνει ότι και το Κυπριακό έχει λυθεί. Γιατί μπορεί να ενοχλούνται πολλοί, στην απ’ εδώ πλευρά του συρματοπλέγματος, όταν ακούνε από απέναντι ότι «το Κυπριακό λύθηκε το 1974» ή «δύο λαοί που ζουν χωριστά ο ένας δίπλα στον άλλο», ή «δεν υπάρχει λόγος για επανέναρξη των συνομιλιών».

Αλλά, την ίδια ώρα ενοχλούνται να ακούνε ή να διαβάζουν για το Κυπριακό. Γιατί όπως και οι απέναντι έτσι και οι απ’ εδώ πιστεύουν ότι «δεν υπάρχει κάτι στο Κυπριακό και δεν υπάρχουν συνομιλίες». Και εφόσον δεν υφίσταται, κατά την αντίληψή τους, κάποια εξέλιξη στο Κυπριακό… «έχουν πιο σοβαρά ζητήματα» να ασχοληθούν.

Μόνο αδαείς μπορεί να θεωρούν ότι δεν υφίσταται ο,τιδήποτε στο Κυπριακό, ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος δεν διαφέρουν με εκείνα που αντιμετωπίζουν οι λαοί άλλων ευρωπαϊκών χωρών, και όχι μόνο.

Κι όμως το Κυπριακό κινείται πολύ περισσότερο απ’ ότι πολλοί νομίζουν ή πιστεύουν. Κινείται σε τέτοιο ύψος προκειμένου να μην γίνεται αντιληπτό από τα ραντάρ της κοινωνίας. Και κάποιοι βολεύονται με το ότι δεν εντοπίζονται οι κινήσεις τους από τα ραντάρ της κοινωνίας.

Είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος ότι κινητικότητα και εξελίξεις στο Κυπριακό σημαίνει συνομιλίες μεταξύ των δύο ηγετών, ή σημαίνει ότι μόνο στην Κύπρο υφίστανται. Στην προκειμένη περίπτωση η κινητικότητα μπορεί να είναι και εκτός Κύπρου. Ή ενδεχομένως να είναι κυρίως εκτός Κύπρου.

Κάποιοι έχουν από καιρό ξεκινήσει τον σχεδιασμό της επόμενης ημέρας. Ασκούνται επί χάρτου όχι για το εάν θα ξεκινήσουν συνομιλίες, αλλά στο πως θα ξεκινήσουν και τι θα γίνει εφόσον ξεκινήσει. Σιγά-σιγά πάει να δημιουργηθεί ένα κλίμα το οποίο δεν θα διαφέρει και πολύ απ’ εκείνο που υπήρχε προ 20ετίας στο νησί.

Το ότι κάποιοι κάνουν την προεργασία και την προετοιμασία τους στο Κυπριακό δεν οφείλεται σε κάποιο σενάριο συνωμοσίας, αλλά στη βάση πραγματικών γεγονότων. Όποιος κατά το ελάχιστο παρακολουθεί από κοντά ό,τι έχει να κάνει με το Κυπριακό, είναι σε καλύτερη θέση να αντιληφθεί αυτό που κι εμείς μεταφέρουμε.

Κάποιοι, 20 χρόνια μετά, σκέφτονται πως σήμερα οι συνθήκες είναι ευνοϊκότερες για να πετύχουν το στόχο τους και να διασφαλίσουν και στις δύο πλευρές τις απαιτούμενες χωριστές πλειοψηφίες σ’ ένα δημοψήφισμα. Όταν, βεβαίως, αναφέρονται σε ευνοϊκότερες συνθήκες προφανώς αυτό δεν έχει να κάνει είτε με την ετοιμότητα των ηγετών ή γιατί η κυπριακή κοινωνία είναι πιο έτοιμη από τότε προκειμένου να ταχθεί υπέρ ενός νέου σχεδίου λύσης.

Ούτε ετοιμότητα ηγετών υφίσταται ούτε και η κοινωνία είναι σήμερα πιο έτοιμη να δεχθεί μια προτεινόμενη λύση στο Κυπριακό. Αυτό που σήμερα υφίσταται και κάποιοι το βλέπουν ως κάτι το ευνοϊκό είναι η γενική αδιαφορία… όχι μόνο των απλών πολιτών. Αλλά και η ανυπαρξία ισχυρών πολιτικών ηγεσιών που να μπορούν να αντιστρέψουν τα δεδομένα.

Η γενική απαξίωση και αδιαφορία για το Κυπριακό δημιουργεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον για να προωθηθούν συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις. Κι ενώ στη Κύπρο όλοι σχεδόν πιστεύουν πως τάχατες το Κυπριακό δεν πουλά κάποιοι εκμεταλλεύονται από την κατάσταση για να προωθήσουν τις δικές τους ιδέες.

Γι’ αυτό το Κυπριακό όχι μόνο δεν έμεινε στάσιμο όλο αυτό το διάστημα, αλλά αντίθετα κινείται. Και αν κοιτάξουμε τριγύρω μας θα δούμε πως τα πλείστα όσα συμβαίνουν (και τα οποία θεωρούν πολλοί πως είναι πιο σημαντικά) επηρεάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το Κυπριακό.