Αισίως – μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου – άρχισε το νέο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, για το οποίο από την προηγούμενη περίοδο είχε ξεσπάσει τόσος ντόρος. Όχι τόσο για το αγωνιστικό μέρος αλλά για το οπαδικό και πιο συγκεκριμένα για την καλπάζουσα βία. Αυτό το εξαγριωμένο θεριό που τόσο πολύ προσπαθούμε να τιθασεύσουμε. Αντί, λοιπόν, η προσοχή να είναι μονίμως στραμμένη στο αγωνιστικό κομμάτι, κατάντησε μεγάλη σπαζοκεφαλιά η λήψη των μέτρων εκείνων που θ’ αποκαθιστούσαν μια μόνιμη γαλήνη και ηρεμία, μακριά από εκείνα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν. Η διαφωνία μέχρι και διαμάχη για το μέτρο της απαγόρευσης μετακίνησης φιλάθλων, καλά κρατούσαν και κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών.
Η ανταλλαγή επιχειρημάτων και αντιεπιχειρημάτων ως προς τα συγκεκριμένα μέτρα που θεωρούνται ικανά να λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην εξέλιξη επεισοδίων, απέκτησαν το δικό τους ενδιαφέρον. Ποιος, όμως έχει δίκαιο και ποιος άδικο; Είναι τελικά άσπρο-μαύρο; Σε ποιο βαθμό στραγγαλίζεται ο ίδιος ο αθλητισμός στον βαθμό που παρεισφρέουν τέτοιου είδους καταστάσεις αλλά και απαγορεύσεις; Το σίγουρο πάντως είναι ότι ενώ αρχίζουμε κάθε φορά με τόσα ευχολόγια και προσδοκίες στο τέλος μάλλον είμαστε καταδικασμένοι να βρισκόμαστε μπροστά από τις ίδιες φάσεις-αφασίες θεατές…
Το θέμα, πάντως, της βίας στα γήπεδα, δεν είναι τόσο επιφανειακό, όσο θέλουμε να το αντικρίζουμε, αλλά έχει πολύ βαθύτερες ρίζες απ’ ό,τι υποψιαζόμαστε. Πολλές φορές εστιάζουμε μόνο στην αστυνομική πλευρά, η οποία αναμφισβήτητα προεξάρχει των υπολοίπων παραμέτρων, σε περιπτώσεις που ξεσπούν επεισόδια και βία εντός και εκτός των αθλητικών χώρων. Αγνοούμε, όμως, στην πορεία ότι η προαγωγή του αθλητισμού σ’ ένα τόπο είναι πρωτίστως θέμα παιδείας και πολιτισμού. Είναι όντως δυστύχημα ότι στον αθλητισμό ευρύτερα αλλά και ειδικά στο ποδόσφαιρο έρχονται να λειτουργήσουν ανατρεπτικά κάποια παρείσακτα στοιχεία, σε βαθμό που τα αναποδογυρίζουν όλα. Έχουν αντικατασταθεί τα στοιχεία του ευ αγωνίζεσθαι, της μαγείας της άθλησης, της υγιούς ψυχαγωγίας, της άμιλλας, της διάκρισης και τόσων άλλων με εκείνα της απόλυτης εμπορευματοποίησης, του άκρατου ανταγωνισμού, της εγωκεντρικής υπεροχής, της ταπείνωσης του αντιπάλου, της επικράτησης με κάθε τρόπο και μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο – μικρή σημασία έχει – και κυρίως της διαπλοκής και της διαφθοράς. Δυστυχώς, έχουν διεισδύσει και διαβρώσει το οικοδόμημα του αθλήματος και αυτά τα στοιχεία που έχουν εισχωρήσει τις τελευταίες δεκαετίες και στους ιστούς της κοινωνίας ευρύτερα.
Τελικά, δεν απέχει και τόσο πολύ από την πραγματικότητα αν ισχυριζόμαστε ότι το φαινόμενο ειδικά της οπαδικής βίας – εξόριστο να είναι φέτος – αναπτύσσεται και συντηρείται σ’ ένα βαθύ και ευρύ φάσμα κοινωνικών προβλημάτων, που είναι ο ίδιος ο κατακερματισμός της κοινωνίας, η αποξένωση των ανθρώπων και ειδικά των νέων που παραμένουν μετέωροι χωρίς πρότυπα, τα προσωπικά και επαγγελματικά αδιέξοδα, η περιθωριοποίηση, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η φτώχεια. Οι ευθύνες είναι τελικά ασήκωτες σε μεγάλο εύρος παραγόντων. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα όποια αυστηρά μέτρα της στιγμής, αποβαίνουν τελικά όχι μόνο ημίμετρα, αλλά και αποδομούν την ίδια την αίγλη του αθλήματος.
