• Το κείμενο συνεχίζεται από εκεί που μείναμε χτες.

Σπαταλήθηκαν δεκαετίες με λόγια και καλοπιάσματα για να πεισθούν Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι ότι τους συμφέρει η λύση. Δεν πείσθηκαν. Πείσθηκαν για το αντίθετο. Ότι βρίσκονται σε θέση ισχύος και γι΄ αυτό επί μισό αιώνα δεν είδαμε ούτε μία υποχώρηση από την τουρκική πλευρά.

Ούτε μία για να φανεί κάπου στον ορίζοντα ότι υπάρχει κάποια ελπίδα. Ποια ελπίδα μπορεί να υπάρξει όταν πενήντα χρόνια βρίσκονται στην Κύπρο πάνω από 40.000 Τούρκοι στρατιώτες και ενώ η Τουρκία όλο αυτό το διάστημα άνοιξε στρατιωτικά μέτωπα και στρατιωτικές αποστολές σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, από την Κύπρο δεν αποχώρησε ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης. Ούτε ένας! Αλλά και στο τραπέζι των συνομιλιών ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά έκανε κατά καιρούς παραχωρήσεις προς όφελος των Τουρκοκυπρίων, αλλά και της Τουρκίας, η τουρκική πλευρά δεν έκανε ούτε μία παραχώρηση έστω και μόνο για να σταλεί ένα θετικό μήνυμα.

Ο μόνος που τόλμησε να ισχυριστεί ότι κάνουν και οι Τούρκοι υποχωρήσεις ήταν ο Γιαννάκης Κασουλίδης, όταν μάλιστα ήταν υπουργός Εξωτερικών. Το 2015 ρωτήθηκε επί τούτου σε μια συνέντευξη στον Φιλελεύθερο (4/10/2015). Και είπε ότι έκανε και η τουρκική πλευρά υποχωρήσεις κι έδωσε παραδείγματα «για να μη νομίζουμε ότι μονομερώς μόνο η δική μας πλευρά υποχωρεί, ενώ η τουρκική πλευρά είναι εκεί που είναι». Ποιες ήταν οι τουρκικές υποχωρήσεις; Πρώτο, είπε, έχει γίνει δεκτή η θέση ότι η Κύπρος θα λειτουργεί σύμφωνα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δεύτερο, έχει γίνει δεκτή η θέση ότι το ατομικό δικαίωμα στην περιουσία θα γίνει σεβαστό.

Κατά τη λογική του, που ασπάζονται πολλοί, έπρεπε να είμαστε κι ευχαριστημένοι με αυτές τις αστειότητες! Όμως, και τα δύο παραδείγματά του διαψεύσθηκαν τότε από τον ίδιο τον Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος συμφωνούσε με το ευρωπαϊκό κεκτημένο αλλά το εξουδετέρωνε απαιτώντας μόνιμες παρεκκλίσεις και δεύτερο, αναγνώριζε το ατομικό δικαίωμα ιδιοκτησίας αλλά τον πρώτο λόγο να τον έχει ο χρήστης (σφετεριστής).

Αυτή είναι η αλήθεια. Ότι η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι επί μισό αιώνα δεν υποχώρησαν ούτε κατά ένα γράμμα από την πολιτική πλήρους τουρκοποίησης του βόρειου μέρους της Κύπρου και επιδίωξης λύσης μέσω της οποίας θα ελέγχει η Άγκυρα και το νότιο μέρος. Και αυτή η πολιτική εξυπηρετήθηκε και με δικές μας ενέργειες.

Έξω από το κουτί, τελικά, πρέπει να αναζητηθεί πλέον μια πολιτική η οποία θα υποχρεώσει Τούρκους και Τουρκοκύπριους να διακρίνουν ότι τους συμφέρει η λύση. Να τους υποχρεώσει, όχι να τους εκλιπαρήσει πάλι. Διότι αποδείχθηκε ότι αυτό δεν πιάνει. Και αυτή η πολιτική δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που θα προκαλέσει κόστος στην κατοχή. Μεγάλα λόγια, θα πει κάποιος. Είναι. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Μπορεί να καθυστερήσαμε πολύ και τα αποτελέσματα να μην είναι τελικά τα αναμενόμενα. Το σίγουρο είναι ότι με την επανάληψη της πολιτικής των προηγούμενων χρόνων τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια. Αδιέξοδα και επιβαρυντικά για τη δική μας πλευρά.

Οι οργίλες αντιδράσεις στα κατεχόμενα επειδή ένας ταξιδιωτικός οργανισμός αποφάσισε να σταματήσει τις εκδρομές τουριστών δείχνουν πόσο σημαντική είναι αυτή η στήριξη για την οικονομία της «τδβκ». Περί αυτού πρόκειται, κι ας μην ισχυρίζονται κάποιοι υποκριτές ότι είναι τους Τουρκοκύπριους που στηρίζουν. Ποιους Τ/κ; Αυτούς που όπως έλεγε προχτές και ο Σενέρ Ελτζίλ αφανίζονται από την Κύπρο; Στηρίζουν την οικονομία της «τδβκ» για να συνεχίσει εύρωστη να απαιτεί κυριαρχία στα κλεμμένα εδάφη των Ε/κ. Όπως την στηρίζουν και οι Ελληνοκύπριοι καταναλωτές. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των οδοφραγμάτων.

Το άλλο κεφάλαιο αφορά τη λεηλασία των κατεχόμενων περιουσιών. Οι τελευταίες διώξεις μερικών σφετεριστών δείχνει ότι λανθασμένα θεωρούσαν οι κυβερνήσεις μας ότι δεν υπήρχε τρόπος να αντιδράσουμε. Και η ανοχή μας οδήγησε σε μια τελειωτική επιδρομή ξένων επενδυτών (αυτές τις μέρες καλεί κι άλλους ο Τατάρ από την Τουρκία), που δεν θα αφήσουν ούτε σπιθαμή γης να μην την κτίσουν. Τετελεσμένα είναι κι αυτά. Σε μια ενδεχόμενη διαπραγμάτευση για το περιουσιακό θα είναι κι αυτό ένας επιβαρυντικός για εμάς παράγοντας. Εκτός από τους χρήστες – σφετεριστές Τ/κ και έποικους, θα έχουν δικαίωμα λόγου, πρώτου προφανώς, και οι ξένες εταιρείες που επενδύουν παράνομα.

Τόσα χρόνια αυτοί οι σφετεριστές κατάκλεβαν τις περιουσίες μας στα κατεχόμενα και μετά περνούσαν λυγιστοί καμαρωτοί στις ελεύθερες περιοχές είτε για τις συναλλαγές τους, είτε για τα ταξίδια τους. Οι διώξεις που ξεκίνησαν πρέπει να αυξηθούν. Αν δεν μπορούν να σταματήσουν τη λεηλασία, τουλάχιστον να σταλεί το μήνυμα ότι δεν θα τους διευκολύνουμε κιόλας!

Τα οδοφράγματα στήριξαν όσο και η Τουρκία την «τδβκ» και οικονομικά και πολιτικά. Στήριξαν, όμως, και το θράσος του κατακτητή. Ο οποίος απαιτεί να ανοίξει το οδόφραγμα στη Μια Μηλιά για να στηριχθούν οι καταστηματάρχες, αλλά ούτε καν συζητά να ανοίξει ταυτόχρονα και το Πυρόι ή τα Κόκκινα. Ενώ θα έχουν μεγάλο οικονομικό όφελος αν ανοίξει η Μια Μηλιά, επιμένουν να λένε “όχι” σε αυτό που ζητούν ως αντάλλαγμα οι Ε/κ. Διότι, έμαθαν ότι κάποια στιγμή θα… λυγίσουμε.

Έξω από το κουτί, λοιπόν, σημαίνει να σκεφτούμε διαφορετικά, αλλά όχι τι άλλο έχουμε να παραχωρήσουμε. Υπάρχουν «τολμηρές αποφάσεις», που μπορούν να επιδράσουν στο αποτέλεσμα που επιδιώκουμε, όχι στο αποτέλεσμα που επιδιώκουν οι Τούρκοι. Η επανάληψη των προηγούμενων δεν έχει καμιά ελπίδα.