Ο Μπαράκ Ομπάμα, στο Συνέδριο των Δημοκρατικών: «Έχω ένα δυνατό αίσθημα ελπίδας σήμερα. Γιατί το Σώμα αυτό πάντα τα πήγαινε καλά με παιδιά με αστεία ονόματα, που έχουν πίστη σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι πιθανά. Όλα μπορεί να γίνουν. Όπως τώρα, που εμείς έχουμε την ευκαιρία να εκλέξουμε ένα πρόσωπο το οποίο έχει ξοδέψει όλη της τη ζωή προσπαθώντας να δώσει στους ανθρώπους τις ίδιες ευκαιρίες που έδωσε η Αμερική και σε αυτήν. Είναι κάποια που σε βλέπει, σε ακούει και θα σηκωθεί (από το κρεβάτι της) κάθε, μα κάθε μέρα της ζωής της, για να αγωνιστεί για σένα. Για να παλέψει για σένα. Η επόμενη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Κάμαλα Χάρις».
Έχοντας παρακολουθήσει ως δημοσιογράφος, επί τόπου ή και εξ’ αποστάσεως, άπειρα συνέδρια πολιτικών κομμάτων σε πολλά μέρη του κόσμου (κυρίως όμως σε Ελλάδα, Κύπρο, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία και Γερμανία), ομολογώ πως ζηλεύω το επίπεδο του πολιτικού λόγου που εκφέρεται στα περισσότερα από αυτά. Έχω βιώσει ομηρικές διαφωνίες, εντάσεις και τσακωμούς ακόμα, ιδίως στα συνέδρια των Συντηρητικών (Τόρηδων), της Βρετανίας επί Θάτσερ, Κάμερον, Μέιτζορ, Μέι και Μπόρις Τζόνσον, αλλά και των Εργατικών, επί ημερών Τόνι Μπεν, Νηλ Κίνοκ, Τόνι Μπλερ, κ.ά). Μαζί με την ένταση, όμως, υπήρχε πάντα και ουσία. Υπήρχαν πάντα επιχειρήματα. Και, τέλος, υπήρχε πάντα η «συμφωνία»: Let’s get the job done! Ας στρωθούμε στη δουλειά!
Στα δικά μας λημέρια, η πολιτική ένδεια είναι τόσο αποκαρδιωτική, που σου φθείρει την ελπίδα να πιστέψεις και να υποστηρίξεις κάτι καλό. Το αρτηριοσκληρωτικό κομματικό σύστημα, όχι μόνο αρνείται να κάνει ένα λίφτινγκ ριζικό, αλλά συνεχίζει να καταναλώνει όση ενέργεια έχει μάθει να αποθηκεύει επί χρόνια ώστε να μην αλλάζει ποτέ τίποτα.
Επιπλέον, το στοιχείο που διαπερνά όλο αυτό το κομματικό «μηδέν» (πέρα από τη βολική επίκληση «δημοκρατικών (τάχα) διαδικασιών», που δεν έχουν αμφισβητηθεί και ανανεωθεί ποτέ), αντικατοπτρίζεται απόλυτα και μόνο στο «πώς θα βολευτούμε».
Δείξετε μου έναν πολιτικό των τελευταίων δεκαετιών στην πατρίδα μας, που έχει όραμα και που μπόρεσε να το μοιραστεί και να το εφαρμόσει και, ίσως, εάν πειστώ, να μαλακώσω κάπως τις …απόλυτες αυτές απόψεις μου. Εκτός ίσως από τον Κληρίδη και τον Βασιλείου – αν και η δική μου λαχτάρα πηγαίνει πολύ πιο πέρα, ακόμα και από αυτούς τους δύο. (Δεν εκμηδενίζω κανέναν από τους υπόλοιπους. Μόνοι τους έχουν εκμηδενίσει τον εαυτό τους…)
Οι πραγματικές Δημοκρατίες αναδύονται μέσα από μεγάλες δυσκολίες, ακόμα και τραγωδίες. Καταφέρνουν να στερεωθούν, όταν εκπροσωπούνται από ανθρώπους φωτισμένους και ικανούς. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που να μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων προς το καλύτερο (όχι πουλώντας διαβατήρια!), και να δώσουν στον τόπο τους προοπτική, ειρήνης, ευζωίας, και ευημερίας – όχι έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε και την προβάλλουμε σήμερα στα σόσιαλ μας μίντια!
Αν μπορούσα, θα ρώταγα έναν-έναν όλους αυτούς που συνθέτουν το πολιτικό ρόστερ της Κύπρου σήμερα, τι θα ήθελαν να αλλάξουν πραγματικά και ριζικά στον τόπο τους, που να είναι άξιο να μεταμορφώσει πλήρως τις ζωές των ανθρώπων; Τι θα κρατούσαν από όσα έχουμε σήμερα; Και τι θα πέταγαν;
Ο κόσμος μας προχωράει με χίλια. Συχνά, δεν προλαβαίνουμε καν τις ταχύτητες και αλλαγές του. Υπάρχουν συναρπαστικά επιτεύγματα. Υπάρχουν και πόλεμοι που μας ξαναγυρίζουν στον μεσαίωνα. Κλιματικές συνθήκες που επηρεάζουν τα πάντα, από τη διατροφή μέχρι και τη διάθεσή μας. Και τόσα πολλά ακόμα…
… Για αυτούς και άλλους πολλούς λόγους (που δεν θα κουραστώ να αναδεικνύω εδώ), πιστεύω ότι το πολιτικό μας «σύστημα» και ό,τι αυτό πρεσβεύει, σε πρόσωπα και σε «εφαρμογές», πρέπει να αλλάξει ριζικά. Αυτό, μόνο εμπνευσμένοι άνθρωποι μπορούν να το βάλουν μπρος. Άνθρωποι με γερές ρίζες:. Μόρφωσης. Ικανότητας. Ενσυναίσθησης. Εντιμότητας. Έμπνευσης. Καθήκοντος. Αφοσίωσης και Ταπεινοφροσύνης.
Μπορείς να έχεις όλα αυτά τα στοιχεία, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν πιστεύεις – αρκεί αυτός, βέβαια, να μην είναι των άκρων!….
