Αν είναι δύσκολο να παραδεχθούμε πως δεν διαβάσαμε ποτέ ένα βιβλίο, από αυτά που βρίσκονται συνήθως στις λίστες με «τα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις πριν πεθάνεις», είναι ακόμη πιο δύσκολο το κάνουμε για ένα βιβλίο που αφήνουμε στη μέση.
Το καλοκαίρι, για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα ποτέ, θεωρείται καλή εποχή για διάβασμα. Ίσως γιατί είναι περίοδος διακοπών και έχουμε κάποιες μέρες στη διάθεσή μας για ξεκούραση. Μόνο που το διάβασμα βιβλίων δεν είναι για να ξεκουραζόμαστε, είναι απόλαυση για όλο τον χρόνο. Είναι ένα ταξίδι μαγικό γνώσεων αλλά και αυτογνωσίας.
Κάθε χρόνο κυκλοφορούν και οι σχετικές λίστες. «10+2 βιβλία για την παραλία». «Τα βιβλία που θα σας κρατήσουν συντροφιά το καλοκαίρι». «20 καλά λογοτεχνικά βιβλία για το καλοκαίρι αλλά και για κάθε εποχή». Αναγνώσματα συνήθως ευκολοδιάβαστα που ακόμη και να αφήσεις κάποιες σελίδες πίσω ή και ολόκληρα κεφάλαια δεν θα κάνει καμιά διαφορά.
Αυτά τα βιβλία δεν μας ενοχλεί αν δεν καταφέρουμε να τα διαβάσουμε. Στο κάτω κάτω μπορούμε να τα αφήσουμε για το επόμενο καλοκαίρι, κάτι όπως τη δίαιτα της Δευτέρας που δεν φτάνει ποτέ.
Άλλα είναι τα βιβλία που νιώθουμε τύψεις. Αυτά που θεωρούνται αριστουργήματα και που οι βιβλιοφάγοι μας κοιτούν με το μισό τους μάτι, αν πούμε πως δεν τα έχουμε αγγίξει.
Πότε λοιπόν αποφασίζουμε να παρατήσουμε ένα βιβλίο; Στις διαδικτυακές κοινότητες ανάγνωσης όπως το Goodreads ή στα κοινωνικά δίκτυα το ακρωνύμιο «DNF», για το «Δεν τελείωσε», αφθονεί για πολλά βιβλία όπως και τα επιχειρήματα σχετικά με το πότε γίνεται κάτι τέτοιο. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι όσο κι αν θέλουμε να εγκαταλείψουμε ένα βιβλίο, πρέπει πάντα να το τελειώνουμε και πολλοί άλλοι που πιστεύουν πως η ζωή είναι μικρή για να διαβάζουμε κάτι που δεν θέλουμε.
Η δική μου λίστα των μισοτελειωμένων βιβλίων περιλαμβάνει το Αναζητώντας το χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ, αριστούργημα το αναγνωρίζω αλλά δεν διαθέτω τόσες αντοχές, την Εμμονή της Antonia Byatt, στα αλήθεια κυρία Byatt πόσες σελίδες να περιγράφεις τον κήπο και τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, που το ξεκίνησα τρεις με τέσσερις φορές και ποτέ δεν έφτασα στο τέλος.
Αν βρίζουμε την ώρα και την στιγμή που αγοράσαμε ένα βιβλίο είναι εντάξει να το παρατήσουμε και δεν χρειάζεται να μισήσουμε τον εαυτό μας επειδή τον αναγκάσαμε να φτάσει μέχρι το τέλος. Με λίγα λόγια είναι εντάξει να το παρατούμε. Άλλωστε δεν θα είναι το μόνο και το ράφι με τα αδιάβαστα στη βιβλιοθήκη μας μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο.
