Το πιο ωραίο των ημερών, πάντως, το είπε ο κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης. Η απόφαση της Λευκωσίας να δώσει πράσινο φως για τη συμμετοχή του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης «αποτελεί στρατηγική κίνηση, υψηλής πολιτικής αξίας».
Έφυρες μας, κύριε Λετυμπιώτη μου! Εντάξει, δεν χάθηκε ο κόσμος επειδή δώσαμε αυτή τη συγκατάθεση, αλλά όχι να παρουσιάζεται και ως στρατηγική κίνηση υψηλής πολιτικής αξίας! Έχει κάποιο στόχο, δηλαδή; Ποιος είναι; Του στήσαμε, ας πούμε, παγίδα; Να πάει ο Φιντάν στο Συμβούλιο και εκεί να βρει ευκαιρία ο Κόμπος να τον γωνιάσει; Για να του πει τι; Ό,τι δεν λύεται κόβεται; Για να τον πείσει να ξαναρχίσουν οι συνομιλίες; Παραμύθια για μικρά παιδιά είναι αυτά!
Και να σκεφτείς ότι δεν φτάσαμε ακόμα στις τολμηρές αποφάσεις που διακηρύττει ότι θα πάρει ο Πρόεδρος. Είμαστε στα προκαταρκτικά. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, που έδωσε πράσινο φως για τον Φιντάν, έλεγε προχτές ένας παράγοντας, φίλος του Προέδρου. Όμως, ακόμα και μόνο που χάνουμε την αξιοπρέπεια μας είναι αρκετό. Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Το ζήτημα είναι που η Κύπρος στέλνει το μήνυμα πως είναι όλα μέλι γάλα με την Τουρκία. Δεν εκπροσωπεί τη χώρα που κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος ο Φιντάν. Εκπροσωπεί μια φίλη χώρα!
Την ίδια ώρα που όλοι μαζί, και η Κύπρος, διακηρύττουν πως ούτε ζωγραφιστό δεν θέλουν να βλέπουν τον Σεργκέι Λαβρόφ, λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καλούν τον Φιντάν στο Συμβούλιο και να θεωρούν σίγουρη τη συγκατάθεση της Κύπρου. Άσε που δεν τους απάντησε ακόμα αν θα πάει. Διότι, το θράσος έρχεται μαζί με τα κανακέματα. Όταν ο άλλος εκπροσωπεί μια χώρα που κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος, που δεν ταυτίζεται με την ΕΕ σε καμιά από τις διεθνείς κρίσεις, για τις οποίες η ΕΕ έχει συγκεκριμένη πολιτική (Ρωσία – Ουκρανία, Ισραήλ – Παλαιστίνη κ.α.), αλλά η ΕΕ συνεχίζει να του κάνει τεμενάδες, θεωρεί ότι δικαιούται να τους βγάζει και τη γλώσσα.
Ακόμα και το ότι «πρόκειται για μια ενέργεια καλής θέλησης και πραγματικής βούλησης», που έλεγε ο κ. Λετυμπιώτης, παραμύθι είναι. Διότι, καλή θέληση δείξαμε άπειρες φορές και δεν άλλαξε τίποτε. Είναι οι Τούρκοι που πρέπει να αναγκαστούν να δείξουν καλή θέληση, όχι εμείς. Διότι, αυτοί είναι που βρίσκονται σε διάσταση με τη διεθνή νομιμότητα, με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ. Και δεν θα το κάνουν όσο συνεχίζουμε την πολιτική της γονυκλισίας, ενθαρρύνοντας και τους Ευρωπαίους χαρτογιακάδες να κάνουν το ίδιο. Μισό αιώνα εκλιπαρούμε γονατισμένοι, τι στο καλό πετύχαμε;
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΔΗΣ,
ΑΞΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ
Το άλλο; Με την επιστροφή του Κώστα Καδή ως Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ε, σου λέει, αφού ανακύκλωση αποβλήτων δεν μπορούμε να κάνουμε ας συνεχίσουμε με την ανακύκλωση προσώπων να είμαστε στο πνεύμα της εποχής.
Υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου – ΑΚΕΛ, υπουργός Παιδείας στην πρώτη κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη και υπουργός Γεωργίας στη δεύτερη κυβέρνηση Αναστασιάδη. Τώρα Επίτροπος της ΕΕ στην κυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη. Αυτό κι αν είναι στρατηγική κίνηση, υψηλής πολιτικής αξίας!
Καλός ο Κώστας Καδής, δεν λέω, αλλά τόοοοσο καλός, τόσο περιζήτητος; Το θέμα δεν είναι η καλοσύνη του φυσικά, είναι που ΚΑΙ αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να ξεφύγει από την ανακύκλωση. Λες και δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα να ανανεώσουν το πολιτικό προσωπικό του τόπου και πρέπει να καταφεύγουν όλοι στα ανακυκλώσιμα υλικά. Φυσικά, για τον ίδιο τον κ. Καδή πρόκειται για ιστορική επιτυχία. Να σε ψάχνουν τρεις Προέδροι να σου προσφέρουν αξίωμα, δεν είναι και κάτι που συμβαίνει συχνά.
Όχι ότι κάνει θαύματα ο άνθρωπος, αλλά έχει το προσόν να δημιουργεί μια συνθήκη αξιοπρεπούς παρουσίας και να κάνει τους Προέδρους, αν μη τι άλλο, να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Δεν θα κάνει κάτι ακραίο να τους προκαλέσει πονοκέφαλο. Αυτό είναι το ζητούμενο μάλλον. Όπως και νάχει, κάποιος πρέπει να τον ανακηρύξει υπόδειγμα αξιωματούχου!
