Καθώς θα σβήνουν τα φώτα μιας από τις χειρότερες Ολυμπιάδες (από πλευράς διοργάνωσης, σύμφωνα με όσους τις έζησαν από κοντά) το ερώτημα για την κυπριακή πολιτεία δεν θα πρέπει να είναι, τί έκαναν οι Κύπριοι αθλητές για την πατρίδα τους αλλά τι έκανε η πατρίδα τους για τους Κύπριους αθλητές.
Ο αθλητισμός, δυστυχώς για τους εκάστοτε κυβερνώντες, πολιτικούς και δήθεν αρμόδιους, δεν φτιάχνεται με σέλφι, αναρτήσεις και ανακοινώσεις. Ο αθλητισμός θέλει πολλά ξεκινώντας από τις σωστές βάσεις και τις υποδομές. Τις οποίες φαίνεται πως η κυπριακή πολιτεία, εδώ και δεκαετίες, αρνείται να προσφέρει.
Καλώς ή κακώς ο αθλητισμός δεν λειτουργεί όπως το ποδόσφαιρο όπου κάθε χρόνο τρέχουν σε τριτοδεύτερες κατηγορίες της Ιβηρικής χερσονήσου, της Νοτίου Αμερικής, της Κεντρικής Ευρώπης, ενίοτε και της Αφρικής για μεταγραφές οι οποίες θα ενισχύσουν χωριστά τα ποδοσφαιρικά σωματεία. Και που βεβαίως δημιουργούν μια ψευδαίσθηση περί ανόδου του κυπριακού ποδοσφαίρου. Το οποίο κυπριακό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να βρει 11 παίχτες πρώτης κλάσης για να φτιάξει μια εθνική ομάδα!
Τώρα λοιπόν που τελειώνουν οι Ολυμπιακοί θα πρέπει η Πολιτεία να καλέσει όσους συμμετείχαν και σ’ αυτή και στις προηγούμενες Ολυμπιάδες και να καθίσουν κάτω και να ακούσουν τους αθλητές. Δεν χρειάζονται οι αθλητές μας άλλες εκδηλώσεις που αποσκοπούν πρώτα και κύρια στο να ανανεώσει ένας πολιτικός ή κάποιος αρμόδιος τον τοίχο του στην προσωπική του σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν χρειάζεται να συρθούν και αυτή τη φορά οι αθλητές στην αίθουσα εκδηλώσεων του Προεδρικού για να ακούσουν τον Πρόεδρο, την Υπουργό και όποιον άλλο θα πάρει το λόγο.
Θα ήταν πιο σοφό και παραγωγικό να προσκληθούν οι αθλητές της Κύπρου που συμμετείχαν σε Ολυμπιάδες και να αντιστραφούν οι ρόλοι. Να κάτσουν κάτω οι πολιτικοί και να ανέβουν οι αθλητές στο βήμα και να μιλήσουν αυτοί. Να που τους που για τις θυσίες τους, να τους μιλήσουν για το πόσο βοήθησε (εάν βοήθησε) η Πολιτεία και στο τέλος να τους υποδείξουν τι πρέπει να κάνουν.
Κάποτε ο κυπριακός αθλητισμός επαφίετο στο ταλέντο των αθλητών της και ικανοποιείτο εάν κατάφερνε μια πολύ μικρή ομάδα εξ αυτών να πιάσει το μέτρο για να πάει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετά το 1980 όταν η Κύπρος αποφάσισε (επιτέλους) να συμμετάσχει με δική της ολυμπιακή ομάδα (προηγουμένως κάποιοι μεμονωμένοι Κύπριοι αθλητές συμμετείχαν ως μέλη ομάδας της Ελλάδας) και για αρκετά χρόνια όλοι έμεναν ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή γιατί (βλέπετε κυριαρχούσε η πολιτική νοοτροπία) αρκούσε να φαίνεται η σημαία της χώρας μας.
Ήρθε όμως πριν μερικά χρόνια μια φουρνιά νέων παιδιών που έβαλαν βέτο σ’ εκείνη την ηττοπαθή νοοτροπία της απλής συμμετοχής. Ήρθε ο Κοντίδης και τα άλλα παιδιά για να μας πουν ότι πλέον δεν πάμε στις Ολυμπιάδες για να δώσουμε το παρών μας, πάμε με αξιώσεις. Και κάπου εκεί φάνηκε η γύμνια αυτής της Πολιτείας η οποία έμαθε να λειτουργεί χωρίς σωστές υποδομές και χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να στηρίζει τους αθλητές της. Μια Πολιτεία που νόμιζε ή πιστεύει πως με το να φτιάξει σε κάθε επαρχία και ένα «αθλητικό σχολείο» έχει κάνει το καθήκον της και πλέον τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
Ακόμα και για να φτάσουν στο σημείο κάποιοι να αναμασούν τα ποσά που θα πάρουν κάποιοι αθλητές λόγω της επίδοσής τους, χρειάστηκε κάποιοι άλλοι αθλητές να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους και να δείξουν στην Πολιτεία πως δεν μπορεί να αποκομίζει οφέλη από τους ίδιους χωρίς την ίδια ώρα να υπάρχει διάθεση στήριξης της προσπάθειάς.
Στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας διακοπών είχα την ευκαιρία να αναλώσω αρκετές ώρες παρακολουθώντας μέσω του ΡΙΚ την Ολυμπιάδα του Παρισιού. Η Κύπρος δεν στερείται ταλέντων στον αθλητισμό. Εκείνο που στερείται, σε σχέση με πολλές άλλες χώρες, είναι τις σωστές υποδομές που θα βοηθήσουν στην πάρα πέρα ενίσχυση του αθλητισμού. Χρειάζεται όμως να δαπανηθούν χρήματα για να φτιαχτούν οι υποδομές και εδώ μάλλον υπάρχει πρόβλημα. Ούτε κι αυτή τη κυβέρνηση (μέχρι σήμερα) δείχνει διατεθειμένη να ξοδέψει για τον αθλητισμό. Την αρκούν κάποιες σέλφι και κάποιες αναρτήσεις…
