Η εικόνα καρφώθηκε στο μυαλό. Η σημαία της μικρής αλλά λατρεμένης μας πατρίδας κυμάτιζε δίπλα στο βάθρο των νικητών. Χάρις στον Παύλο, τον πιο επιτυχημένο πλέον αθλητή της Κύπρου. Η καρδιά αμέσως φτερούγισε δίπλα στο μυαλό. Αγκαλιά οι δυο τους, βρήκαν τρόπο να μου κραυγάσουν, «βλέπεις, υπάρχει ελπίδα»! Είχαν ήδη προλάβει τις προηγούμενες μέρες να στήσουν το ελπιδοφόρο σκηνικό ο Μίλτος, ο Εμμανουήλ, ο Λευτέρης, ο Απόστολος…
Αλλεπάλληλες ενέσεις ζωής από λεβεντόπαιδα, που επιμένουν να μας ανασύρουν από το βαθύ πηγάδι της θλίψης και της μιζέριας. Εκεί όπου ένα σωρό κουστουμαρισμένοι με τίτλους αξιωμάτων επιμένουν να μας χώσουν για πάντα.
Το μυαλό συνεχίζει τα παιγνίδια. Από τη μια σκέφτεται τον Μίλτο και από την άλλη μου ξυπνά εικόνες από θλιβερούς ινφλουένσερς. Από τη μια μου φέρνει το απίστευτο χαμόγελο του Καραλή και από την άλλη μερικούς γελοίους τικτόκερς, που σκαρφίζονται κάθε σαχλαμάρα για να κερδίσουν μερικά likes. Μου ρίχνει την εικόνα εκείνου του λεβεντονιού του Απόστολου Χρήστου αλλά αμέσως μετά, μερικών θλιβερών νέων, που αναζητούν έσοδα από ομάδες οπαδών, στους οποίους επιδεικνύουν ένα όμορφο σώμα.
Δυο κόσμοι τόσο παρόμοιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί. Νέοι της ίδιας ηλικίας. Που όλοι αναζητούν την επιτυχία στη ζωή τους. Μαζί βεβαίως, και την οικοδόμηση του μέλλοντός τους αφού αναπόφευκτα χωρίς οικονομική σταθερότητα δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν σε βάθος χρόνου.
Από τη μια, όμως, κάποιοι το επιδιώκουν με κόπο και μόχθο. Με ατελείωτες ώρες να κτυπιούνται στα γυμναστήρια, στα στάδια, στα κολυμβητήρια… Και οι δε, χωρίς σταγόνα ιδρώτα. Αραχτοί πίσω από ένα κομπιούτερ ή στήνοντας σαχλά βιντεάκια ή μερικοί ακόμη χειρότερα, επιδεικνύοντας το σώμα τους πίσω από μια κάμερα.
Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά σήκωσε μπαϊράκι. Ταρακούνησε το μυαλό και του φώναξε να συνέλθει. Κι αυτό συμμορφώθηκε. Εστίασε στον σπουδαίο Μίλτο Τεντόγλου. Αυτό το ιπτάμενο παιδί, που μετά από την ιστορία που έγραψε με δύο χρυσά μετάλλια σε δύο συνεχόμενες ολυμπιάδες, το μόνο που είχε να πει είναι «ελπίζω να σας έκανα λίγο χαρούμενους»! Και δεν δίστασε να «εκτεθεί» λέγοντας «δεν ήμουν καλός». Ο δις χρυσός ολυμπιονίκης το πρώτο πράγμα που έπραξε ήταν να κάνει αυτοκριτική. Διότι δεν έφτασε τον μεγάλο στόχο ενός ρεκόρ.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Σε όλη τη χρυσή σταδιοδρομία του ο Μίλτος αυτός είναι. Ένας ταπεινός, απλός, προσγειωμένος νέος, που παραδίδει μαθήματα ήθους. Πώς να ξεχάσει κάποιος την υπέροχη πράξη του πριν από έξι χρόνια σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ολοκληρώνοντας την τελευταία προσπάθεια, αναγνώρισε μια κυρία μέσα στο σκάμμα που ίσιωνε την άμμο. Δεν ήταν μια απλή εθελόντρια. Ήταν η Γερμανίδα Χάικε Ντρέσλερ, μια γυναίκα θρύλος στο μήκος με σωρεία παγκόσμιων τίτλων και δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (μια υπερπρωταθλήτρια που εθελοντικά ίσιωνε την άμμο!). Έσκυψε και της φίλησε ταπεινά το χέρι σε ένδειξη σεβασμού!
Το μυαλό συνέχισε να υπακούει στην προτροπή της καρδιάς. Εστίασε στον Μανόλο Καραλή. Αυτό το υπέροχο παιδί με το τεράστιο παιδικό χαμόγελο, ο οποίος δεν στάθηκε εγωιστικά στην επιτυχία του δικού του μεταλλίου. Στήριζε τον αντίπαλό του, τον Ντουμπλάιτις, στην προσπάθειά για παγκόσμιο ρεκόρ. Αυτό προσφέρει ο αθλητισμός: Ήθος και ευγενή άμιλλα!
Η δήλωση του δονεί το μυαλό κάθε νουνεχή ανθρώπου: «Ό,τι πέρασα, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς, όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Ένας δυνατός άνθρωπος, με αυτοπεποίθηση και χάλκινος ολυμπιονίκης». Ρατσισμό, κατάθλιψη… Τα νίκησε όλα μαζί με τον πήχη του επί κοντώ. Το χαμόγελο του είναι όλη η αξία.
Το μυαλό εστιάζει φυσικά και στον τεράστιο Παύλο Κοντίδη. Του είπαν χθες ότι είναι πλέον πρότυπο για τον κυπριακό αθλητισμό και ρώτησαν αν νιώθει έτοιμος να προσφέρει σε αυτόν. Υποκλιθείτε στην απάντηση: «Σίγουρα, είναι υποχρέωση μου. Όταν έρθει η ώρα θα είμαι πιο έτοιμος. Είναι υποχρέωση μου με όλη αυτή την επένδυση που έκανε το κράτος σε εμένα με πολυδάπανα ταξίδια και αγώνες. Είναι γλυκιά υποχρέωση να επιστρέψω πίσω, από όλες αυτές τις εμπειρίες και τις γνώσεις». Ένας φίλος μου θύμισε τους στίχους του Καββαδία: «Ταλέντο, για να ξέρεις, είναι να είσαι άνθρωπος. Αυτό λέω εγώ ταλέντο». Λες και τους έγραψε γι’ αυτά τα σπουδαία παιδιά. Γι’ αυτό τους το ταλέντο το μετάλλιο που παίρνουν είναι πολλαπλάσιας αξίας από τα χρυσά των Ολυμπιακών.
Αυτοί οι λεβέντες είναι τα πραγματικά πρότυπα. Σε αυτούς πρέπει να εστιάσουν τα παιδιά όλων μας. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο πανεπιστήμιο! Όχι ο κάθε youtuber, ο κάθε τικτόκερ και ο κάθε κενός περιεχομένου ινφλουένσερ!
