Γιορτάσαμε προχτές και τα εξήντα χρόνια της Εθνικής Φρουράς. Θα έπρεπε να γιορτάζουν και οι Τουρκοκύπριοι. Ή, εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να ζητούν το μερίδιο τους.

Όπως τότε που λίγο πριν μπατιρίσουμε, το 2010 – 12, κάποιοι πρότειναν να πουλήσουμε τον χρυσό της Κεντρικής Τράπεζας να σωθούμε, και φώναζαν οι Τουρκοκύπριοι ότι δεν μπορούν οι Ελληνοκύπριοι να πουλήσουν το μερίδιο τους. Έχουν μερίδιο στο χρυσό της Κεντρικής! Τέλος πάντων. Μερίδιο, όμως, από το στρατό έχουν οπωσδήποτε. Πώς και δεν το σκέφτηκε ο Τατάρ να απαιτεί το μερίδιο τους από τους εξοπλισμούς του στρατού. Στο κάτω – κάτω, ο κυπριακός στρατός είναι μεικτός και προβλέπεται από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην οποία είναι ιδρυτικό μέρος, όπως λέει συχνά. Άσχετα αν τον… σφετερίστηκαν, τον κυπριακό στρατό, οι Ελληνοκύπριοι.

Έτσι, για να μην ξεχνάμε, το Σύνταγμα της Ζυρίχης προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει μεικτό στρατό 2.000 αντρών, 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Όταν άρχισε η εφαρμογή ο υπουργός Άμυνας, που ήταν Τουρκοκύπριος (ναι, ο υπουργός Άμυνας ήταν Τουρκοκύπριος), απαιτούσε οι λόχοι να είναι χωριστοί. Ένας λόχος μόνο Τ/κ, άλλος λόχος μόνο Ε/κ. Η ελληνοκυπριακή πλευρά υποστήριζε ότι ο μεικτός στρατός έπρεπε να είναι πραγματικά μεικτός σε όλα τα επίπεδα. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία (αφού είχαν την πλειοψηφία οι Ελληνοκύπριοι υπουργοί) να δημιουργηθεί μεικτός στρατός με μεικτούς λόχους. Όμως, ο Τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος, Φαζίλ Κιουτσούκ είχε δικαίωμα βέτο. Και το άσκησε τον Οκτώβριο του 1961 κι έτσι ο μεικτός κυπριακός στρατός δεν έγινε ποτέ.

Μιλάμε για το 1961. Διότι, ακόμα και προχτές, ο Ερντογάν μιλούσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα για σφαγές κατά των Τουρκοκυπρίων «μεταξύ 1963 και 1974» -πριν το 63 δεν υπάρχει ιστορία- για φρικαλεότητες, για «τραγωδίες των Κυπρίων αδελφών μας». Κι ο κυβερνητικός εταίρος του, ο Γκρίζος Λύκος, ο Μπαχτσελί: «Να μην νομίζουν ότι έχουμε ξεχάσει τις επιθέσεις στα μωρά, τις γυναίκες και τους συμπατριώτες μας». Και «οι Τούρκοι ήρθαν αντιμέτωποι με τις καταστροφικές συμμορίες της ΕΟΚΑ»…

Αν είναι δυνατό να ελπίζουμε σε συνεννόηση με αυτά τα καθάρματα, με αυτούς τους νονούς του φασισμού και του Γκεμπελισμού. Και με τους Τουρκοκύπριους – μαριονέτες τους. Δεν άλλαξε τίποτε από όσα επεδίωκαν στην δεκαετία του 60, αλλά και πολύ πριν. Ούτε τότε, ούτε σήμερα διαφοροποιήθηκε κατ΄ ελάχιστον ο δολοφονικός στόχος για διαμελισμό του νησιού. Κι απορώ γιατί στο καλό μας κάνουν ακόμα μαθήματα ψυχολογίας για να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα εθνικισμού και μισαλλοδοξίας όλοι οι διεθνούς εμβέλειας μεσολαβητές, και πολλοί δικοί μας φωστήρες.

Αν ακόμα και όταν στήναμε το κοινό μας κράτος, το 1961, οι Τουρκοκύπριοι αναζητούσαν παντού τρόπους να εδραιώσουν τον φυλετικό διαχωρισμό, ακόμα και στον μεικτό κυπριακό στρατό όπου υπουργός ήταν Τουρκοκύπριος (το ξαναλέω να το εμπεδώσουμε), τι περιμένουμε σήμερα και λέμε παραμύθια ο ένας στον άλλο;

Υπάρχουν εκατοντάδες διχαστικές ενέργειές τους και μετά το 1963. Αλλά ακόμα και αν αυτές αποδίδονται (από ανιστόρητους κι ασυνείδητους και προπαγανδιστές της Τουρκίας) στα εγκλήματα Ε/κ σε βάρος Τ/κ, πώς να εξηγηθούν οι ίδιες στοχεύσεις τους πριν το 63. Οι ταραχές που προκαλούσαν αδιάκοπα από το 1958, οι λεηλασίες και οι δολοφονίες, οι θύλακες που σχεδίαζαν από το 55 σε όλους τους δήμους και καταδίωκαν από αυτούς τους Ελληνοκύπριους με σκοπό τον γεωγραφικό διαχωρισμό και την εκκαθάριση περιοχών από τους χριστιανούς. Το τείχος, που ξεκίνησαν να κτίζουν στην Πάφο μετά το 60, μετά τις Συμφωνίες, επί Κυπριακής Δημοκρατίας, για να οριοθετήσουν (μονομερώς και παράνομα) τη δημοτική περιοχή τους.

Δεν ήταν οι «φρικαλεότητες των Ελληνοκυπρίων» που τους «ανάγκασε» να σκοτώνουν για να πετύχουν διαμελισμό. Ακολουθούσαν την επιδίωξη που είχαν πάντα. Και η οποία ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους οι Βρετανοί στην Κύπρο. Όταν οι αποικιοκράτες άρχισαν να οργανώνουν τη διοίκηση του νησιού, οι Τουρκοκύπριοι απαιτούσαν να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν από την οθωμανική αυτοκρατορία σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνοκυπριακού πληθυσμού. Έθεταν πάντα ζητήματα διαχωρισμού και αυτονομίας.. Το 1907, για παράδειγμα, πριν 117 ολόκληρα χρόνια, ζητούσαν από τους Βρετανούς να επιβάλουν δημαρχεία με εκ περιτροπής δήμαρχο, έναν Έλληνα και έναν Τούρκο.

Από τότε μέχρι σήμερα έμειναν πιστοί στο γεωγραφικό διαχωρισμό του νησιού και του λαού και στην αυτονομία τους, κι αυτό δεν άλλαξε ούτε τώρα που έχουν την Τουρκία στα κεφάλια τους και τους έχει μετατρέψει σε κομπάρσους των συμφερόντων της. Ελάχιστοι μόνο έχουν αντιληφθεί ότι αυτό το καθεστώς δεν τους οδηγεί πουθενά. Όταν προπάντων, θα μπορούσαν να είναι Ευρωπαίοι πολίτες σε ευρωπαϊκό κράτος.

Μια πορεία τόσων δεκαετιών, σπαρμένη με αιματηρά γεγονότα, δολοφονίες, λεηλασίες, βομβαρδισμούς και στρατιωτική εισβολή και κατοχή δεν αναιρείται επειδή θα δώσουμε σήμερα «κυριαρχική ισότητα» ή επειδή θα αποταθούμε στην νευροεπιστήμη για να δώσει απαντήσεις στα ψυχολογικά μας.