Πόσο απαραίτητοι είναι οι πολιτικοί;

Είναι τελικά απαραίτητο μια χώρα να έχει κυβέρνηση, πρόεδρο ή πρωθυπουργό;

Αστείο μόνο και μόνο να τίθεται ένα τέτοιο ερώτημα. Είναι, όμως, γεγονός πως βλέπουμε αρκετές χώρες να περνούν μεγάλο διάστημα χωρίς κυβέρνηση και να επιβιώνουν μια χαρά. Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία, είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα που τα τελευταία χρόνια βίωσαν μεγάλες περιόδους ακυβερνησίας.

Στον κατάλογο πλέον και η Γαλλία. Οι βουλευτικές εκλογές, που προκήρυξε ο Εμανουέλ Μακρόν, άφησαν την Εθνοσυνέλευση κατακερματισμένη σε τρία μεγάλα μπλοκ χωρίς απόλυτη πλειοψηφία και χωρίς σαφή δρόμο για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Διαφωνίες, προσωπικές φιλοδοξίες και πάνω από όλα η δίψα για την εξουσία δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα ασυνεννοησίας.

Ονόματα μπαίνουν και βγαίνουν από τη λίστα. Γίνονται συζητήσεις, γκάλοπ έρευνες και τα ίδια τα κομματικά επιτελεία προσπαθούν να βρουν ποιο θα είναι το άτομο, που θα μπορεί και τη δουλειά του πρωθυπουργού να κάνει καλά και που θα είναι αποδεκτό από τους περισσότερους.

Την ίδια στιγμή η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Οι Γάλλοι κάνουν τις διακοπές τους εντός και εκτός, και η χώρα ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ξεκινούν σε δύο μέρες. Το Παρίσι υποδέχεται χιλιάδες αθλητές και επισκέπτες και υπόσχεται πως όλα θα κυλίσουν ρολόι.

Καθόλου παράξενο, που ούτε και ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος θέλει να επισπεύσει τις εξελίξεις. Με μια κίνηση που ενδεχομένως προμηνύει αναβολή της λήψης αποφάσεων διεμήνυσε πως το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι η ηρεμία και απηύθυνε έκκληση για πολιτική εκεχειρία. «Οι Γάλλοι θέλουν λίγη ξεκούραση», συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του φυσικά σε αυτούς, προσθέτοντας πως αυτό που μετρά τώρα είναι μια άρτια ολυμπιακή διοργάνωση.

Άλλωστε, το σενάριο αυτό φαίνεται να τον ευνοεί. Παρά να έχει απέναντι του ένα πρωθυπουργό που θα βάζει εμπόδια σε ό,τι κάνει και σε ό,τι πει, δεν είναι καλύτερα να μην έχει κανένα; Έτσι κερδίζει χρόνο, μέχρι να δει τι θα κάνει ή μέχρι αν είναι τυχερός να καταφέρει να διοριστεί μια φιλική προς τον ίδιο κυβέρνηση.

Πριν τις βουλευτικές εκλογές οι Γάλλοι έδειχναν μουδιασμένοι στο ενδεχόμενο της ακυβερνησίας. Πλέον, έχει περάσει ενάμιση μήνας από τότε και μάλλον έχουν συνηθίσει την ιδέα.

Σε καλά οργανωμένα κράτη η ακυβερνησία, πλέον δεν τρομάζει. Όλοι γνωρίζουν πως οι σύγχρονες κοινωνίες κατά κάποιον τρόπο είναι στον αυτόματο πιλότο, με την έννοια πως η διαχείριση της καθημερινότητας γίνεται με διαδικασίες, ώστε να ελαχιστοποιούνται τα προβλήματα. Και όσο κυνικό και αν ακούγεται για τους περισσότερους αυτό είναι αρκετό. Τόσο που εύλογα να αναρωτιούνται. Άραγε πόσο χρειαζόμαστε τους πολιτικούς στη ζωή μας;