Πενήντα χρόνια. Πενήντα πικρά χρόνια που στη διάρκειά τους συνηθίσαμε να ζούμε με την μισή μας πατρίδα υπό κατοχή.
Έχουν αλλάξει πολλά από το καλοκαίρι του 1974. Αν, ίσως, όμως κάτι μένει το ίδιο, και το πληρώνουμε πολύ ακριβά είναι η ανικανότητά μας να ακούμε και να αντιλαμβανόμαστε τι λέει η άλλη πλευρά. Η οποία δεν μιλά κιόλας με μισόλογα ή υπονοούμενα, οι απαιτήσεις της είναι ξεκάθαρες.
Εδώ και μισό αιώνα προσπαθούμε να βρούμε το δίκαιό μας. Ετοιμάζουμε σχέδια και προσβλέπουμε σε συνομιλίες, ελπίζοντας πως τα αιτήματά μας θα εισακουστούν. Σχέδιο με σχέδιο, διαπραγματεύσεις με διαπραγματεύσεις. Κάθε φορά αλλάζει το όνομα, η τοποθεσία αλλά ποτέ το αποτέλεσμα. Τίποτα θετικό, τίποτα να οδηγεί σε λύση του Κυπριακού, τουλάχιστον όπως θα επιθυμούσε η δική μας πλευρά.
Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως αυτό που λέμε εμείς, δεν έχει τόση σημασία, όσο το τι λέει η ίδια η Τουρκία. Και πάνω σε αυτό να κτίσουμε τη στρατηγική μας, αν θέλουμε κάποια στιγμή, οι συνομιλίες να πάρουν διαφορετική τροχιά.
Στις 3 Αυγούστου 1974, μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φάσης της εισβολής ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίντ δήλωσε πως η Κερύνεια θα μείνει για πάντα τουρκική και ότι η λύση που προωθείται είναι αυτή της διχοτόμησης. Στις 4 Αυγούστου ο τότε ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντεκτάς είπε πως όλα άλλαξαν και πως τίποτα δεν ισχύει από όλα ζητούσε η πλευρά τους πριν από τις 15 Ιουλίου 1974, τονίζοντας πως πλέον υπάρχουν νέες πραγματικότητες.
Στις 14 Αυγούστου και ενώ η Τουρκία κατείχε λιγότερο από 10% του νησιού απαίτησε συμφωνία ζητώντας το 33% του κυπριακού εδάφους και ξεχωριστά, αυτόνομα καντόνια. Και στις 22 Αυγούστου ο Μπουλέντ Ετζεβίντ επανέλαβε πως υπάρχει «απόλυτη ανάγκη Έλληνες και Τούρκοι να ζουν σε δύο χωριστές περιοχές, λόγω των εθνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών διαφορών τους».
Πιο σταράτες κουβέντες δεν θα μπορούσαν να γίνουν, από την πρώτη στιγμή. Και εμείς αντί να ακούμε με προσοχή τι λένε οι συνομιλητές μας κλείνουμε τα αυτιά μας. Προτείνουμε λύσεις και πιστεύουμε πως με καλή θέληση η τουρκική πλευρά θα αντιληφθεί τι θέλουμε και πως στο τέλος θα δικαιωθούμε.
Τα επόμενα 50 χρόνια είναι πιθανόν πως θα μας βρουν στο ίδιο σημείο αν όχι και σε χειρότερο, αν δεν αλλάξουμε στρατηγική. Αυτό δεν σημαίνει πως θα υποκύψουμε στις απαιτήσεις της Άγκυρας. Σημαίνει να βρούμε μια διαφορετική στρατηγική, που να βασίζεται στο τι λέει και τι πράττει η Τουρκία και όχι στις δικές μας προσδοκίες ή απόψεις.
