Είναι και η συναισθηματική φόρτιση των ημερών, αλλά είναι και οι αντιφάσεις, οι υπεκφυγές, οι σκοπιμότητες, η ανευθυνότητα… Και τα κομματικά παίγνια. Και οι ιδεοληψίες. Και οι ουτοπίες, οι φοβίες, οι κινδυνολογίες…
Στοιβάζονται όλα 50 ολόκληρα χρόνια. Στοιβάζονται πάνω από τα κεφάλια μας, μπροστά από τα μάτια μας, στις συνειδήσεις μας, στις αλήθειες μας. Και δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε καθαρά ούτε και τα πιο απόλυτα γεγονότα. Και τα μπερδεύουμε. Τα αναμασούμε. Τα αναπαράγουμε. Μέχρι που δεν ξέρουμε πια τι είναι γεγονός και τι είναι ψευδαίσθηση. Τι είναι ιστορία και τι είναι παραπλάνηση. Ποιος είναι ο εχθρός και ποιος είναι ο φίλος. Ποιος μας απειλεί πραγματικά.
Προχτές ακόμα έγραφα εδώ ότι δεν είναι λογικό να φορτώνουν το πραξικόπημα σε όλους τους Ελληνοκύπριους, λίγοι το έκαναν και οι πολλοί υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία. Και μου απαντούσαν ότι κάνω λάθος, ήταν πολλοί όσοι υποστήριζαν την ΕΟΚΑ Β. Και λες, μα αν ήταν πολλοί, αν είχε και πλειοψηφική λαϊκή έγκριση η ΕΟΚΑ Β, τότε να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τη δημοκρατία μας.
Ο λαός έχει πάντα δίκαιο στις δημοκρατίες. Εκτός κι αν αμφισβητούμε τη δημοκρατία του Μακαρίου. Να το κάνουμε κι αυτό για να καθαρίσουμε την ιστορία μας. Αλλά όχι με κουβέντες των καφενέδων. Επειδή, δήθεν, πολλοί έστειλαν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Σαμψών πάει να πει πως ήταν όλοι πραξικοπηματίες; Λαϊκή πλειοψηφία στη Γερμανία είχε και ο Χίτλερ όταν απέκτησε την εξουσία. Λαϊκή πλειοψηφία έχει και ο σημερινός μιμητής του, ο δικτάτορας της Τουρκίας, ο Ερντογάν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα φορτώσουμε τα εγκλήματα τους στο λαό;
Είχαμε πάλι προχτές τις επαναλαμβανόμενες κόντρες για το τρισάγιο και τα κομματικά ή κυβερνητικά στεφάνια στους τάφους στρατιωτών που σκοτώθηκαν συμμετέχοντας στην επίθεση κατά του Προεδρικού. Αυτοί είναι οι πραξικοπηματίες μας. Ήταν 22 στον ομαδικό τάφο κι όταν έγιναν ταυτοποιήσεις έμειναν εκεί δώδεκα. Αυτοί οι δώδεκα είναι οι πραξικοπηματίες μας. Που δεν μπορούμε να τους αποδώσουμε ούτε το ακαταλόγιστο της ηλικίας. Ούτε να τους θεωρήσουμε θύματα κι αυτούς των συλλογικών αμαρτημάτων μας. Η αλήθεια; Τους θέλουμε εκεί, στη μαύρη μοίρα τους, ασυγχώρητους και στιγματισμένους, για να αξιοποιούνται όποτε το χρειάζονται οι κομματικές ανάγκες. Για πολλούς, ειδικά για όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους κατά την τραγωδία μας, αυτό έχει μια λογική και μια αξία, έστω και συναισθηματική. Σεβαστό. Αλλά, πώς να σεβαστούμε τις πολιτικές ηγεσίες που σηκώνουν στην πιο κορυφαία θέση της ατζέντας τους αυτούς τους δεκαεννιάχρους, μαζί και όσους εγκλημάτησαν σε βάρος Τουρκοκυπρίων;
Στον τόπο μας υπάρχουν μόνο οι πραξικοπηματίες Ελληνοκύπριοι, ας είναι και μόνο καμιά δεκαπενταριά στρατιώτες (διότι, τους ονομαστούς πραξικοπηματίες τους έχουν απαλλάξει) και οι Ελληνοκύπριοι σφαγείς των Τουρκοκυπρίων, που τους εκάμαμεν πολλά. Την ίδια ώρα, δεν έχουν καμιά θέση στην ατζέντα τους όσα έκαναν οι Τουρκοκύπριοι. Ούτε οι λεηλασίες του Τακτακαλά και του Αγίου Κασσιανού και η προσφυγοποίηση πολύ πριν από την μαζική προσφυγιά του 74, ούτε η σφαγή των Κοντεμενιωτών, ούτε το μπλοκάρισμα νόμων που παρέλυαν το κράτος, ούτε ο κοινός κυπριακός στρατός στον οποίο οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες ήθελαν χωριστούς λόχους, ούτε το ναυάγιο των δημαρχείων που προκλήθηκε επειδή ήθελαν και χωριστό δημοτικό έδαφος, ούτε η μαζική αποχώρηση από το κράτος με σκοπό την κατάρρευση, η λεγόμενη τουρκανταρσία, που δεν θέλουν πια να την λέμε τουρκανταρσία διότι έτσι θα πρέπει να ομολογούμε ότι ήταν κι αυτό πραξικόπημα.
Εφευρίσκουν δικαιολογίες για όσα έκαναν οι Τουρκοκύπριοι, ακόμα και για όσα έκανε μόνο η πολιτική ηγεσία τους. Εφευρίσκουν δικαιολογίες και για όσα έκανε και κάνει μέχρι σήμερα η Τουρκία. Αλλά, αυτοί οι δεκαεννιάχρονοι στον ομαδικό τάφο είναι ασυγχώρητοι.
* Τα ξανάγραψα και απολογούμαι για την επανάληψη, είναι αναγκαία, διότι κάθε χρόνο αντί να μπαίνουν οι σκέψεις μας σε μια τάξη, όλο και μπερδεύονται…
