Τη Δευτέρα, λόγω επετείου, είχαν την ευκαιρία οι δύο κορυφαίοι πολιτειακοί Άρχοντες του κυπριακού κράτους, να κάνουν τολμηρές παρεμβάσεις. Με την έννοια της διαφοροποίησής τους από την παρελθοντολογία και την ανάδειξη νέας γλώσσας, νέας προσέγγισης, νέας φιλοσοφίας.
Είναι αλήθεια, ότι εκδήλωσαν και οι δυο αυτή την πρόθεση. Όμως, τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο και η Πρόεδρος της Βουλής, έμειναν στην πρόθεση, δεν τόλμησαν. Και με τις προθέσεις, ως γνωστό, δεν αλλάζεις τίποτε. Διότι, ως να προσπαθούσαν και οι δυο να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά, κατά το τετριμμένο. Είναι κρίμα διότι με τον Νίκο Χριστοδουλίδη και την Αννίτα Δημητρίου, δυο νέους ανθρώπους στην ηγεσία του τόπου, θα μπορούσαμε να δούμε να αναπτύσσεται μια νέα φιλοσοφία στην πολιτική ζωή, στην κοινωνία, στο κράτος, ακόμα και στο εθνικό πρόβλημα. Αλλά, χρειάζεται να τολμήσουν πραγματικά, ακόμα κι όταν κάνουν δηλώσεις.
Διάβαζα πρώτα τις δηλώσεις του Νίκου Χριστοδουλίδη που απαντούσε σε όσους τον κάλεσαν (ΑΚΕΛ και βουλευτές) να μην κατατεθεί στεφάνι εκ μέρους της κυβέρνησης στους τάφους των φαντάρων που σκοτώθηκαν επιτιθέμενοι στο Προεδρικό κατά το πραξικόπημα. Η πρόθεση του για μια νέα τολμηρή προσέγγιση ήταν έκδηλη, αλλά η τόλμη δεν εκδηλώθηκε με κανέναν τρόπο. «Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής», είπε στην πρώτη του πρόταση. Και μετά επανέλαβε: «Οφείλω να είμαι ειλικρινής και τολμηρός προς τον κυπριακό λαό». «Έχω ευθύνη (…) να είμαι ειλικρινής, να είμαι τολμηρός και να μην κρύβομαι πίσω από τις λέξεις». «Αν θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει να είμαστε και ειλικρινείς».
Αλλά, όλη αυτή η διαβεβαίωση περί ειλικρίνειας και τόλμης, σκεπάστηκε κάτω από έναν τόνο επαναλήψεων και επιβεβαίωσε το ρηθέν: τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Από τα συμφραζόμενα αντιληφθήκαμε ότι ήθελε να τολμήσει να πει ότι 50 χρόνια μετά το πραξικόπημα και ενώ οι πραγματικοί υπαίτιοι του πραξικοπήματος έμειναν για πάντα ατιμώρητοι, δεν γίνεται να φορτώνουμε την ευθύνη του πραξικοπήματος σε 22 κληρωτούς στρατιώτες ως να είναι αυτοί οι αρχιπραξικοπηματίες.
Θα μπορούσε να το πει τόσο απλά και να το στηρίξει. Τα είπε, όμως, τόσο περιφραστικά, που η τόλμη και η ειλικρίνεια, το μήνυμα δηλαδή που θέλησε να στείλει, χάθηκε πίσω από τις λέξεις. Κι ας έλεγε ότι έχει ευθύνη να μην κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Κρύφτηκε μια χαρά πίσω από τις λέξεις και πίσω από τις πράξεις. Στα λόγια είπε όλα αυτά που παρέπεμπε στο πιο πάνω μήνυμα και στην πράξη φοβήθηκε το ΑΚΕΛ και τους βουλευτές που του έστειλαν επιστολή, ίσως φοβήθηκε και κάποιους από τα κόμματα που τον στηρίζουν, και η κυβέρνησή του δεν κατέθεσε στεφάνι. Ενώ πέρσι, που ήταν η πρώτη του επέτειος, κατέθεσε στεφάνι ο Αλέξης Βαφεάδης εκ μέρους της κυβέρνησης. Φέτος, τα είπε όλα αυτά αλλά στεφάνι δεν κατέθεσε. Ποιο το μήνυμα; Πού είναι η ειλικρίνεια και η τόλμη; Που είναι η καθαρή γλώσσα που θα αλλάξει τα πράματα «αν θέλουμε να πάμε μπροστά»;
Μετά διάβασα την ομιλία της Αννίτας Δημητρίου στην επετειακή συνεδρίαση της Βουλής. Μία από τα ίδια. Παχιά λόγια περί τόλμης και ειλικρίνειας, αλλά ως να κάνουμε μάθημα αοριστολογίας. «Χρειάζεται να τολμήσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα στο Κυπριακό». Ποιο είναι το επόμενο βήμα, δεν χρειάζεται να μας πει, φτάνει που ηχεί επαναστατικό. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κρυβόμαστε πίσω από διαδικασίες και προσκόμματα. Δεν είναι η χρονική στιγμή για να εγκλωβιζόμαστε στον φαύλο κύκλο του παλαιοκομματισμού».
Να και λίγη θεωρητική αντιπαράθεση με τον παλαιοκομματισμό, να δείξουμε τη νέα μας τάση. Διότι, «πρέπει να βρεθεί ο τρόπος και τα μέσα να μιλήσουμε με σύγχρονη και απλή γλώσσα στην κοινωνία, να απευθυνθούμε με διαφάνεια στους πολίτες και δη τους νέους και τις νέες μας». Κι όλα αυτά, διότι «χρειάζεται να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να προχωρήσουμε πάρα πέρα»…
Πώς να δημιουργήσουμε τις συνθήκες, πώς να πάμε μπροστά, πώς να βγούμε από τον φαύλο κύκλο, όταν ηγούνται του κράτους και της Βουλής δυο άνθρωποι, που έχουν όλα τα φόντα να τολμήσουν να συγκρουστούν, αλλά επιλέγουν τα εύκολα παχιά λόγια.
