Μισός αιώνας χθες από την αυτοχειρία αυτού του τόπου. Φυσικό να εστιάσουμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στις δηλώσεις του μετά από την εκδήλωση για τους πεσόντες του πραξικοπήματος είπε μεταξύ άλλων, ότι θέλει να είναι ειλικρινής. Είπε ότι επειδή ανήκει στη νέα γενιά του τόπου, μπορεί να μιλήσει ανοικτά και τολμηρά. Είπε ότι δεν θέλει να κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είπε ακόμη ότι θέλει να δούμε μπροστά.
Με τέτοια περιγραφή, ομολογώ πως ανέμενα να ακούσω έναν ιστορικό λόγο αντάξιο εκείνου του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ με το σπουδαίο «I have a dream». Διάβασα ξανά και ξανά τις δηλώσεις του Προέδρου Χριστοδουλίδη. Μάλλον εφιάλτη μου θύμισαν…
Αφιερώστε λίγο χρόνο, διαβάζοντάς τες λέξη προς λέξη. Απαντούσε σε ερώτηση για το αν κατατέθηκαν στεφάνια και στους τάφους των καταδρομών που σκοτώθηκαν όταν πολιόρκησαν το Προεδρικό. «Δεν είμαι εδώ για να δώσω συγχωροχάρτι σε κανέναν. Απολύτως σε κανέναν. Την ίδια στιγμή, 50 χρόνια μετά, ως ο πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που γεννήθηκα εκείνη την περίοδο, θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Φυσικά και υπάρχουν ευθύνες και, επαναλαμβάνω, δεν είμαι εδώ να δώσω συγχωροχάρτι σε κανέναν».
Έτσι ξεκίνησε ο μπερδεμένος λόγος του Προέδρου. Διότι το απόλυτα ειλικρινής προϊδεάζει για κάτι διαφορετικό. Το ότι «φυσικά και υπάρχουν ευθύνες», μόνο διαφορετικό και μόνο νέο δεν είναι.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η συνέχεια. «Την ίδια στιγμή, όμως, οφείλω να είμαι ειλικρινής και τολμηρός προς τον κυπριακό λαό. Προέρχομαι από τη νέα γενιά του τόπου, τη νέα γενιά εννοώ ότι γεννήθηκα κατά τη διάρκεια εκείνης της δύσκολης περιόδου, δεν έχω κομματική ταυτότητα, άρα, μπορώ να μιλήσω πιο ανοικτά και πιο τολμηρά».
Ακούς σε δύο παραγράφους «ειλικρινής», «να μιλήσω ανοικτά» και «πιο τολμηρά» και η αγωνία κορυφώνεται. Οι δημοσιογράφοι σίγουρα θα ανέμεναν να ακούσουν κάποια «βόμβα» με εκκωφαντική έκρηξη. Το ίδιο και ο λαός. Και άκουσαν αυτό: «Θέλω να σας πω κάτι σήμερα, γιατί πρέπει να δούμε μπροστά σε τούτη τη χώρα. Μέσα στο πλαίσιο του κλάδου ελαίας, να σας θυμίσω, που έδωσε πολύ ορθά ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, οι πραγματικοί υπαίτιοι του πραξικοπήματος, οι συνεργάτες της Χούντας στην Κύπρο, δεν έχουν τιμωρηθεί και θεωρούμε όλοι ότι με αυτή τη συμπεριφορά τιμωρούμε τους πραγματικούς υπαίτιους. Όλοι ξέρουμε ποιοι ήταν οι πραγματικοί υπαίτιοι. Χρησιμοποιήθηκε ο κλάδος ελαίας για να προστατευτούν αυτοί».
Άσε Πρόεδρε, χάσαμε την υπόθεση. Λες «να δούμε μπροστά» αλλά μιλάς για τα πίσω. Λες ότι ορθά έδωσε κλάδο ελαίας ο Μακάριος (πρέπει να τα έχεις καλά με κάποια από τα κόμματα τα οποία σε στηρίζουν) αλλά επικρίνεις τον κλάδο ελαίας διότι έτσι δεν έχουν τιμωρηθεί οι πραγματικοί υπαίτιοι. Και ότι χρησιμοποιήθηκε για να προστατευτούν αυτοί οι υπαίτιοι. Τελικά, ορθά ή λάθος δόθηκε ο κλάδος ελαίας;
Η κατάληξη ακόμη πιο μπερδεμένη, ακατανόητη και απογοητευτική: «Ο απλός λαός, αυτά τα παιδιά, που δεν δικαιολογώ, δε υπάρχει δικαιολογία σας το λέω ξανά για να μην ακούσω οτιδήποτε, αλλά θεωρώ ότι έχω ευθύνη ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως κάποιος που προέρχεται από τη γενιά του 1974, ως κάποιος που δεν έχει κομματική ταυτότητα, να είμαι ειλικρινής, να είμαι τολμηρός και να μην κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Αν θέλουμε πραγματικά αυτές οι μέρες να μας γίνονται μάθημα πρέπει να βλέπουμε τον κυπριακό λαό στα μάτια και όχι να κρυβόμαστε πίσω από επαναλαμβανόμενα συνθήματα, γιατί για συνθήματα πρόκειται. Άρα, αν θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει να είμαστε και ειλικρινείς».
Λες «αυτά τα παιδιά» δείχνοντας να τα κατανοείς. Λες, όμως, και ότι δεν τα συγχωρείς. Λες, όμως, κιόλας ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά! Προδιαθέτεις ότι θα πεις κάτι σπουδαίο σε σχέση με αυτά τα «παιδιά» λέγοντας ότι θα είσαι ειλικρινής, τολμηρός, ότι δεν θα κρυφτείς πίσω από τις λέξεις και πρέπει να βλέπουμε τον κυπριακό λαό στα μάτια αλλά αμολάς το περισπούδαστο «αν θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει και να είμαστε ειλικρινείς»!
Άντε τώρα να καταλάβει ο κόσμος τι εννοείς. Καταδικάζεις τους καταδρομείς ή τους κατανοείς και τους προσφέρεις κλάδο ελαίας; Να κοιτάξουμε μπροστά αλλά προς ποια κατεύθυνση; Της καταδίκης ή της συγχώρεσης; Να βλέπεις το λαό στα μάτια και να τους λες τι;
Μετά παραπονιέσαι γιατί σου λέμε ότι για το μόνο που γνοιάζεσαι είναι οι εκλογές του 2028. Θεωρείς ότι μπορείς να συνεχίσεις να πατάς σε δύο βάρκες. Και τα συμπολιτευόμενα κόμματα να καλοκρατάς και εκείνα της αντιπολίτευσης, στα οποία κάποιοι αντικρίζουν με ακριβώς αντίθετο τρόπο την περίπτωση των καταδρομέων.
Ένας τολμηρός πολιτικός, της νέας γενιάς, ειλικρινής, που κοιτάζει μπροστά θα έλεγε όλο αυτό σε μια πρόταση: Άλλο το μνημόσυνο και άλλο η κατάθεση στεφάνων. Το δεύτερο παραπέμπει σε τιμή. Δεν μπορεί να τιμάς κάποιον, που ακόμη και αν ήταν σε διατεταγμένη αποστολή και ως στρατιώτης ήταν υποχρεωμένος να εκτελέσει διαταγές, συμμετείχε σε ενέργεια εγκληματική για την πατρίδα. Τόσο απλά.
Η ουσία είναι ότι ένας Πρόεδρος που διαφημίζει τόλμη, ειλικρίνεια και ότι κοιτάζει μπροστά, εκφράζει έναν άκρως μπερδεμένο και ανειλικρινή λόγο. Ακατανόητο. Χωρίς αρχή και τέλος. Με μοναδικό ζητούμενο πώς θα ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις. Αυτό δεν είναι πολιτική. Σχοινοβασία είναι. Και εμπαιγμός του λαού…
