«Δεν θέλω να ασχολούμαι με πικραμένους» αναφώνησε ο Νίκαρος. «Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε», απάντησε ο Αβέρωφ με στίχους του Αναγνωστάκη. «Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή· Καθενὸς χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ», παρενέβη ο Νίκος Τορναρίτης, χρησιμοποιώντας στίχους του Διονυσίου Σολωμού. Και σε λιγότερο ποιητικό ή φιλοσοφικό ύφος, η Αννίτα μας, πέταξε ένα «πού βρισκόμασταν τόσο καιρό όλοι». Τους παρακολουθούσα χθες και απορούσα. Τι στο καλό, προκήρυξε κάποιο διαγωνισμό ποίησης και φιλοσοφίας η Πινδάρου και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Πάντως, τη φράση του Νίκαρου την έψαξα παιδιά. Δεν εντόπισα πουθενά να ανήκει σε κάποιο γνωστό ποιητή ή συγγραφέα. Τουτέστιν, όσο βαθυστόχαστοι και αν είναι οι στίχοι του Αβέρωφ και του Τορναρίτη, από την στιγμή που είναι δανεισμένοι χάνουν στη βαθμολογία. Κερδίζει στα σημεία ο Νίκαρος διότι αυτοσχεδίασε. Όσο για την Αννίτα μας, ακόμη κι εδώ εμφανίστηκε χωρίς φαντασία. Ξύλινη. Αυτό που λες κάτι, απλώς, για να πεις αλλά εκείνος που το ακούει το επόμενο δευτερόλεπτο το ξεχνάει.

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν και σήμερα οι αστεράτοι του ΔΗΣΥ να ανταγωνίζονται με στίχους, όμως, έχει ενδιαφέρον. Σίγουρα πιο «ελκυστική» εικόνα σχηματίζουν από εκείνη την περιβόητη με τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο που αμόλησε πριν τις προεδρικές εκλογές ο Αβέρωφ. Εμ, πώς να το κάνουμε κύριε Νεοφύτου μου, άλλη χάρη έχουν οι στίχοι του Αναγνωστάκη από τον ελέφαντα…

Ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες. Το παίρνουμε λίγο στην πλάκα κι εμείς. Διότι αν το δούμε από τη σοβαρή σκοπιά, σίγουρα θα εκνευριστούμε πάλι. Διότι από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Από το ότι, όλοι αυτοί οι «ηγέτες», που αποφάσισαν ξαφνικά να ανασύρουν τα σπαθιά τους και να μονομαχήσουν, είναι οι ίδιοι οι οποίοι έβγαιναν στο πάλκο, ουπς, με συγχωρείτε (παρασύρθηκα από το θέατρο το οποίο έπαιζαν) στο προεκλογικό βάθρο ήθελα να πω, και αγκαλιασμένοι καλούσαν τον κόσμο να τους ακολουθήσει στη νίκη που θα ερχόταν στις προεδρικές εκλογές.

Μάλιστα, το επανέλαβαν οι αθεόφοβοι και πριν τις ευρωεκλογές. Τους έβλεπες κι έλεγες, μπράβο βρε, όλοι μαζί για το καλό του κόμματος τους. Ναι, καλά σκέφτεστε, μας δούλευαν. Πιστοί στους στίχους του Ρωμαίου ποιητή Γάιου Πετρώνιου: «Mundus vult decipi, ergo decipiatur» – «Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ’ τον, λοιπόν, να εξαπατηθεί». 

Πώς να μην εξοργιστεί κάποιος όταν ακούει τον Νίκαρο να λέει ότι δεν ασχολείται με πικραμένους. Διότι γι’ αυτούς τους πικραμένους εσύ ευθύνεσαι Νίκαρε. Πλέον, ξέρεις, έχει διαλυθεί πλήρως η όποια ομίχλη. Μαζί και η παραμικρή αμφιβολία, που μπορεί να είχαμε. Όλοι, πλέον, γνωρίζουν πως ο ελέφαντας, όντως κυκλοφορούσε μέσα στο δωμάτιο. Και ισοπέδωνε τα πάντα ο αφιλότιμος.

Όλοι, πλέον, γνωρίζουν ότι δεν έπληξες καίρια μόνο την Κύπρο με τα κατορθώματα της διακυβέρνησής σου, διασύθροντας την διεθνώς. Έπληξες εξίσου και το κόμμα σου. Προκαλώντας μια διάσπαση, την οποία ίσως να μην ξεπεράσει ποτέ. Το ανέκδοτο για την στήριξή σου στον Αβέρωφ μέχρι την πρώτη Κυριακή των εκλογών, μην το επαναλαμβάνεις σε παρακαλώ. Μέτρησα 10 παρδαλά κατσίκια που πέθαναν από τα γέλια μέχρι τώρα.

Όσο για την περιβόητη δημοσκόπηση του 6%, τι έπραξες εσύ ως επίτιμος πρόεδρος; Δεν όφειλες να μπεις μπροστά και να αποτρέψεις την καταστροφή; Βόλευε αφάνταστα, όμως, να αφεθεί ο Αβέρωφ να φάει τα μούτρα του. Με ένα σμπάρο δυο τρυγώνια. Και ο εκλεκτός σου Πρόεδρος, άρα εσύ ανέγγικτος, και ο Αβέρωφ σπίτι του.

Αυτή η στήλη άσκησε πλειστάκις, πολύ σκληρή κριτική στον Αβέρωφ. Όχι επειδή είχε προσωπικά μαζί του. Κάθε άλλο. Διαφωνούσε με πολλές θέσεις και πολλούς χερισμούς του. Αυτό, όμως, δεν την αποτρέπει να στηλιτεύσει τη δική σου στάση της «οσίας Μαρίας». Ξέρεις γιατί; Επειδή είναι κάποιοι άλλοι στίχοι του Αναγνωστάκη, τους οποίους ενστερνιζόμαστε πλήρως: Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Είναι και ότι πολλοί φροντίζετε να επιβεβαιώνεται τον Ρόναλντ Ρήγκαν: «Λένε ότι η Πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Έχω διαπιστώσει ότι έχει καταπληκτική ομοιότητα με το πρώτο». Μια και επέλεξες, όμως, να μιλήσεις για πικραμένους, να σου πω ότι προσωπικά προτιμώ την Αλκυόνη Παπαδάκη: «Ξέρεις οι πιο δύσκολες ώρες για τους πικραμένους είναι εκεί γύρω στο ξημέρωμα. Τότε ξυπνούν όλα τα θηρία και δαγκώνουν την ψυχή. Εγώ ξέρεις πως το εξηγώ; Είναι η ώρα που παλεύει το φως να νικήσει το σκοτάδι. Δύσκολη μάχη, αλλά εγώ σκέφτομαι και παρηγοριέμαι πως στο τέλος πάντα νικάει το φως».

Βλέπεις Νίκαρε, επιμένω ότι στη ζωή, αργά ή γρήγορα, παίρνει ο καθένας ό,τι του αξίζει. Συνεχίζω να πιστεύω ότι στο τέλος, το φως θα νικήσει το δικό σου σκοτάδι!