Μόνιμη επωδός πολιτικών, ακαδημαϊκών και πολλών άλλων είναι πως «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Πόσο όμως αυτό ισχύει στην πράξη; Οι πρόωρες εκλογές στη Γαλλία δείχνουν πως μπορεί η δημοκρατία και να εγκλωβίσει.
Υπό άλλες συνθήκες η κίνηση του Εμανουέλ Μακρόν να προσφύγει στις κάλπες μετά την παταγώδη αποτυχία του κόμματός του στις ευρωεκλογές θα υμνείτο από πολλούς. Πότε όμως, εάν διαφαινόταν ότι το κόμμα του θα κέρδιζε ή εάν η αριστερά θα άρπαζε την ευκαιρία να ανελιχθεί. Σήμερα πολλοί θα πανηγύριζαν γι’ αυτή την κίνηση.
Χαρακτηριστικά τα όσα καταγράφει το Politico το οποίο επιχειρεί να φορτώσει την ευθύνη στον Μακρόν γιατί επέλεξε να ακολουθήσει την οδό της δημοκρατίας και μάλλον φαίνεται να φταίει. Γράφει λοιπόν το Politico: «Κίνδυνος τορπιλισμού της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων από τις γαλλικές εκλογές» και το με το κείμενο να αποφαίνεται πως «οι πρόωρες εκλογές του Εμανουέλ Μακρόν θα είναι η πιο καταστροφική ψήφος μετά τον Πόλεμο, όχι μόνο για τη Γαλλία και για την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τη Δύση».
Ανάλογες προσεγγίσεις καταγράφονται σε πολλά άλλα διεθνής εμβέλειας μέσα ενημέρωσης από την επομένη της απόφασης Μακρόν για πρόωρες εκλογές. Και με τη διαφαινόμενη επικράτηση της άκρας ή εθνικής δεξιάς στη Γαλλία είναι σίγουρο ότι στον Μακρόν θα επιρριφθεί η ευθύνη για ό,τι ακολουθήσει. Και κυρίως οι κατηγορίες θα έρθουν απ’ εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες έσπευδαν όλο το προηγούμενο διάστημα να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του Γάλλου Προέδρου για συγκεκριμένες πολιτικές.
Οι κινητοποιήσεις της γαλλικής αριστεράς κατά σειράς οικονομικών και άλλων μέτρων της κυβέρνησης Μακρόν όχι μόνο δεν ενίσχυσε τα Αριστερούς και Σοσιαλιστές. Σ’ αυτό ήρθε να προστεθεί και το μεταναστευτικό. Το εκμεταλλεύθηκαν οι ακροδεξιοί; Φυσικά και το εκμεταλλεύθηκαν. Όπως η κάθε ιδεολογικοπολιτική πλευρά επιχειρεί να εκμεταλλευθεί μια δεδομένη κατάσταση για να κερδίσει πολιτικό έδαφος. Στην προκειμένη περίπτωση η γαλλική ακροδεξιά πάτησε πάνω στο συγκεκριμένο πρόβλημα και κέρδισε και κερδίζει έδαφος.
Γίναν οι Γάλλοι ακροδεξιοί; Προσωπικά δεν πιστεύω. Γιατί οι μεγάλες αντιδράσεις σε σχέση με τους μετανάστες δεν προήλθαν από τις αστικές περιοχές αλλά τις εντοπίζουμε στις εργατικές συνοικίες. Αυτοί που είναι που δηλώνουν ότι έχουν αγανακτήσει και απαντούν με ευθύτητα ότι δεν το φοβίζει η άνοδος της ακροδεξιάς. Και λόγος που δεν τους φοβίζει είναι γιατί «αγανακτήσαμε με τους μετανάστες».
Και αυτή τη στιγμή το «Je Partira Pas» έχει μετατραπεί σε ένα ύμνο στο στόμα της γαλλικής νεολαίας. Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί στην ουσία έναν ύμνο στη μαζική απέλαση. Λένε μεταξύ άλλων οι στοίχοι… «Δεν θα φύγω/ Ναι, θα φύγεις/ Και νωρίτερα απ’ ότι νομίζεις»…
Ο φόβος του Politico μπορεί τελικά να μην είναι αβάσιμος όχι γιατί θα κερδίσουν τις εκλογές οι ακροδεξιοί. Ενδεχομένως ο φόβος να είναι άλλος: ό,τι ξεκινά στη Γαλλία, εμπνέει και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Γαλλική Επανάσταση… Γαλλικός Μάης… Η επαναστατικότητα των Γάλλων πάντοτε ενέπνεε και κινητοποιούσε τις μάζες.
Ο Μάης του 1789 ενέπνευσε πολλούς άλλους λαούς στην Ευρώπη για επαναστατήσουν. Ο Μάης του 1968 έδωσε ενέπνευσε ολόκληρης γενιές αριστερών δημιουργώντας το δικός του επαναστατικό κίνημα. Και τώρα μιας άλλη μορφής «επανάσταση» έρχεται δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων που μπορεί να συμπαρασείρει ολόκληρη την Ευρώπη.
Και αυτό που σήμερα και αύριο θα δούμε να συμβαίνει στη Γαλλία δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Υπήρξαν προειδοποιητικά μηνύματα από τη Σουηδία, την Ιταλία ακόμα και από την Ουγγαρία, αλλά και την Ολλανδία και την Αυστρία. Κανένας δεν ήθελε να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα, κανένας δεν ήθελε να ακούσει την αντίδραση της κοινωνίας.
Αντί να κοιτάξουν του τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στις γειτονιές και μέσα στις απλές μάζες των πολιτών, αναλώθηκαν σε μια αόριστη συνθηματολογία που δεν έλυνε το πρόβλημα. Τώρα που οι Γάλλοι βγαίνουν και πάλι μπροστά ίσως προκαλέσουν το ταρακούνημα που χρειαζόταν η Ευρώπη. Διαφορετικά είναι ορατος ο κίνδυνος το «Je Partira Pas» να πάρει τη θέση του «La Merseillaise» και θα το τραγουδά ολόκληρη η Ευρώπη.
