Ούτε και σήμερα θα συμφωνήσω με την πλειοψηφία, ιδιαίτερα την διαδικτυακή που άρπαξε το παράπονο ενός νεαρού και το έκανε viral. Μια παρέμβαση που μετά τον άκρατο διαδικτυακό ενθουσιασμό των πάντων, αρχίζουν σιγά-σιγά να βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορα σχόλια, αλλά και οι αστειότητες ορισμένων εκ των χειροκροτητών του.
Απ’ ότι μαθαίνουμε (όχι μόνο από το διαδίκτυο, γιατί υπάρχουν κι αλλού πηγές ενημέρωσης) η ομιλία δεν ήταν τόσο αυθόρμητη όσο φάνηκε στη σκηνή. Ούτε και πολιτικά αθώα όπως πολλοί μπορεί να γνωρίζουν. Κι εφόσον δεν ήταν πολιτικά αθώα, να μας επιτραπεί να την κρίνουμε με πολιτικούς όρους. Θέτοντας παράλληλα και κάποιες απορίες που προκύπτουν από τα όσα είπε ο συγκεκριμένος νεαρός με τον οποίο ενθουσιάστηκε το πλήθος και ένα κομμάτι του «κατεστημένου».
Είπε λοιπόν ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κύπρου… «φεύγω δίχως να γνωρίζω αν τζιαί πότε θα επιστρέψω πίσω»: Προφανώς φεύγει για να συνεχίσει τις σπουδές του για να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις και εμπειρίες, που είναι δεδομένο ότι η Κύπρος δεν μπορεί να προσφέρει, όχι μόνο στον δικό του κλάδο αλλά σε όλους τους κλάδους (και λόγω μεγέθους και λόγω του σύντομου πανεπιστημιακού της βίου).
Σε πολλά από αυτά που είπε μπορεί να έχει δίκαιο. Όμως, όλοι όσοι έχουν παιδιά στη δική του ηλικία είμαι σίγουρος πως έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με το ερώτημα… «τι να μείνω στην Κύπρο να κάμνω; Εν να φύω τζιαι κανεί». Είναι λοιπόν έκφραση αγανάκτησης από ένα 20άρη που του φταίει το σύστημα. Όλοι μας έχουμε περάσει από μια τέτοια επαναστατική φάση, και να μην κρυβόμαστε.
Πάμε στο δεύτερο σημείο… «αν μείνω στην Κύπρο, θα έρθει τζείνη η στιγμή, που κάποιος θα θεωρείται καλύτερος, όχι λόγω των γνώσεων, των δεξιοτήτων και της εμπειρίας του, αλλά λόγω της κομματικής του ταυτότητας και των οικογενειακών του διασυνδέσεων»: Αγαπητέ μου, welcome to the club! Μπορώ να σου παραδώσω τόμους ολόκληρους με παραδείγματα περιπτώσεων όπου οι αποφάσεις λήφθηκαν ένεκα κομματικής ταυτότητας και προέλευσης και ένεκα οικογενειακών διασυνδέσεων.
Αλλά αν φύγουμε από αυτό τον «μαυρογέρημο τόπο» νομίζετε εκεί έξω υπάρχει ο παράδεισος; Ας πάρουμε παράδειγμα την Αμερική, όπου είναι μια χώρα όπου οι δίνονται ευκαιρίες στους άριστους. Μήπως εκεί νομίζετε δεν υπάρχουν διασυνδέσεις και δεν παίζουν οι γνωριμίες; Για ψάξτε λίγο τι γίνεται στα τοπ πανεπιστήμια για να δείτε τι γίνεται.
Και ερχόμαστε στο τελευταίο σημείο της παρέμβασης του νεαρού… «φεύγω, γιατί τούτη η χώρα, το μόνο που καταφέρνει διαχρονικά είναι να απογοητεύει και να κόβει τα φτερά των νέων της»: Αυτή η χώρας όμως δίνει τη δυνατότητα και προσφέρει δωρεάν μάθηση μέχρι και το πανεπιστήμιο. Αυτή η χώρα (με όσα κακά κι αν έχει) προσφέρει στους άριστους μαθητές της την ευκαιρία να εισέλθουν στα δύο ανώτερα εκπαιδευτικά της ιδρύματα δωρεάν. Στο πανεπιστήμιο που αποφοίτησε ο συγκεκριμένος νεαρός μπαίνουν όσοι καταφέρνουν να περάσουν τις εξετάσεις, κι αυτές οι εξετάσεις δίνουν την ίδια ευκαιρία σε όλους (φτωχούς και πλούσιους). Και δεν μπαίνει κάποιος γιατί η οικογένειά του μπορεί να έκανε μια γενναιόδωρη εισφορά στο πανεπιστήμιο.
O νεαρός, όπως και πολλοί της ηλικίας του μπορεί να διακατέχονται από αγανάκτηση για το σύστημα. Ανάλογη αγανάκτηση αισθανόμαστε πολλοί όταν διαβάζουμε σχόλια από αναρτήσεις ατόμων που έσπευσαν να χειροκροτήσουν το νεαρό και να εκθειάσουν όλα αυτά που είπε. Γιατί πολλοί εξ εκείνων που χειροκρότησαν βρίσκονται εκεί που είναι σήμερα «όχι λόγω των γνώσεων, των δεξιοτήτων και της εμπειρίας» αλλά «λόγω κομματικής ταυτότητας και οικογενειακών διασυνδέσεων» και πελατειακών σχέσεων με κόμματα και αξιωματούχους.
Βλέπετε… αυτό το «άθλιο» κράτος δίνει ευκαιρίες για δωρεάν σπουδές βάσει ικανοτήτων και επιδόσεων, αλλά προσφέρει και στον καθένα την ευκαιρία και το δικαίωμα να βγαίνει και να λέει ό,τι του κατέβει χωρίς συνέπειες.
