Από την περασμένη Κυριακή ακούσαμε και διαβάσαμε δεκάδες αναλύσεις γύρω από την περίπτωση του ευρωβουλευτή πλέον Φειδία Παναγιώτου και των 71 χιλιάδων ψήφων που έλαβε στην κάλπη. Είναι σίγουρα ένα γεγονός το οποίο θα μας απασχολεί για πολύ καιρό και σίγουρα θα λεχθούν και θα γραφτούν διάφορα και για το φαινόμενο Φειδίας Παναγιώτου και για τα κριτήρια με τα οποία το εκλογικό σώμα κάνει τις επιλογές του και για διάφορα άλλα.
Το μόνο δεδομένο από την όλη ιστορία είναι η κρίση του πολιτικού συστήματος που διευρύνεται διαρκώς και εδώ είναι που πρέπει να εστιάσουμε.
Την αντίδραση των ψηφοφόρων και τον τρόπο λειτουργίας τους, τα κόμματα και ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα, θα πρέπει να την αναζητήσει στην δική του αυτοψία. Η δική του παρακμή είναι η αφετηρία της εκλογικής συμπεριφοράς του κόσμου. Ο οποίος κρίνει, καλώς ή κακώς, λογικά ή παράλογα, συνειδητά ή για πασσιαμά, ότι με αυτό τον τρόπο στέλνει πολιτικό μήνυμα.
Σε ρεπορτάζ τη Δευτέρα 27 Μαΐου, δύο εβδομάδες δηλαδή πριν από το άνοιγμα των καλπών, καταγράφαμε την ανησυχία που αιωρείτο στα κομματικά επιτελεία καθώς διαπιστωνόταν ότι από μέρους του εκλογικού σώματος, υπήρχε μία τάση για ψήφο εκδίκησης. Μια πρόθεση τιμωρίας του πολιτικού συστήματος και των λεγόμενων παραδοσιακών κομμάτων. Κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει το μέγεθος και τη δυναμική που θα είχε αυτή η πρόθεση στην κάλπη. Αποδείχθηκε τελικά πολύ μεγαλύτερη. Άρα και η ανάλυση αυτής της συμπεριφοράς δεν μπορεί να είναι ούτε μονοσήμαντη, ούτε επιφανειακή.
Η επιλογή ενός ατόμου να μην θέλει να ψηφίσει κάποιο από τα παραδοσιακά κόμματα, είναι πολιτικό κριτήριο και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κάποιος. Είναι ο Φειδίας, ο αρχηγός της επανάστασης και ο σωτήρας της κοινωνίας; Όχι βέβαια. Ούτε πρότυπο μπορεί να χαρακτηριστεί, ούτε ο άνθρωπος που θα δώσει λύσεις. Αλίμονο εάν η απάντηση σε όλα τα προβλήματα της κοινωνίας ήταν ένας 24χρονος youtuber ¨ή tik-toker που έμαθε να κάνει πολύ καλά βιντεάκια και να βγάζει πολλά λεφτά. Από την άλλη όμως, θα ήταν και άδικο να προδικάσεις την πορεία του στην Ευρωβουλή με βάση του τι έχει κάνει ή δεν έχει κάνει μέχρι τώρα στη ζωή του.
Είναι όμως αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δηλώνεται από πολλούς από αυτούς που τον έχουν ψηφίσει, πώς αναμένουν από τον ίδιο πράγματα στην Ευρωβουλή. Υποστηρίζουν την επιλογή τους, όχι απλά ως ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά με διάφορα επιχειρήματα τα οποία προβάλλουν ως κριτήρια για την ψήφο τους. Δεν έχει σημασία εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τα επιχειρήματα κάποιου. Αυτά που προβάλει ως επιχειρήματα αποτελούν για τον ίδιο και για κάποιους άλλους κριτήρια στην επιλογή του.
Αν προχωρήσουμε σε ακόμα βαθύτερη ανάλυση των δεδομένων, θα βρούμε πιθανότατα και κάποιες απαντήσεις για τον τρόπο σκέψης και ιεράρχησης των κριτηρίων με τις οποίες κάνει τις πολιτικές επιλογές του πλέον ο κόσμος.
Ο Φειδίας Παναγιώτου είναι ο αγγελιαφόρος των μηνυμάτων της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να δικαιωθούν κάποιοι που σήμερα προειδοποιούν την κοινωνία ότι θα πληρώσει για τις επιλογές της. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε τους λόγους για τους οποίους η κοινωνία, ή τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος της, δεν αντιλαμβάνεται και δεν αποδέχεται τα επιχειρήματα αυτά.
Από τη στιγμή που αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα ολόκληρο, αμφισβητεί και το αφήγημα του και άρα δεν μπορεί να πειστεί από αυτό. Λειτουργεί πλέον με άλλα κριτήρια. Θεωρεί ότι το πολιτικό και κομματικό σύστημα, είναι ένα κατεστημένο, μία ελίτ των λίγων, που τον έχει αφήσει στο περιθώριο και ότι η φωνή του δεν ακούγεται όπως θα ήθελε.
Αυτή θα πρέπει να είναι και η αφετηρία του προβληματισμού του πολιτικού συστήματος και όχι τα βιντεάκια και ο χαβαλές που κάνει ο Φειδίας. Ναι χρειάζεται και τα κόμματα να βρουν νέους τρόπους επικοινωνίας με την κοινωνία, αλλά η ουσία δεν είναι στο μέσο με το οποίο θα επικοινωνούν αλλά στην ποιότητα της επικοινωνίας που θα αναπτύξουν με την κοινωνία των πολιτών.
