Υπάρχει μια έντονη τάση στο εκλογικό σώμα να λειτουργήσει εκδικητικά στην κάλπη. Είναι άγνωστο βέβαια το κατά πόσο αυτή η πρόθεση θα μετουσιωθεί σε ψήφο. Καταγράφεται όμως μια ανησυχία και ένας έντονος προβληματισμός, όχι μόνο στους κομματικούς κύκλους αλλά και σε μια μερίδα της κοινωνίας που βλέπει με σκεπτικισμό αυτή την αντίδραση
Ένα κόμματι της κοινωνίας δηλώνει πώς δεν πρόκειται να ψηφίσει κανένα από τα κόμματα που θεωρεί, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ως μέρος του κατεστημένου. Στέκεται απέναντι στο κομματικό σύστημα με θυμό και το θεωρεί ως φορέα διαφθοράς και αιτία της δικής του δυστυχίας και των δύσκολων συνθηκών της καθημερινότητας του. Την ίδια ώρα βέβαια, είναι αυτό το σύστημα που έτρεχε και τρέχει ακόμα πολλές φορές από πίσω για να τον βολέψει. Το ρουσφέτι και οι πελατειακές σχέσεις είναι μια μεγάλη ιστορία των παθογενειών του πολιτικού συστήματος της Κύπρου.
Ο κόσμος είναι λογικό να ζητά και να θέλει λύσεις στα προβλήματα του. Όσο η Πολιτεία και οι φορείς εξουσίας στους οποίους περιλαμβάνονται και τα κόμματα και οι πολιτικοί, δεν μπορούν να τον ικανοποιήσουν και να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδα του, θυμώνει, δυσφορεί και αντιδρά εκδικητικά.
Η οικονομική δυσχέρεια και η ακρίβεια, οι ασταμάτητοι ρυθμοί της κοινωνίας, η αδυναμία του κράτους να προσφέρει στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πολίτες του και διάφορα άλλα, στα οποία πλέον έχει προστεθεί και το θέμα του μεταναστευτικού, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ στην κοινωνία που λειτουργεί ως μοχλός πολιτικής απορρύθμισης της. Κάπου εδώ στην εξίσωση μπήκε πριν μερικά χρόνια το ΕΛΑΜ, όπως και σε πολλές χώρες της Ευρώπης τα αντίστοιχα ακροδεξιά κόμματα. Στην δική μας περίπτωση τώρα, έχουμε και το φαινόμενο Φειδίας Παναγιώτου για να συζητούμε και να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων.
Και όλος αυτός ο θόρυβος τελικά, μάλλον λειτουργεί ακόμα πιο ενισχυτικά προς την τάση της κοινωνίας για εκδίκηση. Δεν είναι όμως για χαβαλέ η ιστορία αλλά χρήζει σοβαρής ανάλυσης.
Την ίδια ώρα όμως και το πολιτικό σύστημα δείχνει αδύναμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα της κοινωνίας αλλά και τα δικά του συστημικά ζητήματα που έχει. Το φαινόμενο των πολιτικών της εικόνας και των Social Media έχει πλέον καθιερωθεί στο πολιτικό σκηνικό, απλά αρνούμαστε πολλές φορές να το δούμε και να το παραδεχθούμε. Ας κοιτάξουμε και ας αναλογιστούμε πλέον για τους ανθρώπους που κρατούν την τύχη του τόπου στα χέρια τους και ας αναρωτηθούμε γιατί φτάσαμε εδώ και γιατί κάναμε αυτές τις επιλογές ή ακόμα και γιατί οι επιλογές μας ήταν στην λογική του μη χείρον βέλτιστο.
Η πολιτική δυστυχώς, ασκείται πλέον στα βίντεο και στις αναρτήσεις των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης παρά στην πολιτική αρένα. Πολιτικοί έχουν εκτοξεύσει την δημοφιλία τους χάριν της συμπαθητικής εικόνας τους. Την οποία φροντίζουν να συντηρούν και να ενισχύουν. Έχουν ακόμα και ολόκληρους στρατούς συνεργείων που τους ακολουθούν παντού για να ανεβάζουν story και βιντεάκια από κάθε δραστηριότητα τους, λειτουργώντας περισσότερο ως ινφλουένσερ παρά ως πολιτικοί.
Γιατί λοιπόν σήμερα τους κακοφαίνεται που ένας «τικ-τοκερ» που δεν έχει τίποτα πολιτικά να επιδείξει έχει καταφέρει να στρέψει την προσοχή πάνω του και να αναστατώνει την προεκλογική τους; Η κοινωνία, σε ένα μεγάλο μέρος της, στην ουσία λειτουργεί με τον τρόπο πού έδειξε ότι κάνει τις πολιτικές επιλογές της τα τελευταία χρόνια.
Επιλέγει αυτούς που θεωρεί «δικούς» της ανθρώπους. Δικά της «παιδιά». «Ακίνδυνους» ή λιγότερο «επικίνδυνους» με τα δικά της κριτήρια αξιολόγησης. Μετριότητες στις οποίες μπορεί να βλέπει την αντανάκλαση του δικού της εαυτού. Έτσι ίσως θεωρεί πώς παίρνει τη εκδίκηση της έναντι αυτού που ορίζει ως κατεστημένο. Και για αυτό έχει και η ίδια τεράστιες ευθύνες η ίδια για τις επιλογές της. Είναι βέβαια και ένα άλλο μεγάλο μέρος της κοινωνίας που επιλέγει την απαξίωση και την αποστασιοποίηση γενικά από την πολιτική και χωρίς να το συνειδητοποιεί αφήνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια των υπολοίπων, να καθορίζουν τις εξελίξεις με τις επιλογές που κάνουν.
Είναι και αυτό συνέπεια της απογοήτευσης θα πει κάποιος.
Είναι για αυτό που το πολιτικό σύστημα καλείται να βρει απαντήσεις στις δικές του παθογένειες. Μπορεί να το πράξει; Ιδού η πρόκληση μέχρι τις επόμενες εκλογές…
