Ο βασιλιάς μόλις έχει γονατίσει τη βασίλισσα. Οι 10.000 οπαδοί του προκαλούν πανδαιμόνιο. Προς στιγμή, σε κάνουν να νομίζεις ότι βλέπεις το ΟΑΚΑ και όχι την Uber Arena. Τα θηρία του Αταμάν ράβουν ήδη το έβδομο αστέρι στις φανέλες τους. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, βρισκόμαστε ήδη στους επτά ουρανούς. Μια εικόνα, όμως, καρφώνεται στο μυαλό. Και από εκεί διαχέεται στην καρδιά. Για να μείνει για πάντα εκεί. Ένας αθλητής που αγωνίζεται σαν λιοντάρι, με ύψος 2.06 και βάρος 95 κιλά, κρατάει την μπάλα του αγώνα και κλαίει. Σπαρακτικά σαν μικρό παιδάκι.
Το ομολογώ. Βλέποντας την εικόνα αυτή με τον Ματίας Λεσόρ, τα δάκρυα έτρεξαν και από τα δικά μου μάτια. Δεν είναι μόνο για τη δήλωση του πριν από τον τελικό η οποία εξηγεί το σπαρακτικό κλάμα. «Είμαι από ένα μέρος που πιστεύω ότι το 90% δεν ξέρετε καν που είναι. Το ότι είμαι εδώ, λοιπόν, είναι κάτι μοναδικό. Έχω περάσει πολλά, έχω μεγαλώσει σε ένα ιδιαίτερο και δύσκολο περιβάλλον, αλλά είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ και τα παιδιά από τον τόπο καταγωγής μου βλέπουν πως υπάρχει διέξοδος» εξήγησε.
Σε μερικά δευτερόλεπτα πρέπει να είχαν περάσει από το μυαλό του σαν κινηματογραφική ταινία όλες οι δυσκολίες της ζωής του. Για να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης εκείνην την στιγμή. Σε συγκλονίζει. Ξεφεύγει από τα όρια του αθλητισμού. Είναι ο άνθρωπος. Είναι οι τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι τυγχάνει να γεννηθούν σε ένα νησί όπως η Μαρτινίκα. Κάποιοι, όπως ο Λεσόρ, παλεύουν με νύχια και με δόντια για να επιβιώσουν. Τα δάκρυα του μίλησαν στην ψυχή μας.
Τα δάκρυα, όμως, είναι αναπόφευκτα και για άλλο λόγο. Επειδή η ζωή του Λεσόρ, η τιτάνια προσπάθειά του να φτάσει στην κορυφή αντανακλά τη γενικότερη πορεία αυτής της ομάδας, η οποία από προχθές φιγουράρει στην τρίτη θέση στην Ευρώπη με 7 κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Πίσω μόνο από τους κολοσσούς Ρεάλ (11) και ΤΣΣΚΑ Μόσχας (8). Ο ΠΑΟ της μικρής Ελλάδας με την γιγάντια ψυχή.
Στα χέρια της οικογένειας Γιαννακόπουλου, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε έξι ευρωπαϊκά τρόπαια από το 1996 μέχρι το 2011. Έκτοτε ακολούθησαν πέτρινα χρόνια. Τα τρία τελευταία ντροπιαστικά. 16ος το 2022, 13ος το 2022 και προτελευταίος (17ος) πέρσι.
Μέχρι το περσινό καλοκαίρι, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να γράψει τη δική του ιστορία. Περισσότερο μοιάζει με παραμύθι. Ρίχνει χρήμα και αρχίζει να μαζεύει σημαντικούς παίκτες. Προηγουμένως φρόντισε να δώσει τα κλειδιά της ομάδας σε έναν προπονητή με το πνεύμα του νικητή. Τον Εργκίν Αταμάν.
Τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά για να φέρουν επιτυχίες. Πολλές άλλες ομάδες διαθέτουν πλούσια ταμεία αλλά… Η απόφαση του Αταμάν εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Έχοντας δύο κατακτήσεις Ευρωλίγκας την τελευταία τριετία, το να αναλάβει μια ομάδα στην προτελευταία θέση και να δηλώνει ότι θα την πάρει φάιναλ φορ, φαντάζει σχεδόν σχιζοφρενικό.
Παρά το ρευστό που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, το έμψυχο υλικό στην αρχή δεν έδειχνε ότι το μέλλον είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Τεράστιος ο Σλούκας αλλά στα 34 του. Ερχόμενος μάλιστα από τον αιώνιο αντίπαλο, συνοδευόταν από ερωτηματικά. Ο Μήτογλου ερχόταν μετά από μια τιμωρία για ντόπινγκ και 16 μήνες απραξίας. Ακόμη και ο διαστημικός Ναν, ήρθε όταν βρέθηκε σε πτωτική πορεία στο ΝΒΑ και ουσιαστικά χωρίς ομάδα. Μάλιστα, πρώτη φορά ερχόταν στην Ευρώπη κι αυτό ήταν ένα ερωτηματικό.
Ο Αντετοκούνμπο πέρασε και δεν ακούμπησε στο ΝΒΑ. Ο Παπαπέτρου επέστρεψε αλλά πέρασε σοβαρό τραυματισμό που τον άφησε εκτός τρεις μήνες. Ο Γκραντ δεν κουβαλούσε κάποιο πολύ βαρύ βιογραφικό. Ο Ερναγκόμεθ έδειχνε σε πτωτική πορεία. Καλαϊτζάκης, Μωραίτης και Μαντζούκας δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τα βαριά ονόματα που είχαν Ρεάλ και άλλοι για παγκίτες. Για τον Μπαλτσερόφσκι ούτε λόγος…
Όλα αυτά, όμως, ίσχυαν στην αρχή. Στην πορεία όλα άλλαξαν. Ξεκίνησε το παραμύθι. Ο Αταμάν τους ένωσε σαν μια γροθιά. Τους εμφύσησε τόση αυτοπεποίθηση και τέτοιο πάθος, ώστε Σλούκας, Ναν και Λεσόρ έγιναν οι τρεις σωματοφύλακες που παρέσυραν τους πάντες στο διάβα τους. Μήτογλου και Γκραντ λες και ήταν καμωμένοι από σίδερο. Ο Παπαπέτρου όταν επέστρεψε ήταν λες και δεν έλειψε ούτε μέρα. Τον Καλαϊτζάκη τον έβλεπες να μασάει αστεράτους παίκτες…
Ο εξάστερος ήταν εξόφθαλμο. Με τεράστιες ψυχικές δυνάμεις, με πολύ σκληρό αγώνα, με δυσθεώρητη αυτοπεποίθηση είχε επιστρέψει. Μέσα σε μόλις 10 μήνες! Αυτό που είδαμε προχθές, όταν τσάκισε τη βασίλισσα, ήταν συγκλονιστικό.
Μας πρόσφερε την απόλυτη ευτυχία. Την απόλυτη περηφάνια. Αλλά και ένα μοναδικό μάθημα: Η ψυχή, το πείσμα, το πάθος μπορούν να νικήσουν τα πάντα. Αυτό ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής. Κρατήστε το!
