Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα και στην Κύπρο, ιδιαίτερα στην υπερκοσμοπολίτικη πια Λεμεσό, είναι η φοβερή εκτόξευση της τιμής των ακινήτων. Η ζήτηση για πώληση και για ενοικίαση είναι μεγάλη. Και σύμφωνα με την οικονομική αρχή της προσφοράς και ζήτησης, οι τιμές καθορίζονται ανάλογα.

Όμως, όπως έχουν πει κατά καιρούς μερικοί από τους πιο σπουδαίους οικονομολόγους, όταν δεν μπαίνει και το ηθικό στοιχείο στη μεταβλητή της «ζήτησης», οι ανισότητες γιγαντώνονται, οι αδικίες είναι κραυγαλέες και οι ρωγμές στον λεγόμενο «κοινωνικό ιστό» είναι φοβερές.

Για παράδειγμα η πώληση νερού σε περιπλανητές που έχουν χαθεί στην έρημο σε τιμή χρυσού, είναι έγκλημα πρώτου βαθμού. Ο δε έμπορος που τα πουλάει τόσο, είναι απλά χυδαίος.

Η κατάσταση αυτή στην Κύπρο, αλλά πλέον και στην Ελλάδα (κυρίως στην Αθήνα), έχει επηρεάσει άσχημα εκείνους που είναι στο ξεκίνημα της επιστημονικής και επαγγελματικής τους ζωής. Μιλώ για τους φοιτητές, που δεν έχουν την τύχη να μένουν στα σπίτια των γονέων τους, κυρίως εκείνοι που έρχονται από άλλες επαρχίες. Μιλώ, επίσης και για εκείνους που βρίσκουν τις πρώτες τους δουλειές, που ξεκινούν μια νέα ζωή και που τα πρώτα χρόνια ο μισθός αρχίζει από χαμηλά και ανεβαίνει σταδιακά, αναλόγως της προόδου του εργαζόμενου.

Στην Κύπρο για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι νοσηλευτικό προσωπικό είναι είδος εν ανεπαρκεία. Πολλά νοσοκομεία προσλαμβάνουν ανθρώπους από την Ελλάδα κυρίως, αλλά και από άλλες χώρες. Όταν όμως το ενοίκιο διαμερίσματος ενός υπνοδωματίου στην Λεμεσό σήμερα, έχει ξεπεράσει τα €1.500 και φτάσει και στα €1.700 (στοιχεία που μου μεταφέρθηκαν από ανθρώπους που έψαχναν ή και ψάχνουν ακόμα), πόσος θα πρέπει να είναι τότε ο πρώτος μισθός ενός εξιδεικευμένου νοσηλευτή, ακτινολόγου ή τεχνικού, που έρχεται από το εξωτερικό;

Έχει πολλές διαστάσεις το θέμα και δεν θα το εξαντλήσουμε σήμερα εδώ. Θα το συνεχίσουμε όμως. Οι επεκτάσεις και επιπτώσεις του είναι τεράστιες. Σκεφθείτε ότι, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, κοντεύουμε να φτάσουμε το ρεκόρ των Ιταλών, όπου εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, νέοι άνθρωποι, ακόμα και πάνω των 30 ετών, ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο στο πατρικό τους σπίτι, με τους γονείς τους.

Όλοι ξέρουμε ότι, εάν καταλήξει να γίνει χρόνιο το φαινόμενο αυτό, καθίσταται πλέον προβληματικό, για να μην πω και αρρωστημένο.

Κλείνω τη μικρή μου αυτή αναφορά σήμερα, με απόσπασμα από ένα συναφές κομμάτι που έγραψε προ ημερών η Μαρία Δεδούση στο Protagon και δείχνει πώς αυτό το «φαινόμενο» της απληστίας μπορεί να εξελιχθεί σε ντροπή μεγάλη:

«Η είδηση σε κάνει να τραβάς τα μαλλιά σου. Ή, μάλλον, θα σε έκανε να τραβάς τα μαλλιά σου, αν δεν ζούσες σε αυτήν τη χώρα και δεν ήξερες. Ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας εξέδωσε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία οι γιατροί που έχουν μετακινηθεί στη Σκιάθο από την 5η Υγειονομική Περιφέρεια, τού ζητούν να καλύψει τα ενοίκια των 2.500 (δύο χιλιάδων πεντακοσίων) ευρώ τον μήνα που τους ζητούνται από τους ιδιοκτήτες των σπιτιών. Δηλαδή, έρχεται ο άλλος στο νησί σας για να σας φροντίσει, ή να μάθει στα παιδιά σας γράμματα με τρεις κι εξήντα μισθό που παίρνει κι εσείς του χρεώνετε τη στέγαση λες και είναι Γερμανός τουρίστας, εκατό ευρώ την ημέρα. Και αν δεν έρθει κιόλας (που οι περισσότεροι είναι αναγκασμένοι να πάνε) θα φωνάζετε μετά ότι το Κέντρο Υγείας του νησιού/ χωριού σας είναι υποστελεχωμένο. Δεν ντρέπεστε καθόλου;».

Προφανώς, δεν ντρέπονται…