Το ΔΗΚΟ έχει γενέθλια, συμπληρώνει σήμερα 48 χρόνια από την ίδρυσή του, στις 12 Μαΐου του 1976 και την περασμένη Τρίτη, μια ανάρτησή του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με τη φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και το σήμα κατατεθέν του, τη φράση «Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις…», με την οποία το κόμμα ευχαριστούσε τον Εθνάρχη για στην στήριξη του, έγινε αντικείμενο ειρωνικών και επικριτικών σχολίων, πρωτίστως για την επιχειρούμενη «νεκρανάσταση» του Μακαρίου ενόψει των εκλογών του Ιουνίου.
Τι πιο φυσιολογικό, όμως, από το να ευχαριστεί κανείς στα γενέθλιά του τους γονείς του, δεν συμφωνείτε; Το λέει και η εντολή: τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου. Το ΔΗΚΟ μόνο πατέρα είχε, αυτός έδωσε το χρίσμα στον Σπύρο Κυπριανού να ιδρύσει την «μακαριακή παράταξη» προκειμένου να εξοβελίσει τον Κληρίδη, οπόταν αυτόν ευχαρίστησε. Η Μιμή Κυπριανού, που το 1977 με δάκρυα στα μάτια απηύθυνε έκκληση στους απαγωγείς του πρωτότοκου γιου της, Αχιλλέα, σε μια από τις πιο μυστηριώδεις και αμφιλεγόμενες ιστορίες στη νήσο, χαρακτηρίστηκε τότε από τον Τύπο «Μάνα της Κύπρου», ποτέ όμως του ΔΗΚΟ, έστω κι αν ήταν η σύζυγος του πρώτου προέδρου του. Εκείνου μάλιστα που έμελλε να διαδεχθεί στην προεδρία της χώρας αυτόν τον ίδιο τον Εθνάρχη, τον άνθρωπο «Εγώ είμαι η Κύπρος»!
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, προς τιμήν του, σε ομιλία του στο μνημόσυνο του Σπύρου Κυπριανού πριν από μερικά χρόνια – το 2014, αν δεν κάνω λάθος, το πρώτο του ως πρόεδρου, πλέον, του ΔΗΚΟ- είχε αναφερθεί στη «μεγάλη πρόκληση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Σπύρος Κυπριανού: Να διαδεχθεί τον Εθνάρχη Μακάριο. Και σαράντα σχεδόν χρόνια μετά», σημείωσε, «η ιστορική και πολιτική ετυμηγορία είναι ομόφωνη: Αυτή τη μεγάλη πολιτική πρόκληση, ο Σπύρος Κυπριανού την αντιμετώπισε με επιτυχία»! Και λέω προς τιμήν του διότι το 1985 ο πατέρας του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ευνοούμενος του ράσου κι αυτός, είχε υποστηρίξει ότι ο Μακάριος, μόλις δύο βδομάδες πριν πεθάνει, είχε δηλώσει, «σε επήκοον δώδεκα ανθρώπων», ότι είχε υποδείξει στον Σπύρο Κυπριανού να παραιτηθεί από την προεδρία της Βουλής γιατί είχε αποτύχει οικτρά, τον είχε απογοητεύσει και του είχε καταντήσει άγχος!
Βλέπετε οι δύο άντρες, συγκάτοικοι κατά τα φοιτητικά χρόνια του Λονδίνου, δεν διατηρούσαν και τις καλύτερες σχέσεις μετά το θάνατο του Εθνάρχη, ενδεχομένως επειδή ο Σπύρος ευνοήθηκε από τον ξαφνικό θάνατό του Μακαρίου και στέφθηκε διάδοχος. Ο Τάσσος, όπως και άλλοι, δεν τον θεωρούσε ικανό να διαχειριστεί το Κυπριακό και τον κατηγορούσε ότι παρέκλινε από τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη. Το 1980, χαρακτηριστικά, τον κατηγορούσε ότι«Με τους αυτοσχεδιασμούς του στο εθνικό θέμα, με την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, εξανεμίζει το κύρος και την υπόληψη της Κύπρου». Και αργότερα, το 1983, την ημέρα των εκλογών, έλεγε ο Τάσσος: «Εσύ που σήμερα θα αναδείξεις με την ψήφο σου την ηγεσία σου, σκέψου πόσο απομόνωσε την Κύπρο, πόσο τη ρεζίλεψε, πόσο ηθικά τη συρρίκνωσε. Είναι αυτός που τον ακούν οι ξένοι και γελούν. Και προκαλεί μειδιάματα κατανόησης».
Ο Σπύρος, βεβαίως, εννοείται ότι καλλιεργούσε το αφήγημα και ενδεχομένως να το πίστευε κιόλας, ότι αυτός ήταν ο φυσικός διάδοχος και άξιος συνεχιστής του Μακαρίου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, από την άλλη, ειρωνευόταν και διακωμωδούσε τη «διαδοχή» και την «υπερφυσική» σχέση που ο Σπύρος καλλιεργούσε ότι είχε με τον Μακάριο, ακόμα και μετά τον θάνατον του εθνάρχη. Αξιομνημόνευτο το δημοσίευμα του «Κήρυκα» της 11ης Φεβρουαρίου 1983, κάτω από τον τίτλο «…Ξέρεις; Επικοινωνώ με τον Μακάριο»: «…Συγκινημένος (είπε ο Σπύρος Κυπριανού) αισθάνομαι βαθιά επικοινωνία με τον Μακάριο και με πίστη συνεχίζω μέχρι τέλους την πορεία που εκείνος χάραξε». Και συνεχίζει το δημοσίευμα: «Αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου! Πραγματικά ΠΙΣΤΕΥΕ ότι “εποικοινωνούσε” με τον Μακάριο! Σε συνάντησή του με συνεργάτιδα του Μακαρίου, είπε: “Ξέρεις, επικοινωνώ με τον Μακάριο. Κοιτάζω τη φωτογραφία του και αισθάνομαι τα μάτια μας να συναντώνται. Ό,τι λέγω και ό,τι κάμνω εκείνος μου τα υποβάλλει”». Και έκλεινε ως εξής το ειρωνικό δημοσίευμα στον «Κήρυκα»: «Εμβρόντητοι, ακόμα και οι υπουργοί του, έβλεπαν αυτή την κατάρρευση… με αμηχανία του συνέστησαν να “ξεκουραστεί” γιατί έπασχε από… υπερκόπωση».
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο δημοσιογράφος Ντίνος Ηλιάδης, η αδελφή του οποίου, Μαίρη Εργατούδη, υπήρξε προσωπική γραμματέας του Μακαρίου, γράφει στο βιβλίου «Ο Άνθρωπος Μακάριος» που κυκλοφόρησε το 2013:«Ο Μακάριος ήθελε για διάδοχό του τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Στην παρουσία του γράφοντος και άλλων, μεταξύ των οποίων οι οικογένειες Αντρέα Αζίνα, Τάσσου Παπαδόπουλου, Κίκη Εργατούδη, Ηλία Ηλιάδη, Γιώργου Ηλιάδη και Ανδρέα Νεοφύτου, ο Αρχιεπίσκοπος εκμυστηρεύθηκε την επιθυμία του, την οποία ήδη είχε εκφράσει προς τον Τ. Παπαδόπουλο και την προτροπή να ηγηθεί της (μακαριακής) «Δημοκρατικής Παρατάξεως» (που αργότερα μετονομάστηκε σε «Δημοκρατικό Κόμμα»), η οποία είχε ιδρυθεί πριν ένα χρόνο. Ο Τ. Παπαδόπουλος δεν επέδειξε ενδιαφέρον και την ίδρυση του νέου κόμματος ανέλαβε ο Σπύρος Κυπριανού. «Υπήρχε ένα άδειο οικόπεδο και άφησε τον Σ. να το καταλάβει… Κατανοώ τους λόγους, αλλά δεν τους συμμερίζομαι!…» ήταν η ακριβής έκφραση του Αρχιεπισκόπου, αναφερόμενος στην απόφαση του Τ.Π. να μην εγκαταλείψει (έγκαιρα) τον παρασπονδήσαντα αρχηγό του στο «Ενιαίο Κόμμα» Γλαύκο Κληρίδη. Ήταν Σάββατο 9 Ιουλίου 1977.»
Ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη του το 1982, στον «Αγώνα», είχε πει τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: «Σαν αρχηγός του ΔΗΚΟ, ήταν τρίτη επιλογή, τρίτη λύση απελπισίας, με την οποία συμφώνησα και εγώ. Πρέπει να σημειωθεί πως, ζώντος του Μακαρίου, πολύ λίγη σημασία είχαν και εύκολα καλύπτονταν ή εξουδετερώνονταν οι αδυναμίες του κ. Κυπριανού. Στην ουσία, πάντα ο Μακάριος ήταν ο υπουργός Εξωτερικών».
Η κόντρα Σπύρου Κυπριανού – Τάσσου Παπαδόπουλου, με τον Μακάριο να μπαίνει συχνά πυκνά στο κάδρο, ήταν σφοδρότατη και πρωτοφανής, με αποκορύφωμα ο Σπύρος να τον μπλέξει στην «Μεγάλη Συνωμοσία» (μια εξίσου κωμικοτραγική ιστορία, όπως και πολλές άλλες επί Σπύρου Κυπριανού, όχι τόσο χυδαία όσο τα χαλκευμένα έγγραφα με τα οποία παρουσίαζε τον Γλαύκο Κληρίδη πράκτορα των Ναζί) και ο Τάσσος να δημοσιεύσει στον «Κήρυκα», ανήμερα των εκλογών του 1983, την περίφημη συνταγή με τα 1680 ψυχοφάρμακα στο όνομα του Σπύρου Κυπριανού. Επίσης χαρακτηριστικό της αντιπαράθεσης τους είναι και το δημοσίευμα – απάντηση της «Ελευθεροτυπίας», του εκφραστικού οργάνου του ΔΗΚΟ, τον Δεκέμβριο του 1981, στις επιθέσεις του Τάσσου προς τον Σπύρο. Κάτω από τον τίτλο «Προβατόσχημοι Λύκοι», γράφει: «Η ζωή του Κυπριανού αποτελεί πτυχή της ιστορίας μας και δεν μπορεί εύκολα κανείς να την παραχαράξει. Και ιδιαίτερα ο κ. Παπαδόπουλος που δεν έχει άσπιλο παρελθόν. Διότι, πραγματικά, δεν είναι ο Πρόεδρος Κυπριανού που χάιδευε το ράσο του Μακαρίου την ημέρα και το βράδυ ξενυκτούσε για να συντάσσει πύρινα άρθρα εναντίον του…».
Και ερωτώ (όπως θα έλεγε ο Γιάννης Καρεκλάς): Εξακολουθείτε μετά τα λίγα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, να θεωρείτε ότι το γελοίον του πράγματος είναι η «νεκρανάσταση» του Μακαρίου το 2024;
