Μόνο και μόνο που έχουν ακόμα τον 82χρονο παππού στα κρατητήρια είναι εγκληματικό. Ευτυχώς, τουλάχιστον, δεν τον πήραν απευθείας στις Κεντρικές Φυλακές. Αλλά και στην αστυνομική διεύθυνση Λεμεσού, που τον φυλάκισαν, το ίδιο κάνει.

Η παρέμβαση του Προέδρου (και μπράβο του), που ζήτησε από τον Γενικό Εισαγγελέα να ενεργοποιήσει τις διαδικασίες απονομής χάριτος, δεν έχει ακόμα αποτέλεσμα. Γιατί; Μάλλον, υπάρχουν γραφειοκρατίες. Έτσι είναι και ας μας λένε πως πρόκειται για “νομοτεχνικά ζητήματα”. Λες και είναι τίποτα πύραυλο που θα σηκώσουν. Αφού ελήφθη η απόφαση, ας τον άφηναν ελεύθερο να πάει σπίτι του και τις γραφειοκρατίες ας τις κάνουν αργότερα. Δεν θα τους κατηγορήσει κανένας.

Αλλά, ο Γενικός Εισαγγελέας ψάχνει ακόμα τις διαδικασίες. Διότι, προφανώς, είναι αδύνατο να αντιληφθούν εκεί στις κεφαλές της νομικής, τι σημαίνει για έναν τέτοιο άνθρωπο να βρίσκεται στο κελί, έστω και για μέρες.

Άσε που δεν έπρεπε καν να προχωρήσουν σε ποινική δίωξη. Θα μπορούσε ο Γενικός Εισαγγελέας έγκαιρα να ασκήσει την εξουσία του και να διατάξει αναστολή δίωξης. Όπως κάνει σε υποθέσεις που ουδείς άλλος μπορεί να κατανοήσει εκτός από τον ίδιο. Εδώ άσκησε αυτή την εξουσία σε ιδιωτικές ποινικές διώξεις, όπως αυτήν του αστυνόμου Κατσουνωτού. Έναν γέρο άνθρωπο, καθόλα τίμιο, φιλήσυχο, που σε μια στιγμή απόγνωσης πυροβόλησε με το κυνηγετικό για να προστατεύσει την περιουσία του, έπρεπε να τον αφήσει να διώκεται και τελικά να φυλακίζεται; Ποιο δημόσιο συμφέρον εξυπηρετεί αυτό;

Ο παππούς παραμένει ακόμα στο κελί. Σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, σε σοκ, κλαίει συνεχώς, η υγεία του επιβαρύνθηκε και δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι τον φυλάκισαν. Πώς να το συνειδητοποιήσει ένας άνθρωπος που μια ζωή ολόκληρη ήταν ζωή τιμιότητας και καλοσύνης. Και ξαφνικά σε αυτή την ηλικία να υποστεί την τύφλα των δικαστών. Ναι, την τύφλα τους. Ευσεβάστως υποβάλλω, που λένε και στις δίκες.

Της Δικαιοσύνης που κάποτε βρισκόταν πολύ ψηλά στη συνείδηση των πολιτών και σήμερα ακολουθεί την καθοδική πορεία όλων των θεσμών της Κύπρου. Κυρίως επειδή οι δικαστές νομίζουν ότι πρέπει να λειτουργούν ως «τεχνητή νοημοσύνη». Να μην σκέφτονται ότι η ζωή των ανθρώπων έχει πολλά συστατικά στοιχεία, και δεν επιτρέπεται να έχει μόνο ένα: το γράμμα του νόμου. Γι΄ αυτό υπάρχει και το πνεύμα του νόμου. Για να μπορούν κι αυτοί, οι δικαστές, να σκέφτονται με ανθρώπινα μέτρα.

Να την βράσω (ούτως ειπείν) για μεταρρύθμιση Δικαιοσύνης, αν δεν προϋπάρξει αυστηρός έλεγχος, αξιολόγηση και παιδεία των δικαστών. Διότι είναι εύκολο να είσαι δικαστής και να παίρνεις αποφάσεις χωρίς να βάζεις στις αποφάσεις σου ελάχιστη ευαισθησία. Έτσι λέει το γράμμα του νόμου, τελείωσε. Δεν σκέφτονται ότι δεν είναι μαθηματικά, ένα κι ένα κάνουν δύο. Ότι έχει κι άλλες παραμέτρους να λαμβάνουν υπόψη. Κάποτε τις λαμβάνουν φυσικά, μην τα μηδενίζουμε όλα, αλλά όταν έχουμε περιπτώσεις όπως την ιστορία του 82χρονου στην Άλασσα (γράψαμε χτες τις λεπτομέρειες), είναι οι ίδιοι οι δικαστές που μηδενίζουν το έργο τους.

Δεν θα ξεχάσω, το 2020, που είχαμε εκείνα τα φοβερά διατάγματα για τον κορωνοϊό, που ένας δικαστής καταδίκασε έναν βιοπαλαιστή σε φυλάκιση 45 ημερών επειδή παραβίασε την απαγόρευση κυκλοφορίας. Η απαγόρευση ξεκινούσε στις 9, ο άνθρωπος δούλευε και δεν πρόλαβε. Στις 9.15 πήγαινε από το Φρέναρος στο Παραλίμνι (έξι χιλιόμετρα απόσταση) όπου έμενε, όταν τον σταμάτησε ο αστυνομικός. Τον έστειλε στον δικαστή κι αυτός στη φυλακή. Άρπαξαν τον Αλ Καπόνε, οι αθεόφοβοι.

Ούτε το άλλο θα ξεχάσω. Που μέσα στην οικονομική κρίση του 2012, άρπαξαν έναν άνεργο οικογενειάρχη, απελπισμένο, ο οποίος προσπάθησε να κλέψει από την αγία υπεραγορά Ορφανίδη στη Λεμεσό, τρία χαλούμια, ένα πακέτο λούντζας κι ένα πακέτο με φέτες γαλοπούλας συνολικής αξίας 19 ευρώ και 50 σεντ. Για να ταΐσει την οικογένεια του. Πήγε στο δικαστήριο ως κοινός εγκληματίας και καταδικάστηκε σε πρόστιμο €700. Όταν ο δικηγόρος του ζήτησε τουλάχιστον να του μοιράσει ο δικαστής το πρόστιμο σε εφτά δόσεις με την ελπίδα να μπορέσει να τα πληρώνει, ο δικαστής αρνήθηκε και τα μοίρασε σε τέσσερις δόσεις. Αυτό δεν θα ξεχάσω. Ο δικαστής σίγουρα το ξέχασε. Τεχνητή νοημοσύνη γαρ.