Όπως ήταν αναμενόμενο, μεγάλος ντόρος έχει προκληθεί μετά την έγκριση του νομοσχεδίου για γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών στην Ελλάδα. Δηλώσεις και σχόλια για το αν έπρεπε να εγκριθεί ή όχι και φυσικά πότε και αν θα γίνει το ίδιο και στην Κύπρο.
Από πού να το πιάσεις και από πού να το αφήσεις. Το τι είδαν τα μάτια μου τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν περιγράφεται. Όχι μόνο από τους διαφωνούντες του σχετικού νομοσχεδίου αλλά και από την πλευρά αυτών που το στηρίζουν ξεκινώντας μια συζήτηση τριτοκοσμικού επιπέδου. Πρώτο, για την κατάργηση της διάκρισης και δεύτερο, στην υιοθεσία παιδιών, κάτι το οποίο ενοχλεί τους περισσότερους.
Μετά από μια μικρή έρευνα, είχα την τύχη να πέσω πάνω σε δηλώσεις παιδιών στην Ελλάδα, τα οποία μεγάλωσαν σε οικογένειες με γονείς είτε δύο γυναίκες είτε δύο άντρες. Το γενικό συμπέρασμα ήταν ότι μεγάλωσαν σε ένα χαρούμενο περιβάλλον, χωρίς διακρίσεις και ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν επηρεάστηκε σε τέτοιο βαθμό όπως πιστεύουν ορισμένοι που δεν συμφωνούν στη διαρρύθμιση μιας τέτοιας οικογένειας. Γιατί αυτό που μας έμαθαν από μικρά παιδιά είναι πως, το «φυσιολογικό» σε μια οικογένεια είναι να συμπεριλαμβάνονται πατέρας, μητέρα και παιδιά. Οτιδήποτε άλλο πέραν αυτού είναι «αφύσικο».
Από την αντίπερα όχθη, οι υποστηρικτές του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, στην πλειοψηφία τους πλημμύρισαν τα ΜΚΔ με θετικά μηνύματα, αφού μετά από τόσο καιρό, επιτέλους στην Ελλάδα θα έχουν την ελευθερία να παντρευτούν αν αυτοί το θέλουν και νόμιμα να είναι σύζυγοι. Για ορισμένους όμως έγινε αφορμή να ξεκινήσουν μια προπαγάνδα επιβολής των όσων στηρίζουν, σε οτιδήποτε αντίθετο αναρτάται, υποβαθμίζοντας έτσι την αξία αυτής της τεράστιας αλλαγής που έγινε σε μια χώρα.
Εννοείται πως υπάρχουν δύο στρατόπεδα σε αυτό το ζήτημα. Θα πρέπει όμως και τα δύο να σέβονται τις απόψεις και τα πιστεύω του καθενός χωρίς να προσπαθούν να επιβάλουν το ένα στο άλλο, αυτά που πιστεύουν. Το τι θέλει να είναι ο καθένας και το τι επιλέγει ο οποιοσδήποτε να πιστεύει και να ακολουθεί δεν αφορά κανέναν! Από τη στιγμή που δεν επηρεάζει την ζωή κανενός, είναι τουλάχιστον αξιοθρήνητο να γίνεται η οποιαδήποτε προσπάθεια από τον οποιοδήποτε να επιβάλει τις δικές του απόψεις και πιστεύω.
Ο σεβασμός είναι πολύ δύσκολο να κερδηθεί και δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να επιβληθεί σε κάποιον. Για να υπάρξει όμως πρέπει επιτέλους να βλέπει ο καθένας την δική του ζωή, το δικό του σπίτι και να σταματήσει να ασχολείται με τη ζωή των άλλων.
Όμως, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος ακόμα. Και μπορεί να μην είναι ποτέ έτοιμος να δεχτεί κάτι το οποίο ξεφεύγει από τα στερεότυπα που ο ίδιος δημιούργησε. Σε μια ιδανική κοινωνία, σε μια ιδανική εποχή αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Στην κοινωνία και την εποχή που ζούμε είναι δύσκολα τα πράγματα…
