«Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μία βαθιά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος …» (Δημ. Λεβέντη «Η ζωή και ο θάνατος του Πέτρου Γιάλλουρου»).
Απόσπασμα επιστολής, που είχε γράψει ο 17χρονος τότε Πέτρος Γιάλλουρος στον πατέρα του, ευρισκόμενος στην Ελλάδα, σε εκδρομή-προσκύνημα του σχολείου του τον Αύγουστο του 1955. Όντας ο άριστος των αρίστων μαθητών του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, ήταν ο σημαιοφόρος του σχολείου κατά την τελετή κατάθεσης στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Και η συνέχεια ακόμη πιο συγκλονιστική: «Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξάλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της, που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια».
Λόγος άκρως ενδεικτικός του σπουδαίου οράματος, που κυριαρχούσε στις καρδιές των νέων. Του οράματος που θέριευε τη φλόγα της λευτεριάς. Πόσο σπουδαία ψυχή είναι αυτή που κατακυριεύεται από τέτοια συγκίνηση όπως αυτήν που περιγράφει ο Γιάλλουρος. Πόσο σπουδαία καρδιά είναι αυτή, που στέλνει μήνυμα στα μάτια να δακρύσουν από τέτοια συγκίνηση. Πώς μια τέτοια ψυχή να μην οδηγήσει σε ηρωισμούς και αυτοθυσίες.
Ο 17χρονος άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου ήταν ήδη ηγετικό στέλεχος στην Άλκιμο Νεολαία ΕΟΚΑ όταν έγραφε τις φλογοβόλες αυτές γραμμές. Επιστρέφοντας στο νησί, ανέλαβε υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Οργάνωνε τους μαθητές, απέκρυπτε και διακινούσε οπλισμό, έγραφε και δίδασκε αγωνιστικά τραγούδια, διένειμε φυλλάδια, μετέφερε αλληλογραφία, οργάνωνε μαθητικές διαδηλώσεις. Και ήταν μόλις 17 ετών…
Ιστορικά δημοσιεύματα καταγράφουν: «Στις 7 Φεβρουαρίου 1956, πολυάριθμη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν μεγάλη μαχητική διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες, οι οποίοι ανταπέδωσαν με πραγματικά πυρά. Κατά την αποχώρηση, Άγγλος υπαξιωματικός σημάδεψε και πυροβόλησε τον Πέτρο Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. Αιμόφυρτος, συνέχισε, κάνοντας τα τελευταία βήματά του, πριν εισέλθει στο πάνθεον τον ηρώων. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ένωση». Ξεψύχησε στην άσφαλτο αγκαλιά με την ελληνική σημαία».
Η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» την ίδια ημέρα έγραφε: «O άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου επυροβολήθη χθες και εφονεύθη υπό δυνάμεων ασφαλείας κατά την διάρκεια διαδηλώσεων. Η σφαίρα διέτρησε τον πνεύμονα του ατυχούς μαθητού. Προτού φτερουγήσει στους ουρανούς φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει: «Ζήτω η Ένωσις». Όλα τα καταστήματα της Αμμοχώστου έκλεισαν εις ένδειξιν πένθους. Λιμενεργάται ηρνήθησαν να εκφορτώσουν στρατιωτικόν υλικόν. Η κηδεία του φονευθέντος μαθητού εγένετο αυθημερόν εις Ριζοκάρπασον…».
Ο ψηλός, λεπτός, ξανθομάλλης και γαλανομάτης άριστος των μαθητών μετετράπη σε αιώνιο παράδειγμα αγνού και άδολου πατριωτισμού, θάρρους και αυτοθυσίας. Αλήθεια, όμως, πώς θα αντιδρούσε, αν μπορούσε σήμερα να αντικρίσει την κατάντια μας; Αν παρακολουθούσε ένα σωρό γονυπετείς πολιτικούς να εκλιπαρούν για τον όποιο συμβιβασμό;
Τι θα έλεγε αν μπορούσε να δει πώς ένα σωρό τυχάρπαστοι πολιτικάντηδες κατάντησαν τους σημερινούς νέους; Δολοφονώντας τα όνειρά τους. Οδηγώντας τους στην αδράνεια και την παθητικότητα. Ξεδοντιάζοντας τον νεανικό ενθουσιασμό και την αγωνιστικότητά τους. Κουρεύοντας αξίες και υψηλούς στόχους.
Πώς θα αντιδρούσε άραγε αν έβλεπε την πλειοψηφία να καθοδηγείται από το κάλπικο «όραμα» του χρηματικού κέρδους. Έτοιμους για κάθε «θυσία» χάριν του χρηματισμού, της αισχροκέρδειας και του παράνομου θησαυρισμού. Να αδιαφορούν για την συνεχιζόμενη κατολίσθηση ηθών, ιδεών και αξιών. Να παρακολουθούν παθητικά την αναδυόμενη μπόχα από τους βρωμερούς υπονόμους της ασυδοσίας πολιτικών, θεσμών και αξιωματούχων, η οποία απειλεί να καταπνίξει κάθε υγιή ύπαρξη στο νησί της κατοχής.
Ο 17χρονος ήρωας θα πρότασσε και τώρα τα στήθη του στην σφαίρα; Θα έγραφε το ίδιο γράμμα στον πατέρα του; Θα έπεφτε συνεχίζοντας να αγκαλιάζει την σημαία της ψυχής του; Σίγουρα ναι. Διότι θα είχε την ίδια σπουδαία ψυχή. Γαλουχημένη στα ίδια ιδανικά και τις ίδιες αξίες. Θα είχε την ίδια φλογοβόλα καρδιά.
Τέτοιες ψυχές δεν αλλάζουν ανάλογα με την εποχή. Είναι φτιαγμένες από τα ίδια σπουδαία συστατικά. Λεβεντιά, πατριωτισμό, γιγαντοσύνη, αυτοθυσία. Τέτοιες ψυχές, δυστυχώς, έχουν απομείνει πολύ λίγες στο γκριζόμαυρο φύλλο, το ριγμένο στο πέλαγος.
Ταπεινά σήμερα κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στον Πέτρο Γιάλλουρο. Έναν πραγματικό Άριστο των Αρίστων!!!
