Δεν θα ήταν πεσιμιστικό να πούμε ότι αυτό είναι ένα κομβικό σημείο για την Κύπρο. Μάλλον θα ήταν ό,τι πιο ρεαλιστικό θα μπορούσαμε να εκστομίσουμε. Η ωμή αλήθεια. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλοι. Πολίτες, κάτοχοι αξιωμάτων του δημοσίου, εκτελεστική εξουσία, ανεξάρτητοι θεσμοί…
Όπου γυρίσεις, βλέπεις χαριεντισμούς, μικροπολιτικά παιχνίδια, φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα και ασόβαρους αξιωματούχους. Κι όχι, δεν αναφερόμαστε σε κυβερνητικά στελέχη που έδειχναν κολλημένα στην πρώιμη μετεκλογική περίοδο και στα παίγνια με τα ΜΚΔ. Αναφερόμαστε και σε όσους αυτοπαρουσιάζονται ως ιδεολόγοι, αλλά δεν φαίνεται να τους νοιάζει τίποτα, παρά μόνο το τομάρι τους.
Τα λέγαμε και για τη βόμβα σε οικία λειτουργού της δικαιοσύνης στις 20 Δεκεμβρίου. Δεν ήταν απλώς μια εγκληματική ενέργεια. Ήταν ο ξεπεσμός μιας ολόκληρης κοινωνίας. Βέβαια, τα μηνύματα δεν τα λαμβάνουμε. Ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας. Ίσως να τα λάβαμε τώρα που ακολούθησαν δυο νέες σοβαρές εγκληματικές ενέργειες. Μια ακόμη σε βάρος προσώπου που υπηρετεί τη δικαιοσύνη και μια απόπειρα φόνου σε πολυσύχναστο δρόμο από την οποία κινδύνευσαν τα ανήλικα παιδιά του «στόχου». Και όπως είπαμε, για να φτάνουν κάποιοι εγκληματίες σε τέτοια επίπεδα αποθράσυνσης, πάει να πει ότι παρουσιάζουμε σημάδια κατάρρευσης…
Η σύγκρουση θεσμών καλά κρατεί, κάτι που αποδεικνύει ότι όσοι τους υπηρετούν βάζουν σε δεύτερη μοίρα την πατρίδα. Την ίδια στιγμή η δικαστική εξουσία καλείται να κρατήσει το τελευταίο προπύργιο εν μέσω μιας μεταρρύθμισης, με αμφιβόλου ποιότητας θεμέλια (ακόμη συζητούμε για το i-justice και το e-justice), η δε εκτελεστική -εκ του αποτελέσματος- αδυνατεί να τους βάλει όλους σε τάξη. Κι ασφαλώς ούτε η καταταλαιπωρημένη από την αναξιοκρατία Αστυνομία κατάφερε μέσα σ΄ αυτό τον κυκεώνα να προσφέρει αίσθημα ασφάλειας.
Όσο για τους πολίτες, αυτοί δείχνουν να ζουν στον δικό τους κόσμο. Γελούν με τα λάθη αξιωματούχων, τους κοροϊδεύουν, αλλά από ουσία μηδέν. Επικριτές του πληκτρολογίου, με διάθεση για επανάσταση μόνο όταν πληγεί η τσέπη τους. Δεν τους ενδιαφέρει τι θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. Την ίδια ώρα είναι επιδερμικοί και αδιάβαστοι. Όπως αυτοί, οι οποίοι τις προάλλες -με αφορμή τη βία στους αγωνιστικούς χώρους- λέγανε ότι την ευθύνη για τα βεγγαλικά που κρύβουν οι χούλιγκαν στα γήπεδα πριν τους αγώνες, την έχει η Αστυνομία. Οι ίδιοι που νομίζουν ότι οι δεσμοφύλακες είναι αστυνομικοί.
Βέβαια, τα ψέματα τελειώνουν. Γιατί εκτός από τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό, υπάρχει και η εξωτερική πολιτική. Η ευδιάκριτη πλέον δυτική στροφή της Κύπρου, δεν έχει φέρει εμφανή αποτελέσματα. Οι τουρκικές προκλήσεις στην πράσινη γραμμή μας βρίσκουν μάλλον θεατές, ενώ η Δύση δεν δείχνει να παρέχει για την ώρα υποστήριξη. Και είναι κι άλλα που βιώνουμε. Όπως το γεγονός ότι οι βάσεις των Εγγλέζων που πάντα βάζουν τρικλοποδιές στο Κυπριακό, μας έχουν διασυνδέσει αρνητικά με τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, θέτοντας εν κινδύνω τον ρόλο μας στην περιοχή.
Ας μην ξεχνούμε και τη Ρωσία. Η τελευταία βλέποντας ότι ζητούμε ακόμα και αμερικανική βοήθεια για εφαρμογή των σε βάρος της κυρώσεων, έχει κάνει στροφή 180 μοιρών. Δεν αναφερόμαστε στους 10 εταιρικούς κολοσσούς κι άλλες 100άδες εταιρείες που αφήνουν το νησί μας, απειλώντας οικονομικά τον κλάδο παροχής διοικητικών υπηρεσιών. Ούτε στα ξεκάθαρα αντίποινα του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας σε βάρος της Κύπρου για την άγαρμπη απέλαση του εγκάθετου της ρωσικής κυβέρνησης δημοσιογράφου. Είναι η πολιτική που τηρούν πλέον τα ΜΜΕ της χώρας της αρκούδας. Χαρακτηριστική ήταν η συνέντευξη του Τατάρ στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS (18/12), ο οποίος εξηγούσε πως διαφυλάσσονται τα συμφέροντα του Κρεμλίνου με λύση δυο κρατών και προπαγάνδιζε υπέρ των απευθείας πτήσεων από τη Ρωσία στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου.
Όλα αυτά επιβάλλουν να αφήσουμε όλοι τους χαριεντισμούς. Πρωτίστως η κυβέρνηση, η οποία καλείται να διαδραματίσει το ρόλο της.
