Πέρασαν οι γιορτές, τα μεγάλα φαγοπότια, οι μεγάλες προσδοκίες και τα Επιφάνια. Μαθητές και εκπαιδευτικοί επέστρεψαν με μισή καρδιά πίσω στα θρανία, ενώ γονείς και παππούδες ξανάπιασαν τις άχαρες κούρσες των φροντιστηρίων, έχοντας ένα μακρύ τετράμηνο να απλώνεται μπροστά τους. Τι θα πουν όμως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που δεν ξεκουράστηκαν ούτε μέσα στις γιορτές, όλοι αυτοί που απασχολούνται σε χώρους εστίασης, νοσηλευτήρια, πυροσβεστικές, εφημερίδες, καταστήματα, κομμωτήρια; Οι πλείστες γυναίκες νιώθουν πάντως βαθειά ανακουφισμένες με το τέλος των γιορτών αφού αυτές είναι που επωμίζονται τα στολίσματα, την αγορά των δώρων, τα ψώνια από υπεραγορές, τα γιορτινά τραπέζια και την ετοιμασία τους.
Οι πιο τακτικοί από εμάς, παραδοσιακοί ή προληπτικοί, ξεστόλισαν το δέντρο τους ανήμερα των Φώτων, μην τους μείνουν ολόχρονα οι Καλικάντζαροι, ξεχνώντας πως αυτοί δεν εμφανίζονται πλέον μόνο κατά το Δωδεκαήμερο αλλά ζουν ολόχρονα ανάμεσά μας. Πολλοί μάλιστα κατέχουν υψηλά αξιώματα, μας εξουσιάζουν από τα υπουργεία ή τα έδρανα της Βουλής, ψηφίζουν νομοθεσίες, κόφκουν τζαι ράφκουν για μας, χωρίς εμάς. Ακόμη και σταυρό να τους δείξουμε ή να τους πούμε το Πάτερ Ημών, αυτοί δεν έχουν τον θεό τους, αφού μάλιστα αποζητούν τον «σταυρό» μας στις κάλπες.
Μπήκαν στην πολιτική αλλάζοντας ενίοτε στρατόπεδο ή κόμμα το οποίο, ασχέτως μόρφωσης, ικανοτήτων, επάρκειας ή ανεπάρκειας, θα τους βολέψει αφού βοήθησαν ώστε αυτό ν’ ανέβει στην εξουσία. Ο πρόεδρος θα τηρήσει τον λόγο του, ειδικά σε μια «ανθρωποκεντρική» διακυβέρνηση όπου «άδρωπος» φαίνεται να είναι μόνο ο άντρας όπως είδαμε και με τον περιβόητο ανασχηματισμό. Αλλά και σε άλλες κυβερνήσεις, ένας υπουργός μπορεί να είναι εξίσου ικανός τόσο στο υπουργείο παιδείας όσο και στο γεωργίας, όπου το μόνο τους κοινό βρίσκεται στη λατινική λέξη agricultura-γεωργία που περιέχει και τη λέξη cultura, δηλαδή καλλιέργεια και παιδεία.
Ανασχηματισμός δεν γίνεται μόνο στην κυβέρνηση αλλά και στις πόλεις και στα χωριά, με τα ξεστολίσματα καταστημάτων, δρόμων και πλατειών. Σβήνει η λάμψη των γιορτών και οι προσδοκίες ενώ εξαφανίζεται η χρυσόσκονη και η ζάχαρη άχνη που αιωρείτο στην ατμόσφαιρα. Αρχίζει η άχαρη περίοδος των εκπτώσεων κατά την οποία ο κόσμος μπαίνει στον πειρασμό να τρέξει στα καταστήματα, ν’ αγοράσει ακόμη και πράγματα που δεν χρειάζεται απλά και μόνο γιατί αυτά είναι σε τιμές ευκαιρίας.
«Επιτέλους πίσω στη ρουτινούδα μας, στο λουβί και στη φασολάδα μας» λέει κι η Μαρία, καθισμένη πίσω από το γκισέ της τράπεζας, αναλογιζόμενη το άδειο πορτοφόλι της οικογένειας. Τα νύχια της κόκκινα με χρυσά στρασάκια που κτυπούν πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή, είναι η μόνη λάμψη που έμεινε από τις γιορτές. Το λαμπερό φόρεμα με τις πούλιες και τα στρας του réveillon μπήκε ψηλά στο ερμάρι, πού αλλού θα το φορέσει; «Τα Kαρναβάλια ίσως;».
Οι Απόκριες αργούν πολύ ημερολογιακά οπόταν και οι Λεμεσιανοί που συμμετέχουν ψυχή τε και σώματι θα πέσουν σε κατάθλιψη εφόσον οι πλείστοι ζουν και αναπνέουν για τα Καρναβάλια, προσδοκώντας να αναστήσουν το alter ego τους, μέσω των αμφιέσεων. Βέβαια πολλές socialite-plastique κυρίες, κυκλοφορούν ολόχρονα σαν σε Kαρναβάλι. Η μια φτάνει στα πάρτι με σακάκι, ξεχνώντας να φορέσει από κάτω φούστα ή παντελόνι, ή άλλη με κορμάκι-κομπινεζόν και ένα σιφόνι διαφανές. Σαν μέλη του χορού σε αρχαία τραγωδία, περιφέρονται όλες μαζί, ταξιδεύουν μαζί, από πάρτι σε πάρτι και φιλανθρωπικά γεύματα, ενώ συχνά δεν ξεχωρίζεις ποια είναι ποια, με την ίδια κουπ και χρώμα μαλλιών, ίδια, χαμόγελα, τυποποιημένα και παγωμένα λόγω των πλαστικών και των μπότοξ, με μάτια κρυμμένα πίσω από συνθετικές βλεφαρίδες που ανοιγοκλείνουν σαν πόρτες σαλούν-μπαρ.
Όλη αυτή η μισαλλοδοξία και η ματαιότητα να οφείλονται στην έλλειψη υπόβαθρου και παιδείας; Στο ότι, βρεθήκαμε ξαφνικά από τα αλώνια στα σαλόνια και από το άροτρο σε πολυτελείς λιμουζίνες; Από τα καπνά του τόπου μας στα πούρα Αβάνας που φυσούν μεσ’ στα μούτρα των γύρω τους οι σύζυγοι, βασιλικοί ακόλουθοι των socialite κυριών, ενώ στο άλλο χέρι κρατούν το ουίσκι με πάγο, αυτοί που μεγάλωσαν με ζιβάνα, μπύρα ή κονιάκι, την αθώα εποχή που κανείς δεν ήξερε τα Armani, παρά το χαρμάνι του καφέ και του καπνού τους.
Με τον νέο χρόνο άρχισε μια νέα προεκλογική εκστρατεία ενόψει των δημοτικών εκλογών και ποιος σε είδε και δεν σ’ αγάπησε… Τι χαμόγελα, καλοπιάσματα και ππάττες από ανθρώπους που μέχρι χθες δεν σε ήξεραν. Οι αναρτήσεις όλο και πιο γλοιώδεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τους υποψήφιους αζάδες, που ονειρεύονται να γίνουν δημοτικοί σύμβουλοι ως επόμενο στάδιο κοινωνικής αναβάθμισης αφού διετέλεσαν πρόεδροι του δημοτικού σχολείου των παιδιών τους ή κάποιου σωματείου. Στο μέλλον θα ποντάρουν στις βουλευτικές. Ζούμε στο νησί του «σκέψου το, μπορείς» με υποθηκευμένα όνειρα ή ακόμη χειρότερα, ζώντας τα όνειρα και τις ζωές των άλλων.
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο» (Αδαμάντιος Κοραής)
dena.toumazi@gmail.com
