Σύμφωνα με το βιβλίο της «Γένεσης» ο Θεός χρειάστηκε έξι ημέρες προκειμένου να φτιάξει τον κόσμο. Άρα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει σε μια μέρα και τίποτε δεν αρχίσει και δεν τελειώνει μέσα σε ένα 24ωρο (όπως στους μετέπειτα αιώνες έχουμε μάθε να μετράμε τον χρόνο). Ο,τιδήποτε γίνεται πάνω στον πλανήτη Γη χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί.
Πέρασε όμως στην αντίληψη του μέσου πολίτη – ελέω και της δική μας δημοσιογραφικής συνδρομής – ότι κάποιος μένει/διατηρείται στη θέση υπουργού για περίοδο δεκαοκτώ μηνών προκειμένου να του πάρει μια πρόσθεση σύνταξη και ό,τι άλλο δικαιούται βάσει των προνοιών του νόμου. Ανάλογες προσεγγίσεις ακούαμε και διαβάζαμε από νομοθέτες (δηλαδή τους βουλευτές μας) οι οποίοι επίσης προσέγγιζαν το θέμα από μια λανθασμένη οπτική γωνία. Την ίδια οπτική γωνία που προσεγγίζουν οι πλείστοι τη δημόσια υπηρεσία, ότι δηλαδή όποιος μπει στο δημόσιο δεν έχει να φοβηθεί μέχρι να αφυπηρετήσει, ανεξαρτήτως ικανοτήτων.
Και κάπως έτσι εδώ και χρόνια λέγεται και επαναλαμβάνεται ότι οι υπουργοί μένουν στη θέση τους μέχρι να συμπληρώσουν το 18μηνο. Εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις που επιλέγουν οι ίδιοι να φύγουν. Οι εκάστοτε Πρόεδροι, κατά κανόνα τους αφήνουν στη θέση τους. Αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κατάσταση που δεν επέτρεπε σε κανένα να δει πέρα από σύνταξη/αποζημίωση κάποιου που διετέλεσε υπουργός. Προφανώς ο νομοθέτης όταν αποφάσιζε πως ένας που αποχωρεί από τη θέση υπουργού για να δικαιούται όλα του τα ωφελήματα θα πρέπει να έχει συμπληρώσει 18 μήνες αυτό δεν είχε να κάνει με ώρες εργασίες. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση υπήρξαν και υπάρχουν άτομα που μπορεί να συμπληρώσουν τις ώρες τους σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα.
Δημιουργήθηκε όμως μια συγκεκριμένη κατάσταση η οποία επηρέασε και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά τη λήψη της απόφασης τους για να προχωρήσει σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Γι’ αυτό και ως μιας μορφής σύνθημα έλεγε όλο το προηγούμενο διάστημα πως δεν θα περιμένει τη συμπλήρωση 18 μηνών για να προχωρήσει σε ανασχηματισμό.
Χρειάζεται όμως να προσεγγίσει κάποιος πρακτικά για να αντιληφθεί τη ανάγκη ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου: Διορίζεται υπουργός, κοινά αποδεκτό από όσους πέρασαν από τη συγκεκριμένη θέση, ότι οι πρώτοι δύο τρεις μήνες χρειάζονται για να μπει στο πετσί του ρόλου του, να μάθει το υπουργείο του. Για περίπου ένα εξάμηνο ουσιαστικά/πρακτικά κάνει διαχείριση αποφάσεων του προκατόχου του και παράλληλα αρχίζει σιγά-σιγά να προωθεί τις δικές του νέες πολιτικές. Αυτές οι νέες πολιτικές θα χρειαστούν κάποιο χρόνο μέχρι να υλοποιηθούν και να δώσουν απτά αποτελέσματα προς τους πολίτες. Και κάπως έτσι έχει κλείσει ένας ή περισσότερος χρόνος.
Όμως, πριν από τον ανασχηματισμό και τις αλλαγές υπουργών σχεδόν όλοι επέμεναν ότι το 18μηνο είναι για να πιάνουν κάποιοι μεγαλύτερη σύνταξη. Από την Τετάρτη και μετά, όταν άκουσα και για τα πεπραγμένα αυτών που έφυγαν, όλοι αντιλαμβάνονται ότι όντως υπήρχε μια λογική πίσω από το συγκεκριμένο πλαίσιο. Τώρα είναι όμως αργά.
Πάμε τώρα στο δεύτερο που κατέγραψα αυτές τις δύο εβδομάδες, από την αρχή του χρόνου και τις συζητήσεις περί ανασχηματισμού. Έχω διαβάσει και ακούσει αρκετά γύρω από το πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χειρίστηκε το όλο ζήτημα. Θα σταθώ στις προσεγγίσεις και αναλύσεις των πλείστων δημοσιογράφων της λεγόμενης παλιάς σχολής που έχουν στην πλάτης τριάντα, σαράντα ή και περισσότερα χρόνια στο επάγγελμα. Άτομα με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις, απόψεις και αντιλήψεις. Άτομα διαφορετικών φύλων, καταβολών ακόμα και οπαδικών προτιμήσεων. Πλην όμως όλοι ανεξαιρέτως κατέληγαν σε ένα κοινό συμπέρασμα πως έγινε μια λάθος διαχείριση του όλου θέματος από την αρχή μέχρι και το τέλος. Ανεξαρτήτως εάν ήταν κακοπροαίρετη ή καλοπροαίρετη η κριτική που ασκήθηκε προς τον Πρόεδρο κατάληγε σε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Κανένας από αυτούς δεν εντόπισε τη θάλασσα να πηγαίνει στραβά. Κι η θάλασσα δεν πηγαίνει στραβά τότε κάτι πάει στραβά με την πορεία του πλοίου.
