Το καινούργιο που εισήγαγε ο Νίκος Χριστοδουλίδης φέρνοντας τις αλλαγές που υποσχέθηκε είναι, όταν υπάρχει μια κρίση, να κάνει τοποθετήσεις την ώρα που γράφουν οι κάμερες. Ως να παίζει έναν ρόλο (θεατρικό; πολιτικό;).
Γίνονται, για παράδειγμα τα εγκληματικά επεισόδια στη Χλώρακα και στη Λεμεσό κατά των μεταναστών, καλεί σε σύσκεψη την υπουργό Δικαιοσύνης και τον αρχηγό Αστυνομίας και ενώ γράφουν οι κάμερες, παίζει το ρόλο του θυμωμένου. Τους κάνει ρεζίλι τους συνεργάτες του, δηλώνοντας απογοητευμένος και ντροπιασμένος που δεν προστάτευσαν τους πολίτες και τους έκαναν να νιώθουν ανασφάλεια.
Μετά αποχωρούν οι κάμερες και για μέρες οι τηλεοράσεις μεταδίδουν την αγανάκτηση του Προέδρου. Η κοινή γνώμη αναμένει την απόδοση ευθυνών, ουσιαστικά την αποπομπή του αρχηγού, ίσως και της υπουργού. Περνούν, όμως, οι μέρες, ο αρχηγός ρεζιλεύεται από τη φημολογία περί εκδίωξής του, αλλά κάποια στιγμή, κλείνει το ζήτημα ο Πρόεδρος, χωρίς καμία απόφαση. Η ουσία, λοιπόν, ήταν να κερδίσει ο Πρόεδρος τις εντυπώσεις. Αυτός νοιάζεται για τους πολίτες και την ασφάλεια τους, είναι δυναμικός, κτυπά το χέρι στο τραπέζι. Αλλά μπροστά στις κάμερες.
Αυτό είναι πράγματι μια μεγάλη αλλαγή, ένα νέο ύφος (και ήθος;), που έφερε ο Πρόεδρος. Την εφάρμοσε προχτές και με τους υπουργούς του. Πριν αρχίσει το Υπουργικό και πριν αποχωρήσουν οι κάμερες, τους είπε, λίγο – πολύ, ότι τα περί ανασχηματισμού είναι αποκύημα φαντασίας των εφημερίδων. Απλώς, είπε, απάντησα «σε μια συγκεκριμένη ερώτηση» και είπα «ότι, ναι θα προχωρήσω σε ανασχηματισμό πριν από τους 18 μήνες». Αλλά, η ερώτηση ήταν αν έχει κάνει κάποια αξιολόγηση μετά από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης, αν είναι ευχαριστημένος και αν θα προβεί σε διορθωτικές κινήσεις. Μπορούσε κάλλιστα να μην μιλήσει για ανασχηματισμό. Αλλά, είναι ο ίδιος που επέλεξε να απαντήσει για τον ανασχηματισμό. Και θα έπρεπε να περιμένει, αφού άνοιξε το ζήτημα, να ξεκινήσουν τα δημοσιεύματα για το ποιος ανασχηματίζεται και ποιος όχι.
«Διάβαζα κάποια σχόλια στον Τύπο και ήθελα να το διευκρινίσω γιατί είδα φωτογραφίες δικές σας στις εφημερίδες», έλεγε στους υπουργούς του ως να ήταν στενοχωρημένος, που τους βάζουν οι εφημερίδες και ήθελε να τους προστατεύσει από τους κακούς δημοσιογράφους. Μα, δεν φταίνε για όλα οι δημοσιογράφοι. Είναι ο ίδιος που έβαλε τις φωτογραφίες των υπουργών του στις εφημερίδες επειδή δεν είχε προβλέψει τι θα ακολουθήσει όταν ανοίγει μόνος του το ζήτημα ανασχηματισμού.
Όπως με τον ίδιο τρόπο, μπροστά στις κάμερες, άνοιξε ζήτημα για τον αρχηγό Αστυνομίας μετά τα επεισόδια, κι ύστερα έφταιγαν οι δημοσιογράφοι, που επί μέρες θεωρούσαν τον αρχηγό υπό απόλυση κι έψαχναν να βρουν ποιος θα τον αντικαταστήσει. Ο ίδιος όταν τον ρωτούσαν δημοσίως δήλωνε «όταν αποφασίσω θα το ανακοινώσω», αφήνοντας την απόλυση ανοικτή. Μέχρι και η συντεχνία των αστυνομικών κατάγγελλε ότι «η αβεβαιότητα που επικρατεί αποδόμησε την αστυνομία», και το ΑΚΕΛ τον καλούσε να αποφασίσει και να μην μαδά τη μαργαρίτα. Εβδομάδες μετά, ο Πρόεδρος έκανε μια δήλωση λέγοντας ότι το θέμα έληξε. Και ο αρχηγός έμεινε! Αλλά, έμεινε μαζί του και η εντύπωση της αναποφασιστικότητας.
Από την αρχή της προεδρίας υπάρχει μια δυστοκία στις γρήγορες και αναγκαίες αποφάσεις. Όπως έγινε με την αλησμόνητη υπόθεση τις 19χρονης, που προσλήφθηκε στο υφυπουργείο Τουρισμού. Μπροστά στο σούσουρο, ο Πρόεδρος καλούσε τους πολίτες «αν υπάρχει οποιαδήποτε κριτική η οποία είναι καλοδεχούμενη κριτική, θα πρέπει να γίνεται προς την κυβέρνηση, προς την εκτελεστική εξουσία και να μην γίνεται κανιβαλισμός εναντίον ατόμων. Επιτέλους, ας είμαστε λίγο προσεκτικοί».
Δηλαδή, έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί οι άλλοι, οι πολίτες, τα κόμματα, οι δημοσιογράφοι, αλλά όχι όσοι ανέλαβαν να κυβερνήσουν τον τόπο. Έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί αυτοί που τα γράφουν και όχι αυτοί που τα κάνουν. Ουδείς άσκησε κριτική στην 19χρονη, όμως, ήταν προς την εκτελεστική εξουσία η κριτική.
Ούτε για την 19χρονη, πάντως, ελήφθη καμιά απόφαση όταν ξέσπασε το ζήτημα. Μάλιστα, ο υφυπουργός Τουρισμού υπερασπιζόταν δημοσίως την πρόσληψη («Αν ήταν στο επιτελείο του κ. Χριστοδουλίδη πού είναι το πρόβλημα;», έλεγε), μέχρι που παραιτήθηκε μόνη της η νεαρή μη αντέχοντας τις δημόσιες προσβολές.
Τα προβλήματα, λοιπόν, δεν λύνονται με όσα λέει για επικοινωνιακούς σκοπούς μπροστά στις κάμερες ο Πρόεδρος, αλλά με το τι κάνει, τι αποφάσεις παίρνει, πόσο γρήγορα τις παίρνει. Και αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει τον Πρόεδρο μετά από δέκα μήνες εμπειρίας. Είναι κρίμα, όμως, να κρύβονται κάτω από αυτές τις εντυπώσεις τα όποια άλλα θετικά έγιναν μέχρι τώρα.
