Ένας 13χρόνος, ο Κόνορ (ο οποίος θα μπορούσε να λέγεται και Κώστας ή Μαρίλια ή Ορέστης ή Στέφανη) φοβάται τη νύχτα και τους εφιάλτες της.

Σχεδόν κάθε βράδυ, βλέπει τον ίδιο εφιάλτη: τον επισκέπτεται ένα πελώριο τέρας με τη μορφή ενός αρχαίου δέντρου, για να του διηγηθεί ιστορίες. Ο εφιάλτης αυτός δεν είναι άσχετος με την πραγματικότητα στην οποία ζει: η μητέρα του δίνει μάχη με τον καρκίνο, η γιαγιά του είναι αρκετά παρεμβατική, ο πατέρας του έχει γίνει ένας ξένος, ενώ ο ίδιος δέχεται bullying από τους συμμαθητές του. Οι διηγήσεις του τέρατος τον βοηθούν να συνειδητοποιήσει ότι ο πραγματικός δαίμονας είναι η δική του αλήθεια.

Η ιστορία είναι όντως σκληρή, αλλά πόσοι 13χρόνοι, 15χρονοι, πόσα παιδιά, πόσοι έφηβοι ζουν παρόμοιες καταστάσεις; Θα τραυματιστεί ο ψυχικός τους κόσμος αν παρακολουθήσουν μία θεατρική παράσταση που πραγματεύεται τέτοια γεγονότα, τους φόβους και τις ελπίδες που δημιουργούν; Θα τα βοηθήσει να σκεφτούν μπας και ο συμμαθητής που δεν συμμετέχει στο μάθημα, που σχεδόν κοιμάται στο θρανίο κουρασμένος, ίσως να αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση στο σπίτι του; Θα τα μάθει πως οι συνθήκες στη ζωή δεν είναι πάντα ρόδινες; Θα τα προετοιμάσει για τυχόν ανατροπές και κακοτοπιές;

Ένας λειτουργός του υπουργείου Παιδείας, εντεταλμένος να κρίνει τι παραστάσεις μπορούν να παρακολουθήσουν οι μαθητές, έκρινε πως η παράσταση του ΘΟΚ που πραγματεύεται την ιστορία αυτή, βασισμένη σε βιβλίο (του Αμερικανού συγγραφέα Πάτρικ Νες, το οποίο εκδόθηκε το 2011) αποφάσισε πως η παράσταση είναι ακατάλληλη. Απόφαση για την οποία έχουν γίνει ήδη αρκετές συζητήσεις.

Κι ύστερα δημοσιοποιήθηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας PISA, η οποία εξετάζει τρία πεδία μαθησιακής ικανότητας. Ένα από τα τρία πεδία είναι η κατανόηση κειμένου, για το οποίο οι 15χρόνοι μαθητές της Κύπρου εξασφάλισαν 381 βαθμούς έναντι 543 της Σιγκαπούρης, 516 της Ιαπωνίας, 515 της Κορέας, 511 της Εσθονίας και πάει λέγοντας. Μπορεί να πει κάποιος (και ειπώθηκε) πως η κάθε χώρα έχει τους δικούς της στόχους και προσανατολισμούς. Η Κύπρος όμως, όπου η Παιδεία της χαρακτηρίζεται ως ανθρωποκεντρική, δεν θα μπορούσε –αν μη τι άλλο- να μαθαίνει τους μαθητές να σκέφτονται, να κρίνουν, να κατανοούν; Δεν θα μπορούσε να διακρίνεται ή έστω να έχει καλύτερα αποτελέσματα στην κατανόηση κειμένου;

Η απάντηση είναι «όχι» όσο (μεταξύ άλλων κακών) ένας άνθρωπος μπορεί να αποφασίζει ποια θεατρική παράσταση μπορούν να δουν οι μαθητές στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος. Είτε γιατί δεν του άρεσε το θέμα, είτε γιατί δεν του άρεσε η παράσταση, είτε γιατί έτσι θέλει. 

Η παράσταση έχει τίτλο «Το Τέρας Έρχεται». Στην περίπτωση μας, δεν θέλουμε να βλέπουμε τέρατα ζώντας σε ροζ συννεφάκια με «αριστεία».