Το Μαρί ήταν ένα τραγικό ατύχημα. Που όπως για τα πλείστα ατυχήματα, αιτία είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αιτία ήταν ο τρόπος χειρισμού ενός επικίνδυνου φορτίου, το οποίο κατ’ αρχήν δεν έπρεπε να βρίσκεται στην Κύπρο. Ο τρόπος χειρισμού καθορίστηκε από την κυβέρνηση Χριστόφια, στην οποία όμως –αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς- έτυχε να συμβεί στη βάρια της. Δεν ξέρουμε τι αποφάσεις θα λάμβανε άλλος πρόεδρος και τι χειρισμού θα τύγχανε η φύλαξη του φορτίου από άλλες κυβερνήσεις, με διαφορετικούς υπουργούς και τους ίδιους ίσως υπηρεσιακούς, αλλά η τσαπατσουλιά και η πεποίθηση πως όλα κυλάνε καλά χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη και προσπάθεια, δεν έχει κομματική ταυτότητα.
Αυτό που μπορεί να χρεώσει κάποιος απόλυτα στον τότε πρόεδρο είναι ο τρόπος που αντέδρασε (ή δεν αντέδρασε) τις αμέσως επόμενες ώρες και μέρες, προκαλώντας –δικαιολογημένα τότε- κοινωνική οργή. Ωστόσο, το ότι το τραγικό ατύχημα του 2011, εξακολουθεί δώδεκα χρόνια μετά να προκαλεί τέτοια μίση και πάθη σίγουρα δεν είναι ούτε δείγμα μιας υγιούς κοινωνίας, ούτε τυχαίο. Την κοινωνική εκείνη οργή την εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι με επιτυχία. Κι επειδή η εκμετάλλευση έφερε τύχη (μέχρι και η έκβαση προεδρικών εκλογών κρίθηκε από το γεγονός) μετατράπηκε σε παντιέρα η οποία υψώνεται συχνά πυκνά, όπως κι άλλες παντιέρες, για να συσπειρωθούν οι οπαδοί. Με το πέρασμα των χρόνων, ωστόσο, αφού οι όποιες ενοχές καταλάγιασαν, προσπαθεί κι η άλλη πλευρά να κτίσει τον αντιπερισπασμό της.
Ο Κώστας Παπακώστας, ο μόνος άνθρωπος που πλήρωσε για την τραγωδία –και πλήρωσε εν τέλει με τη ζωή του- γίνεται παντιέρα για την άλλη πλευρά. Ένας άνθρωπος του οποίου η προσφορά προς την πατρίδα σε δύσκολες ώρες, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, βρέθηκε στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. Και καταδικάστηκε, σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Με βεβαρημένο ήδη ιστορικό υγείας, η ποινή αποτέλεσε ταφόπλακα. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της το εξέτισε στο νοσοκομείο, η στέρηση της ελευθερίας ήταν ίδια. Και δύο περίπου χρόνια μετά την καταδίκη του, πέθανε. Στο διάστημα εκείνο, δεν τόλμησαν πολλοί να τον υπερασπιστούν και να προτάξουν την ανθρωπιστική πτυχή. Σήμερα, καυγαδίζουμε στη Βουλή για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο Κώστας Παπακώστας, το 14ο θύμα της τραγωδίας του Μαρί.
Το Μαρί, εκτός των άλλων πτυχών του, είναι ενδεικτικό του πως αντιμετωπίζεται μια τραγωδία. Ποια η ανάγκη να δοθεί κομματική χροιά σε ένα τέτοιο γεγονός; Δώδεκα χρόνια μετά, είναι ίσως καιρός να αντιμετωπιστεί με ρεαλισμό, χωρίς κομματικές παρωπίδες, ένθεν και ένθεν. Κανείς δεν ήθελε να σκοτωθεί, κανείς δεν ήθελε να σκοτώσει. Έγιναν τραγικά λάθη με θύματα αθώους ανθρώπους. Ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
