Σε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις του ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, υποστήριξε ότι τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου δεν προήλθαν από του πουθενά. Μια τοποθέτηση η οποία έφερε την έντονη αντίδραση του Ισραήλ καθώς ερμηνεύθηκε ως προσπάθεια του επικεφαλής του διεθνούς οργανισμού να φορτώσει ευθύνες στο εβραϊκό κράτος για τα όσα είχαν συμβεί στις 7 Οκτωβρίου.
Σίγουρα δεν ήταν «εν κενώ» η επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ, και η σφαγή εκατοντάδων αμάχων. Υπήρχε αιτία. Και δεν είναι αυτή που πιστεύουν οι πιο πολλοί, που είναι η επικρατούσα άποψη στον ΟΗΕ, και στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται σε διάφορες χώρες, ή αυτό που πιστεύει η ευρωπαϊκή και παγκόσμια αριστερά.
Για να εντοπίσει κανείς τα αίτια θα πρέπει να κάνει ένα ή και δύο βήματα πίσω και να διευρύνει το οπτικό του πεδίο ώστε να κοιτάξει πέρα από την στενή λωρίδα είτε της Γάζας είτε του Ισραήλ. Θα πρέπει να κοιτάξει τα πράγματα έξω από το κουτί που ονομάζουμε «παλαιστινιακό ζήτημα» και τότε ενδεχομένως θα έχει καλύτερη αντίληψη της γενεσιουργού αιτίας αλλά και θα μπορέσει να αντιληφθεί του τι μπορεί να προκύψει στο εγγύς ή απώτερο μέλλον.
Ο κουρνιαχτός αυτή τη στιγμή δεν επιτρέπει σε κανένα να δει τι συνέβαινε προ της 7ης Οκτωβρίου. Όμως τα τελευταία λίγα χρόνια είχαν γίνει πολλά στο χώρο της Μέσης Ανατολής, πολύ περισσότερα απ’ ότι υπολόγιζαν κάποιοι παλαιότεροι εμπνευστές ειρηνευτικών διαδικασιών. Ξεπερνώντας εμπάθειες και φοβίες του παρελθόντος, χώρες του αραβικού κόσμου έκαναν τον ιστορικό βήμα συνάπτοντας σχέσεις με το Ισραήλ. Κάτι που ήταν αδιανόητο πριν μια δεκαετία, για να μην πάμε και πιο μακριά ακόμα.
Κι όμως ο Αραβικός κόσμος είχε αρχίσει να κάνει βήματα διαφορετικής προσέγγισης. Από το Μαρόκο μέχρι τον Αραβικό Κόλπο οι χώρες προχώρησαν σε σύναψη διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ. Ο διάλογος και η συνεργασία ανάμεσα σε εχθρούς δημιουργούσε μια νέα κατάσταση πραγμάτων η οποία για να στεφθεί με πλήρη επιτυχία χρειαζόταν ένα ακόμα ισχυρό παίχτη της περιοχής. Τη Σαουδική Αραβία.
Αν η Σαουδική Αραβία έκανε το ιστορικό βήμα, να προχωρήσει σε σύναψη σχέσεων με το Ισραήλ τότε τα δεδομένα θα άλλαζαν στον χώρο της Μέσης Ανατολής αλλά και στον Αραβικό κόσμο ευρύτερα. Όλα τα αφηγήματα, των προηγούμενων δεκαετιών, που είχαν να κάνουν με το Ισραήλ, θα διαγράφονταν. Κι αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Έπρεπε με κάθε τρόπο να εμποδιστεί να γίνει το επόμενο βήμα στις σχέσεις Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.
Εδώ η συνταγή ήταν εύκολη: Η πρόσκληση έντασης. Και όσο πιο μεγάλη ήταν η πρόκληση για το Ισραήλ, αναμενόμενο ότι θα ήταν και η αντίδρασή του. Και από την ώρα που το Ισραήλ θα κτυπούσε τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και αλλού τότε οι όποιες κινήσεις σύναψης διπλωματικών σχέσεων με το εβραϊκό κράτος παραμερίζονταν.
Όντως η επίθεση της Χαμάς δεν έγινε εν κενώ όπως είπε και ο Αντόνιο Γκουτέρες. Έγινε προκειμένου να εξυπηρετήσει εκείνους που είχαν κάθε λόγο να φοβούνται τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και τα Αραβικά κράτη. Κυρίως όμως δεν ήθελαν να δουν Ισραήλ και Σαουδική Αραβία να συνάπτουν διπλωματικές σχέσεις. Και όπως παρακολουθούμε από την 8η Οκτωβρίου και μετά, όλες οι πράξεις συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες του Κόλπου και της Μέσης Ανατολή με το Ισραήλ έχουν παγώσει και ουδείς δύναται να αναφέρει οτιδήποτε.
Ποιους σύμφερε η διάλυση των προσπαθειών ειρήνευσης και συνεργασίας στην περιοχή και ποιοι έβλεπαν να χάνουν το παιχνίδι; Η απάντηση είναι εύκολη: Το Ιράν μαζί με τους συνεργάτες του: την Τουρκία και το Κατάρ. Αυτοί θα ζημίωναν περισσότερο από μια ιστορική συμφωνία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία και γι’ αυτό έπρεπε να την σταματήσουν με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά το παλαιστινιακό και τους Παλαιστίνιους ως χάντρες σ’ ένα ανθρώπινο μασμπάχα…
