Σε άλλες εποχές θα ξέραμε, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και πολλή ανάλυση, ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός, ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα, ποιος ο εισβολέας και ποιος ο κατακτητής, που είναι το δίκαιο και που το άδικο. Σήμερα, τα όρια έχουν ξεθωριάσει. Είναι από τη μια το πέρασμα των χρόνων που έχει αλλοιώσει τις πραγματικότητες κι είναι, ίσως, και η ανθρώπινη φύση που κρίνει κρατώντας την τελευταία μόνο εικόνα. Κι η τελευταία εικόνα είναι μια καλοσχεδιασμένη εισβολή σε ένα χώρο όπου άνθρωποι, κυρίως νέοι, διασκέδαζαν. Μία βαρβαρότητα εις βάρος αθώων ανθρώπων.

Σε άλλες εποχές, υπήρχε μία Οργάνωση που ο λόγος ύπαρξης της ήταν η απελευθέρωση των πατρογονικών εδαφών, η εξεύρεση μιας λειτουργικής λύσης για δύο λαούς που δεν τους έμενε άλλη επιλογή παρά να συνυπάρξουν. Το δίκαιο δεν θα μοιραζόταν για να έχει ο καθένας ίσο ποσοστό. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζονται οδυνηρές παραχωρήσεις.

Η ύπαρξη της PLO βασιζόταν σε μία ιδεολογία, στην ιδεολογία ενός απελευθερωτικού κινήματος. Κι ήταν εύκολο για κάποιον να σταθεί στο πλευρό της. Την θέση της έχουν πάρει σήμερα οργανώσεις που δρουν ως τρομοκρατικές και δεν ξέρεις από ποιους ακριβώς κινούνται και ποιος είναι ο πραγματικός στόχος. Σίγουρα όχι η απελευθέρωση ούτε καν η εκδίκηση, άμα μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων τι θα ακολουθήσει. Σε 48 μόνο ώρες οι νεκροί ξεπέρασαν τους 1000 -αθώοι πολίτες κι αυτοί- κι ότι πρόσκαιρα έκτισαν έγινε συντρίμμια. Και ο πόλεμος μόλις άρχισε. Ένας πόλεμος που βολεύει εκείνον που είχε το πάνω χέρι, αλλά βρέθηκε -για λίγο- στη θέση του θύματος. Το τίμημα, φυσικά, το πληρώνουν κι οι δικοί του άνθρωποι.

Ποια είναι πλέον η σωστή πλευρά της ιστορίας; Διεθνή κινήματα που θα είχαν σαφή απάντηση στέκουν πλέον αμήχανα. «Ο πόλεμος, γράφει ο συγγραφέας Χρήστος Κεφαλής, ενεργεί στο να στομώσει τα κοινωνικά κινήματα και να εκτρέψει τις εξελίξεις σε γεωπολιτικά κανάλια. Στο Ιράν και σε άλλες χώρες της περιοχής τα αυταρχικά καθεστώτα, εκμεταλλευόμενα το λαϊκό μίσος ενάντια στο Ισραήλ, θα είναι σε θέση να πυροδοτήσουν τον εθνικισμό, αναβάλλοντας το ξέσπασμα κοινωνικών συγκρούσεων. Και στο ίδιο το Ισραήλ, το δημοκρατικό κίνημα της τελευταίας χρονιάς, που έφτανε ως τις απειθαρχίες σε κυβερνητικές εντολές και αποφάσεις στο στρατό και τον κρατικό μηχανισμό, θα μπει στον πάγο. Το να ταυτίσουμε την υπόθεση του παλαιστινιακού λαού με τη Χαμάς είναι μια τυχοδιωκτική στάση. Μια σοβαρή αριστερή θέση θα πρέπει να αναζητά τους τρόπους για να κρατηθούν ζωντανές οι προοπτικές των κοινωνικών κινημάτων στις χώρες της περιοχής στη νέα, πολύ πιο σύνθετη και ταραγμένη κατάσταση».