Η σημερινή στήλη γράφεται υπό δύσκολες συνθήκες για τον γράφοντα, που πρέπει να την παραδώσει νωρίς τις Κυριακές.
Είναι άχαρο, δημοσιογραφικά, να γράφεις για κάτι που δεν γνωρίζεις, αλλά που την ώρα που θα σε διαβάζουν οι αναγνώστες θα είναι γνωστό.
Αναφέρομαι φυσικά και στην μονομαχία Αχτσιόγλου-Κασσελάκη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε σχεδόν μηδενικό ενδιαφέρον και θα έγραφα για την μεγαλειώδη, κατ’ εμέ συγκέντρωση το Σάββατο στο Λονδίνο υπέρ της επιστροφής της Βρετανίας στην ΕΕ. Που αποδεικνύει ότι και τα δημοψηφίσμτα καμιά φορά … κάνουν λάθος!(Φωτό)
Ή ακόμα, να έγραφα και κάτι τις για την συνταρακτική αποκάλυψη του αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ κου. Ευθύμιου Δίπλαρου σε δικό του podcast ότι δεν θα ξαναπιεί τριαντάφυλλο με γάλα διότι το τελευταίο του προκαλεί δυσανεξία. Πλάκα έχει. Ενδιαφέρον, όχι.
Έλεγα να καταπιαστώ και με την περίπτωση του Σαν Μενέντες, του εθνικού μας ήρωα στην Γερουσία των ΗΠΑ, που πάντα μας συμπαραστέκεται, και που τώρα αντιμετωπίζει διάφορες κατηγορίες για χρηματισμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω όλες τις πληροφορίες τσεκαρισμένες, και θα αποφύγω την εύκολη κριτική. Σημειώνω ωστόσο ότι εδώ και πολύ καιρό φωνάζω ότι όσο και αν μας αρέσουν και μας εξυπηρετούν οι θέσεις του, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι εάν πχ αποφασίσει ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ να δώσει στην Τουρκία τα F16, επικαλούμενος το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών, και το ζητήσει αυτό εγγράφως από την Γερουσία, το πιο πιθανό είναι το περίφημο βέτο του κ. Μενέντες να μην «παίξει». Θα το υπογράψει και με τα δύο χέρια.
Άρα, λέω, ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στους … ενθουσιασμούς και στις απογοητεύσεις μας. Δεν αποτελούν δείγμα ώριμων ανθρώπων!
Ας έρθουμε λοιπόν τώρα στους δύο μονομάχους για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάζοντας τη στήλη θα ξέρετε τον νικητή, ή την νικήτρια. Θα μάθετε όμως ότι η προσέλευση ήταν μεγάλη, πολύ μεγαλύτερη από τον πρώτο γύρο, στον οποίο θριάμβευσε ο Στέφανος. Ως το μεσημέρι χθες, σκεφθείτε, είχαν πάει να ψηφίσουν περίπου 50.000 άνθρωποι που δεν είχαν πάει να ψηφίσουν στον πρώτο γύρο.
Μια εύκολη, και μάλλον βάσιμη εξήγηση, είναι ότι τα παλιά στελέχη του κόμματος, τα πιο συντηρητικά, ή και τα πιο γερασμένα πολιτικά, αποφάσισαν να σηκωθούν από τον καναπέ για να σώσουν το γόητρο της … ανανεωτικής αριστεράς.
Ως αργά το απόγευμα είχαν ψηφίσει πάνω από 90.000 άνθρωποι. Παλιά, ή και ολόφρεσκα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν δικαίωμα να εγγραφούν ως μέλη του κόμματος και πριν την κάλπη, αρκεί να έδιναν 2 ευρώ και να ήταν άνω των 15 ετών.
Την περασμένη Κυριακή ψήφισαν περίπου 149.000 άνθρωποι. Χθες υπολογίζουμε ότι ήταν γύρω στους 188.000. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα, και εάν μπορούμε να βγάλουν κάποια σοβαρά συμπεράσματα από μια μεγάλη, έστω, συμμετοχή. Ο συγκριμένος χώρος είναι τόσο χύμα αυτή τη στιγμή πολιτικά, που δύσκολα μπορείς να προγραμματίσεις την πορεία του.
Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι σε αυτήν την κάλπη αναμετρήθηκαν περισσότερο τα πρόσωπα παρά οι ιδέες τους. Στις λίγο πιο προηγμένες χώρες από εμάς, το πρόγραμμα κάθε υποψηφίου (και φυσικά κάθε κόμματος εάν οι εκλογές είναι βουλευτικές), είναι γραμμένο, κοστολογημένο και με συγκεκριμένο χρονοδιαγραμμα.
Το πρόγραμμα αυτό, που έξω το λένε Μανιφέστο, ακολουθεί τον υποψήφιο (ή το κόμμα) σε όλη την μετεκλογική πορεία του. Είπες αυτό; Πόσο θα κοστίσει; Πότε θα το κάνεις; Τον ελέγχει.
Και ως υστερόγραφο, δύο επιτυχημένα για τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ από τον φίλο επιχειρηματία Φώτη Κοκοτό στα σόσιαλ μίντια.
Το πρώτο: Τόσα χρόνια προσπαθούσαν να μην μπορούν να ψηφίζουν οι ξενιτεμένοι Έλληνες αλλά ήρθε τώρα ο ξενιτεμένος και τους πήρε το κόμμα μέσ’ από τα χέρια. Και μπράβο του!
Και το δεύτερο: Μας είχαν πρήξει τόσα χρόνια ότι αυτοί δεν είναι κολεγιόπαιδες καπιταλιστές με ξένα πτυχία. Και τα λούστηκαν όλα τώρα. Αν μη τι άλλο, έχουν χιούμορ
(*) Τίτλος ωραίου τραγουδιού του Μανώλη Φάμελλου, που τον επιλέγω έτσι για να υπάρχει…
