™ Ζούμε στην εποχή της εικονικότητας. Του ψεύδους, της υποκρισίας, της προσποίησης, της επίδειξης και του παραμυθιού! Βρισκόμαστε στο προστάδιο της αντικατάστασης του αληθινού και ορατού κόσμου με τον αναληθή και αόρατο και τη διαμόρφωση μιας νέας διάστασης πραγμάτων στις ανθρώπινες σχέσεις. Την επιφανειακή επικοινωνία!
Ο σύγχρονος άνθρωπος και η εξέλιξή του όπως προδιαγράφεται από τα δεδομένα της εποχής φαίνεται να προτιμά τη μοναξιά και την επικοινωνία εξ αποστάσεως μέσα από έναν άγνωστο κόσμο. Το ερώτημα που μπορούσε να τεθεί, για να καταλήξουμε και στην ουσία, πώς εξάγεται αυτό το συμπέρασμα; Αν λοιπόν, ρωτήσεις κάποιον «πόσους φίλους έχει» θα σου πει 200, 500, 1000, 3000, ίσως και πολύ περισσότερους, εννοώντας βέβαια πάντα τους διαδικτυακούς και αόρατους. Αυτούς που μιλάει μαζί τους καθημερινά με τις ώρες και βγάζει τα εσώψυχά του. Συζητά για τα προβλήματά του, τα μυστικά του και για ό,τι τον απασχολεί και εκείνος/η είναι πάντα διαθέσιμος/η να τον ακούσει, να τον συμβουλέψει, ακόμα και να τον στηρίξει… Ένας άγνωστος κόσμος που περιστοιχίζεται από εικονικούς «φίλους» και που όμως έρχεται τόσο κοντά μέσα από αυτή τη διαδικτυακή σχέση, με απλές διαδικασίες και χωρίς πολλά, πολλά… Αρκεί ένα αίτημα φιλίας και μια αποδοχή (τηρώντας βέβαια κάποιες προδιαγραφές που θέτει ο καθείς), για να γίνει πλέον μέρος της ζωή μας και να μοιραζόμαστε τις ώρες μας μαζί του. Άνθρωποι άγνωστοι και ίσως αρκετοί από δαύτους να μην τους έχουμε δει ποτέ από κοντά και ούτε πρόκειται, άνθρωποι από το πουθενά και κάθε γωνιά της γης, τους βάζουμε στη ζωή μας. Προφανώς αυτό θα αποτελέσει και τον καθολικό τρόπο σχέσεων και επικοινωνίας στο μέλλον.
™ Τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις έχουν πλέον αποκωδικοποιηθεί σε σύμβολα!
™ Μετράμε την αγάπη, τον πόνο, τη λύπη, τη χαρά, το χιούμορ κ.λπ. με likes. Διαδικτυακά συναισθήματα. Όσα πιο πολλά likes μαζεύουν οι αναρτήσεις μας, σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει ότι τόσο μας αγαπάνε και μας εκτιμάνε! Και τα likes έγιναν πλέον εθισμός, ανάγκη και εξάρτηση!
™ Φτάσαμε σε μια εποχή όπου η πραγματικότητα ταυτίζεται με αυτό που στην ουσία δεν υπάρχει.
™ Αλήθεια, τα σύμβολα, αυτά τα εικονίδια με τα προσωπάκια, θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν ποτέ την πραγματική χαρά και πολύ περισσότερο τη λύπη; Και βέβαια όχι, για την ώρα… Στο μέλλον όμως; Είναι τρομακτικό και μόνο στη σκέψη.
™ Τα συναισθήματα εκφράζονται με το βλέμμα, με την αγκαλιά, το φιλί, το άγγιγμα, face to face που λένε και οι Άγγλοι και όχι από απόσταση και με εικονίδια. Αν είναι δυνατόν, να αντικαθιστούν τόσο πεζά σύμβολα με έναν ολόκληρο συναισθηματικό κόσμο. Στον αληθινό κόσμο, το πρόσωπο δεν μπορεί να σου κρύψει τι νιώθει και η γλώσσα του σώματος θα δείξει τι αισθάνεται, τα μάτια θα δείξουν αν σε συμπονούν… Το χέρι που θα σε αγγίξει με αγάπη θα το καταλάβεις, όπως και αυτό που θα εκφράσει τη συμπαράστασή του… Ένα χάδι, ένα βλέμμα, μια ματιά και ένας λόγος που θα βγαίνει από χείλη ορατά και όχι από διάφορα σύμβολα.
™ Μέσα από αυτή λοιπόν τη λογική του παραλόγου της διαδικτυακής επικοινωνίας που μέλλει σιγά-σιγά να καθιερωθεί εξ ολοκλήρου στις επόμενες γενεές υπάρχει και το γλωσσάρι. Πέραν από τα γκρίκλις υπάρχουν και οι ιδιωματισμοί στην αναδυομένη γλώσσα. Για παράδειγμα μεταξύ πολλών άλλων, το omg, για όσους δεν το γνωρίζουν, μεταφράζεται ως «Oh my God». Νομίζω πως το «ου μη γένοιτο» θα ήταν πιο ορθό! Κλείνοντας μ’ αυτό, όντως, ου μη γένοιτο… και μη χειρότερα!
