Το προχθεσινό μάλλον το είχαμε μεγάλη ανάγκη. Μέσα σε όλα τα κακά, στραβά κι ανάποδα της επικαιρότητας, την δολοφονική καθημερινότητά μας, με τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα, ήρθε ένας λεβέντης σαν τον Μίλτο να μας κάνει να ξεχαστούμε έστω για λίγο.
Κι ίσως όχι μόνο αυτό. Ήρθε να μας θυμίσει τι εστί πρότυπο. Σε μια εποχή, στην οποία τα ινδάλματα σε όλους τους χώρους αγνοούνται. Σε μια σκοτεινή για την ανθρωπότητα περίοδο που μας βρίσκει να αναζητούμε απεγνωσμένα με το φανάρι προσωπικότητες για να μας εμπνεύσουν.
Γιατί αν νομίζουμε ότι η προχθεσινή επιτυχία του Τεντόγλου περιορίζεται στο αθλητικό κομμάτι, μάλλον γελιόμαστε. Δεν πρέπει να προσεγγίζεται μονοδιάστατα. Στο τελευταίο του άλμα στον τελικό του μήκους του παγκόσμιου πρωταθλήματος στίβου της Βουδαπέστης, κι ενώ βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, απογειώθηκε και πήρε το χρυσό μετάλλιο που έλειπε από τη συλλογή του. Κατέκτησε την κορυφή με ένα τρόπο απερίγραπτά εντυπωσιακό. Δείχνοντας απίστευτα αποθέματα φυσικών και -κυρίως- ψυχικών δυνάμεων.
Αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει κάποιος, μόνο χάρη στο ταλέντο. Κρύβονται πολλά άλλα πίσω από την λαμπρή πορεία του. Ο αθλητισμός και ειδικότερα ο πρωταθλητισμός, απαιτεί θυσίες. Τις οποίες μπορεί να κάνει μόνο ένα άτομο με προσωπικότητα, με σθένος κι αυτοπειθαρχία.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που διακρίνεις και στον Τεντόγλου. Αλλιώς δεν θα βρισκόταν στην κορυφή από το 2017 (βλ. χρυσό στο Γκροσέτο) μέχρι σήμερα, για έξι συναπτά έτη. Όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε τις επιτυχίες του, στο μυαλό μας έρχονται συγκεκριμένες λέξεις: Ταλέντο, επιμονή, δουλειά, μεθοδολογία.
Κι όλα αυτά, στην περίπτωση του 25χρονου πρωταθλητή από τα Γρεβενά (με μικρασιατική καταγωγή), είναι παντρεμένα με έναν μοναδικό χαρακτήρα. Πρόκειται για έναν τυπάρα, ο οποίος εκφράζεται ελεύθερα, απαλλαγμένος από κάθε μορφής σύμπλεγμα, δεν κρύβεται πίσω από ψέματα και είναι αφοπλιστικά αυθόρμητος. Όπως τότε που μιλούσε στο μικρόφωνο της ΕΡΤ κι ευχαριστούσε την κοπέλα του, η οποία του σπάει τα νεύρα και τον ωθεί να ξεσπά στο αγώνισμα, κάνοντας μεγάλα άλματα…
Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, που πάντα ενώ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, βγαίνει μπροστά και αντιμετωπίζει με επιτυχία την κατάσταση. Απόλυτα συνειδητοποιημένος. Στα δύσκολα, δείχνει τα κότσια του και στέφεται νικητής. Έμαθε να μιλά με πράξεις στη ζωή του.
Όλα αυτά τα στοιχεία είναι που θα επιθυμούσαμε να βιώναμε πιο συχνά στην καθημερινότητά μας. Από πολιτικούς και πολιτειακούς αξιωματούχους. Ευθύτητα, ειλικρίνεια, κότσια, πυγμή… Αντ’ αυτού βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να σερβίρουν ψεύδη, να σκέφτονται πώς θα διαφυλάξουν την δημόσια εικόνα τους και να προσπαθούν εντέχνως να αποφύγουν τις ευθύνες. Έχουν ανελιχθεί χάρη σε τεχνάσματα κι όχι κατ’ ανάγκη γιατί μόχθησαν κι έχυσαν ιδρώτα. Είναι γι΄ αυτό που σε αντίθεση με το πρότυπο «Τεντόγλου», στα δύσκολα ψάχνουν μέρος να κρυφτούν.
Πριν γράψουμε αυτές τις αράδες, τυχαία μελετούσαμε το χρονικό της υπόθεσης στην Χλώρακα. Πρόκειται για μια πονεμένη ιστορία εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής, από όποια σκοπιά κι αν το αντικρίσεις. Είτε αν το δεις απ΄ την πλευρά των στοιβαγμένων σαν σαρδέλες μεταναστών, είτε υπό το πρίσμα της δημόσιας ασφάλειας… Μια πονεμένη ιστορία με επιτήδειους (ναι, κάποιοι έβγαλαν και λεφτά) και αξιωματούχους ανίκανους να επιλύσουν το πρόβλημα. Βλέπαμε, λοιπόν, στις σημειώσεις μας ότι από τον Δεκέμβριο του 2020 είχε εκδοθεί διάταγμα για να πάψει να υφίσταται αυτό το χάλι στην κοινότητα της Πάφου. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, ακόμη, μιλούμε για την έκρυθμη κατάσταση στην Χλώρακα. Αυτούς τους 32 και πλέον μήνες κανένας δεν έβγαινε μπροστά για να βάλει τάξη.
Φαινόμενα σαν κι αυτά σε κάνουν να σκέφτεσαι πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν άνθρωποι-πρότυπα όπως τον Τεντόγλου. Οι οποίοι ξέρουν να μιλούν με έργα κι έχουν κατακτήσει την κορυφή λόγω ικανοτήτων. Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που λες μέσα στην απελπισία σου ότι αν είχαμε καναδυό αξιωματούχους όπως τον Μίλτο, τότε ο τόπος θα ήταν διαφορετικός. Αλλά, μάλλον, ζητάμε πολλά…
