Αλήθεια, δεν είναι οξύμωρο το γεγονός ότι όσο προχωράει αυτός ο πλανήτης και οι εποχές του αλλάζουν, οι περισσότεροι δηλώνουμε ευαισθητοποιημένοι με το περιβάλλον και την προστασία του, δηλώνοντας μάλιστα και έντονη ανησυχία για την καταραμένη κλιματική αλλαγή που δεν έχει αφήσει τίποτα στη θέση του, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνουμε ανεκδιήγητες κι εγκληματικές συμπεριφορές; Δεν είναι τραγικό το γεγονός ότι εμφανιζόμαστε – πολλοί τουλάχιστον – τόσο πειθαρχημένοι με την ανακύκλωση, μπας και αλλάξουμε κάτι προς το καλύτερο σε αυτή τη γη, αλλά ταυτόχρονα την καίμε ασύστολα; Τη ρυπαίνουμε με μανία; Αφήνουμε πίσω μας όλα τα… σημάδια που δείχνουν ότι άνθρωποι πέρασαν από εκείνη την παραλία, εκείνο το βουνό;
Πώς να χαρακτηρίσουμε, επίσης, το γεγονός ότι πολλοί με ξινό μάλιστα ύφος – και άλλες φορές, ιδιαίτερα επιθετικό – κάνουν αβέρτα παρατηρήσεις σε φιλόζωους επειδή κυκλοφορούν με τα σκυλιά τους ή τα πάνε βόλτα σε μια παραλία ενώ την ίδια ώρα εκείνοι, οι ίδιοι κριτές των πάντων, δεν μένει γυφτιά που δεν την κάνουν απ’ εκεί που περνάνε;
Τα τελευταία χρόνια μπήκαμε σε μια διαδικασία, και μάλιστα στη βάση διεθνών πρακτικών, οδηγιών και νομοθεσιών, για την αποφυγή χρήσης του πλαστικού, το οποίο ρυπαίνει τον πλανήτη. Και περάσαμε στην εποχή… του χαρτιού. Από πιρούνια μέχρι καλαμάκια. Έτσι, γιατί και καλά προστατεύουμε τον πλανήτη. Λες και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα υλικά αλλά όχι από τον τρόπο που τα χρησιμοποιούμε ή ακόμη περισσότερο, από τη νοοτροπία μας. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν καλλιεργηθεί νοοτροπία και κουλτούρα, τίποτα δεν γίνεται. Τι σημασία έχει αν χρησιμοποιούμε το χάρτινο καλαμάκι αλλά το πετάμε από το παράθυρο; Πώς προστατεύουμε το περιβάλλον αν κάνουμε ανακύκλωση σε ό,τι φανταστεί το μυαλό αλλά δεν μένει σκουπίδι για σκουπίδι που δεν το αφήνουμε απ’ όπου περάσουμε; Πώς καίγεται η ψυχή μας όταν βλέπουμε δάση σε Κύπρο, Ελλάδα και σε άλλες χώρες κάθε χρόνο να γίνονται στάχτες και αποκαΐδια αλλά το αποτσίγαρό μας ας το ρίξουμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου, βρε αδερφέ! Τι; Σε μας θα τύχει; Ε, ναι, λοιπόν, θα τύχει και σε μας.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες την τραγωδία στην Ελλάδα, σπαράζει η ψυχή. Καταστροφή, πόνος, απώλειες, κόλαση… Και πριν καλά-καλά φτάσει το μυαλό να επεξεργαστεί τόσες πολλές πληροφορίες και τόσα μαύρα μαντάτα, ξεπροβάλλει και η εξής είδηση: «Εκδρομείς άναψαν φωτιά για μπάρμπεκιου στην καρδιά της Πίνδου»!
Αυτόπτης μάρτυρας ένας Ελλαδίτης δημοσιογράφος, ο οποίος περιγράφει στο ρεπορτάζ του τι συνάντησε. Στην καρδιά του δάσους, την ώρα που η Ελλάδα καιγόταν και που μετρούσε τεράστιες απώλειες ανθρώπινων ζωών, ζώων, δασών και περιουσιών, κάποιοι εξυπνάκηδες αποφάσισαν ρομαντικά να ανάψουν φωτιά. Στην παρατήρηση δε, που δέχτηκαν, εννοείται ότι πούλησαν και τσαμπουκά. Γιατί, τι σόι μάγκας είσαι αν δεν υπερασπιστείς τη βλακεία σου; Βλέπετε, είναι ανίκητη και φυσικά, άκρως επικίνδυνη.
Υ.Γ. Το «ωραίο» θα ήταν εάν πήραν μαζί τους στο μπάρμπεκιου στη μέση του δάσους και χάρτινα αναλώσιμα! Έτσι, για την προστασία του περιβάλλοντος!
