Τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα πολιτικής αποτελούν μια ακτινογραφία αποτύπωσης του πολιτικού συστήματος.
Είναι ενδεικτικά συμπτώματα παθογενειών αλλά και τροχιοδεικτικά στοιχεία μιας πολιτικής πορείας. Το ζήτημα των εκποιήσεων είναι ασφαλώς ένα πολύ σοβαρό θέμα για το οποίο η Κυβέρνηση σε συνεργασία με τη Βουλή, καλείται να βρει λύσεις και να δώσει απαντήσεις που μπορούν να ικανοποιούν όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται.
Ο τρόπος και η φιλοσοφία προσέγγισης του συγκεκριμένου θέματος δεν θα μπορούσε να ήταν ίδιος από όλες τις πολιτικές πλευρές. Ναι το θέμα των εκποιήσεων είναι και θέμα που εμπίπτει και στα ζητήματα ιδεολογικής προσέγγισης. Άλλη η φιλοσοφία νεοφιλελεύθερων κομμάτων, άλλη των αριστερών και σοσιαλιστικών. Συνεπώς είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα των εκποιήσεων και είναι λογικό να τίθενται διαφορετικές προτεραιότητες στην όλη συζήτηση. Ανεξαρτήτως προσέγγισης όμως, θα πρέπει να βρεθεί μία λύση. Εδώ όμως προκύπτει και ένα άλλο ζήτημα.
Η όλη συζήτηση όπως εξελίχθηκε καταδεικνύει αφενός την έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας και αφετέρου τον βαθμό επικινδυνότητας που μπορεί να εμπεριέχουν πολιτικοί ακροβατισμοί, λαϊκισμοί αλλά και πολιτικές συμμαχίες χωρίς ένα υπόβαθρο. Ένα ελάχιστο συμφωνημένο πρόγραμμα αρχών διακυβέρνησης πάνω στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί η πολιτική συμπόρευση της Κυβέρνησης, με τα κόμματα που στήριξαν προεκλογικά την υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη για εκλογή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ως ένα είδος πολιτικού συμβολαίου.
Το ζήτημα των εκποιήσεων ήταν ένα από τα μεγάλα θέματα που είχε να διαχειριστεί η νέα Κυβέρνηση, η οποία θα καλείτο να βρει λύσεις, να κάνει συμβιβασμούς αλλά και να επιτύχει συναινέσεις στην Βουλή, για να μπορέσει να εφαρμόσει την πολιτική της. Και είναι γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν ξεκάθαρος στο προεκλογικό του πρόγραμμα όσον αφορά το θέμα των εκποιήσεων.
Η αναστολή ήταν εκτός συζήτησης στο πρόγραμμα διακυβέρνησης του. Θεωρήθηκε λεπτομέρεια η διαφωνία αυτή; Όταν ακόμα και προεκλογικά τα κόμματα που στήριζαν την υποψηφιότητα του ψήφιζαν, λίγο πριν κλείσει η Βουλή των κύκλο εργασιών της, αναστολή εκποιήσεων, δεν χτύπησε καμπανάκι; Δεν έπρεπε να προβληματίσει έστω; Ή μήπως όταν τα κόμματα ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ αποφάσιζαν τη στήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη, θεωρούσαν ότι μπορούσε να αλλάξει θέση;
Διότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης έλεγε εξαρχής πώς έχει διαμορφώσει ένα πρόγραμμα στη βάση του διαλόγου που έκανε με την κοινωνία των πολιτών. Όποιος συμφωνούσε στήριζε, όποιος διαφωνούσε, δεν στήριζε… Δεν υπήρχαν ούτε κρυφές, ούτε φανερές συμφωνίες, όπως έλεγε προεκλογικά, με κανένα κόμμα. Και είναι η αλήθεια αυτή.
Το παράδοξο είναι ότι σήμερα, ανεξάρτητα από το ποια τελικά θα είναι η κατάληξη της ιστορίας, αυτοί που πριν μερικούς μήνες παρουσιάζονταν ως οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της υποψηφιότητας του, θυμήθηκαν τις διαφωνίες τους και τις ανησυχίες τους για το θέμα των εκποιήσεων.
«Αν δεν υπήρχες, θα σε είχαμε εφεύρει», είχε πει ο Νικόλας Παπαδόπουλος στον Νίκο Χριστοδουλίδη τον περασμένο Απρίλιο στην ομιλία του στο καταστατικό συνέριο του ΔΗΚΟ. Η υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη, ήταν η σανίδα σωτηρίας και για τα τρία κόμματα του λεγόμενου Κέντρου και ήταν παράλληλα το όχημα που αναζητούσαν για επάνοδο στην εξουσία. Ήταν η λύση για όλα. Το μαγικό φίλτρο που έδινε λύσεις σε όλα τα εσωκομματικά προβλήματα και για το ΔΗΚΟ και για την ΕΔΕΚ και για την ΔΗΠΑ. Τα υπόλοιπα προφανώς ήταν λεπτομέρειες.
Το θέμα των εκποιήσεων δεν είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο υπάρχουν διαφωνίες και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν διαφωνίες αλλά ότι δεν υπάρχει ούτε συντονισμός. Φάνηκε και σε άλλες περιπτώσεις. Και είναι σίγουρο ότι θα βιώσουμε ξανά και άλλα σίριαλ αντίστοιχα αυτού των εκποιήσεων, διότι βιώνουμε μια πολιτική παραδοξότητα, ως αποτέλεσμα των όσων προηγήθηκαν προεκλογικά και του τρόπου με τον οποίο εξελίχθηκε το πολιτικό σκηνικό…
