>>> Κάπου κι αυτό καταντά μια καραμπινάτη «κανονικότητα», κάτω από το χαλί της οποίας εκτός από τον ανείπωτο ανθρώπινο πόνο – που αυτός κι αν κατάντησε μεγάλη λεπτομέρεια – υποκρύβεται και ένα ανυπόφορο τσουνάμι υποκρισίας… Αυτό το οργιώδες εμπόριο της ελπίδας, το τόσο στοιχειωμένο με τα εφιαλτικά δρομολόγια θανάτου που καταλήγουν συνήθως σε υγρούς τάφους για χιλιάδες ανθρώπους στον βυθό της Μεσογείου και όχι μόνο, αποτελεί απλά ένα μικρό δείγμα για το επίπεδο του πολιτισμού μας εν έτει 2023. Ας μην γίνεται λόγος για τα ευχολόγια περί τελευταίας φοράς γιατί πρόκειται περί κοροϊδίας και ενός συνήθους πλέον σκηνικού, που οι εκ των υστέρων «συγκλονισμοί» και τα «σοκ» που δήθεν εκδηλώνονται, μόνο το ασύλληπτο μέγεθος μιας υποκρισίας υποδηλώνουν, αλλά και το μέγεθος ενός ποντιοπιλατικού συνδρόμου σε διαστάσεις άλλης πανδημίας…
>>> Γέννημα-θρέμμα ενός πολιτισμού που μόνο ντροπή μπορεί να προκαλεί για την αντιστροφή εννοιών, πραγμάτων και κυρίως αξιών. Με το πονηρό καμουφλάρισμα μάλιστα ενός δήθεν «εκσυγχρονισμού» – αυτού κι αν αποκαθηλώθηκε η πραγματική έννοια – μπορούν να συμβαίνουν τα αίσχιστα και να τολμούμε να το ψάχνουμε κιόλας. Με τις ευλογίες, λοιπόν, ενός σύγχρονου πολιτισμού δρουν ανεξέλεγκτα πλέον τα λογής κυκλώματα που λυμαίνονται με τον πιο βάναυσο τρόπο ακόμα και το μέγιστο αγαθό της ζωής. Με τόση ευκολία βλέπουμε να μετατρέπεται κι αυτό σ’ ένα αναλώσιμο είδος, με ημερομηνία λήξης, που τόσο πολύ έχει φθηνύνει και εξευτελιστεί… Μπαίνει κι αυτό στη χοάνη στατιστικών και αριθμών για να συγχωνεύεται στην πραγματικότητα μιας απέραντης και ασυγκράτητης σχιζοφρένειας. Ποιο μέτρο μπορεί να μετρήσει το ανείπωτο δράμα, τον αβάστακτο πόνο, την απόλυτη ανέχεια αυτών όλων των ανθρώπων που μοναδικό «έγκλημά» τους είναι το ότι αναζητούν ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, στοιβαγμένοι σε σαπιοκάραβα και με καρφωτές τις πιθανότητες ο πραγματικός προορισμός τους να είναι οι βυθοί θαλασσών; Κουβαλώντας μάλιστα στο δράμα που βιώνουν και την ετικέτα των «παρανόμων»; Καμιά υποψία ότι είναι κι αυτοί μανάδες, πατεράδες, παιδιά, αδέλφια, συγγενείς και φίλοι; Αυτών οι έννοιες κι αν είναι ισοπεδωμένες σ’ ένα σύστημα στο οποίο προεξάρχει η εμπορία ακόμα και της ανθρώπινης ελπίδας.
>>> Όχι κυρίες και κύριοι των Οργανισμών και των εξουσιών και κατεστημένων του κόσμου τούτου. Δεν είναι λύση οι ανέξοδες ευχές να μην ξανασυμβούν τέτοιες τραγωδίες, αλλά εσείς οι ίδιοι να πάψετε να νίπτετε χείρες… Θα έχει τέλος αυτό το δράμα όταν εσείς αποφασίσετε να σταματήσει να κατρακυλά σε πατώματα η αξία της ανθρώπινης ζωής. Όταν πάψουν να κυριαρχούν εξευτελισμένες πολιτικές που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με αυτό που ονομάζουμε πολιτισμός.
