Όταν έγινε γνωστό πριν μερικά 24ωρα ότι πέθανε ο μεγιστάνας του Τύπου και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τα περισσότερα ΜΜΕ είχαν να θυμηθούν κυρίως τα πάρτι «μπούγκα-μπούγκα», την τεράστια κληρονομιά του και πώς θα μοιραστεί, τα σκάνδαλα τα πάθη, και τους έρωτες του.
Όμως, όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος, παλιός μου συνάδελφος, αρχισυντάκτης στην πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπία», Γιάννης Παντελάκης, δεν ήταν κυρίως αυτά, ο Μπερλουσκόνι, που απεβίωσε τη Δευτέρα και ετάφη την Τρίτη, σε ηλικία 89 ετών από αναπνευστικά προβλήματα που οδήγησαν σε πνευμονία, που προκλήθηκε από λευχαιμία.
Ο Μπερλουσκόνι συμβόλισε τη μεγάλη ήττα της πολιτικής από έναν μεγαλοεπιχειρηματία και μεγιστάνα των ΜΜΕ. Ήταν η πρώτη φορά που μια αστική Δημοκρατία στην Ευρώπη μετατράπηκε σε μια μεγάλη ανώνυμη εταιρεία. Το παράδειγμά του ακολουθήθηκε σε πολλές άλλες γωνιές του κόσμου και ήταν μια παράδοξη ιστορικά εμφάνιση ενός πρόδρομου νεοφασισμού.
Δεν θα μπορούσε κάποιος να το αποτυπώσει καλύτερα από τον Ντάριο Φο: «Είναι αλήθεια, πως ο νέος φασισμός άρχισε ήδη στα λόγια τη δράση του, ξεκινώντας με την επιχείρηση-Ιταλία κι ύστερα με το κόμμα- επιχείρηση, έτσι ώστε όλοι να είναι υπάλληλοι της επιχείρησης, με τον μεγάλο επιχειρηματία στο επίκεντρο», παρατηρεί ο Γ. Παντελάκης, προλογίζοντας μαζί με τον Ιταλό δημοσιογράφο και πρώην διευθυντή της εφημερίδας «L’Unita», το εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Ο ύπνος της λογικής» (Εκδόσεις Νάρκισσος), στο οποίο 14 άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, ανάμεσά τους και ο Ντάριο Φο, τοποθετούνται και απαντούν στα ακόλουθα αγωνιώδη και καίρια ερωτήματα:
Πώς γίνεται ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, μεγιστάνας των ΜΜΕ, να είναι ταυτόχρονα και πρωθυπουργός; Είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός να δηλώνει απερίφραστα ότι «το Κοινοβούλιο είναι εμπόδιο γιατί σε κάνει να χάνεις χρόνο»; Να κυβερνά με «επιχειρηματική λογική» και να περιστέλλει ατομικές ελευθερίες; Να αγνοεί τους θεσμούς και να παρεμβαίνει στο χώρο της δικαιοσύνης προς «διευθέτηση» εκκρεμοτήτων που τον αφορούν προσωπικά;
Αυτά τα ερωτήματα διατυπώνονται στα κείμενα του βιβλίου «Ο ύπνος της λογικής», όπου αναπτύσσεται ταυτόχρονα ένας προβληματισμός που αφορά κάθε ελεύθερο πολίτη. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μας αφορά όλους.
Μερικοί αναγνώστες και αναγνώστριες στην Κύπρο με εγκαλούν, ενίοτε και με …ολίγον επιθετικό, απρεπή και εντελώς «αντιχριστιανικό τρόπο», για όσα γράφω στον «Φ» και στα δικά μου σόσιαλ μίντια για αυτό το πολιτικο-θρησκευτικό μόρφωμα που κατεβαίνει στις εκλογές στην Ελλάδα και που ακούει στο όνομα ΝΙΚΗ – όλα με κεφαλαία!.
Το χαρακτηρίζω έτσι διότι δεν είναι διαυγές, δεν αποκαλύπτει προς τα έξω την πλήρη ταυτότητά του και αποφεύγει να μπει στη δημοκρατική διαδικασία ενός διαλόγου με όποια μέσα ενημέρωσης επιλέξει, ώστε να δοκιμαστούν και να εξηγηθούν οι θέσεις του.
Δεν εννοώ μόνο τα αρνητικά πράγματα που ήδη έχουν αναδειχθεί σ’ αυτή την προεκλογική εκστρατεία, π.χ. ότι μοιράζουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια μέσα στην εξομολόγηση, ή ότι ανάμεσα στους υποψηφίους του κόμματος «υπάρχει και εξαδέλφη Αγίου». Ξέρουμε, χωρίς να έχουν δοκιμαστεί με διάλογο αυτές οι θέσεις, ότι αυτοχαρακτηρίζεται ως χριστιανικό ορθόδοξο κόμμα, πατριωτικό, απορρίπτει τη Συμφωνία των Πρεσπών, παίρνει θέση υπέρ του Πούτιν στον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν αναγνωρίζει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και υπερηφανεύεται ότι ήταν, είναι και θα είναι εναντίον του εμβολιασμού.
Για όλα αυτά που λέω και τώρα, ακούω τον εξάψαλμο από κόσμο που με διαβάζει ή με ακούει, επειδή χρησιμοποιώ όρους για αυτούς όπως «Ταλιμπάν», «μουτζαχεντίν» και «μουλάδες».
Πράγματι, έχω κάνει λάθος και ζητώ συγγνώμη. Διότι εάν διαβάσει κάποιος τις θέσεις αυτών των θρησκευτικών ομάδων (βρίσκονται στο Διαδίκτυο), πολύ εύκολα θα διαπιστώσει κάποιος με καθαρό μυαλό και σώας τας φρένας ότι π.χ., οι μουλάδες του Ιράν, μπροστά σε αυτούς, είναι η επιτομή της δημοκρατίας!
Και, σαν να μην μας φτάνει αυτοί, έχουμε και τον Κυριάκο Βελόπουλο της Ελληνικής Λύσης. Που, όμοια με την ΝΙΚΗ και την Πλεύση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έστω και οριακά μάλλον μπαίνουν στην επόμενη Βουλή. Ο Βελόπουλος, λοιπόν, εκφράζει τώρα και προχωρημένες απόψεις για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος και για τα εξοπλιστικά της προγράμματα.
Συγκεκριμένα, απορεί τώρα γιατί ξοδεύουμε έναν σκασμό λεφτά για να πάρουμε τα αμερικανικά αεροσκάφη F-35 (που έχει λυσσάξει ο Ερντογάν να πάρει, μαζί και με αναβάθμιση των F-16). Αυτά, λέει, κοστίζουν 40 δισ. ευρώ, ενώ θα μπορούσαμε, λέει πάλι, «να πάρουμε με τα ίδια λεφτά 30 χιλιάδες τουρκικούς πυραύλους Kuzgun (μήπως εννοεί Γκουσγκούν – από το «Γκουζκούνης»;), που μπορούν να καταστρέψουν μια βάση τουρκική σε 30 δευτερόλεπτα»!
Δηλαδή, σκεφθείτε τι λέει ο άνθρωπος (υπάρχει και σε βίντεο αυτό, της ΟΜΑΔΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ στο Twitter). Να αγοράσουμε από τους Τούρκους πυραύλους για να ισοπεδώσουμε στο άψε-σβήσει μια ολόκληρη βάση τους. Νομίζω πως είναι καλύτερα να συνεχίσει να πουλά τις ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού!…
