Την ώρα που πήγαιναν όλοι να πάρουν το δείπνο τους, στη Σύνοδο των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ο Νίκος Αναστασιάδης παραμόνευε. Μόλις ξεμύτισε ο Ταγίπ Ερντογάν, ξεκίνησε κι ο Πρόεδρος, και δήθεν όλως τυχαίως, βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο και περικυκλωμένοι από κάμποσους συνοδούς. Άρπαξε την ευκαιρία ο Πρόεδρος και τον χαιρέτησε. Μέσα στην ευγένεια που επιβάλλει το σαβουάρ βιβρ, ασφαλώς. Όταν γύρισε πάνω του ο άλλος -ο ισλαμοφασίστας που λυμαίνεται τη γη μας- του είπε κατά πρόσωπο ότι είναι πάντα έτοιμος για επανάληψη των διαπραγματεύσεων για διευθέτηση του Κυπριακού.
Ε, τι άλλο να του πει; Ότι είναι κλέφτης; Πειρατής; Να του πει να πάρει το στρατό του και να ξεκουμπιστεί από τη χώρα μας; Να πάρει τα πλοία και τα ντρόουν του και να τα βάλει εκεί που ξέρει; Δεν λέγονται τέτοια πράματα στις Συνόδους των ηγετών. Είναι μια χαρούμενη και ειρηνική ατμόσφαιρα, και το δείπνο πλούσιο, και το περιβάλλον ευχάριστο, η μουσική ευρωπαϊκή, τα γκαρσόνια άψογα, όλοι χαμογελούν, όλοι υποκρίνονται, δεν θα πήγαινε ο δικός μας να χαλάσει το κλίμα και να αναστατώσει όλο τον κόσμο.
Του είπε, λοιπόν, ότι είναι πάντα έτοιμος για διαπραγματεύσεις. Μπορεί και να πίστευε ότι θα συγκινηθεί ο Τούρκος, που θα τον δει έτσι ευγενικό και καλοπροαίρετο και θα του πει «καλό Νίκο μου (νικόμουγιες να σου πυτούν, φασίστα, που θα ‘λεγε κι ο Φτωχόπουλος), κόπιασε να ξεκινήσουμε τες διαπραγματεύσεις να το λύσουμε». Αλλά, τι είπε ο κλέφτης; Ότι θα ήταν καλό να γίνει μια προσπάθεια με την τουρκοκυπριακή ηγεσία να βρείτε ένα κοινό σημείο για να κάνετε διάλογο. Δηλαδή; Ε, τι δηλαδή. Του είπε, λίγο πολύ, ότι εμείς, η Τουρκία, δεν έχουμε λόγο να κάνουμε διαπραγματεύσεις, είναι με τον Τατάρ, που πρέπει να μιλήσεις… Καλά που δεν του είπε ότι ο στρατός κατοχής είναι τουρκοκυπριακός, να τον ακούσει και κανένας ξένος και να διαδοθεί.
Τέλος πάντων, στο χωρκό μας, λοιπόν, από το χάραμα χθες μέχρι τα μεσάνυχτα, ακούγαμε τη σπουδαία είδηση, πρώτη-πρώτη στα δελτία κάθε μία ώρα, ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είχε συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο, σαν να και έγινε καμιά κοσμογονία. Και μάλιστα, επειδή δεν υπήρχε τίποτε άλλο για περιεχόμενο της είδησης, ακολουθούσε η γραπτή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που έλεγε μόνο τι του είπε ο δικός μας του Τούρκου. Ως και αυτό που ενδιαφέρει είναι τι είπε ο Πρόεδρος και όχι τι είπε ο άλλος.
Στο κάτω-κάτω, θα είχε κι ένα νόημα αν του έλεγε: «Θυμάσαι που ήρθα στην Τουρκία το 2005 και μιλήσαμε έτσι ωραία και καλά για το σχέδιο Ανάν; Θυμάσαι που με κατηγορούσαν όλοι ότι πήγα στην αυλή του Αρταξέρξη κι εγώ τους έλεγα ότι είσαι ένας σπουδαίος, σύγχρονος ηγέτης; Ε, να με καλέσεις να ξανάρθω τώρα που είμαι Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να δούμε αν είναι εκλιπούσα, βρε φασίστα». Αλλά, είπαμε, στο χωρκό μας, πάνω από όλα η ευγένεια. Και τα πανηγύρια στις τηλεοράσεις. Μάσιαλλαχ!
Υ.Γ. Όταν επέστρεψε από την Τουρκία ο Νίκος Αναστασιάδης, τον Φεβρουάριο του 2005, σε μια συνέντευξη στην αθηναϊκή Ελευθεροτυπία, έλεγε για τον Ερντογάν, που τότε ήταν Πρωθυπουργός: «Είναι ένας ηγέτης διαφορετικός από τους υπόλοιπους που ξέραμε μέχρι σήμερα. Συγκρίνετε τη φρασεολογία του Ετζεβίτ με αυτήν του Ερντογάν, για να διαπιστώσετε την τεράστια διαφορά. Υπήρχε δυνατότητα να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με τον Ετζεβίτ; Ο Ερντογάν είναι σύγχρονος ηγέτης, ξέρει τι θέλει και πώς να το επιτύχει. Οι αλλαγές που έχει επιφέρει στην Τουρκία, τα τελευταία χρόνια, είναι κατακλυσμιαίες». Και, επίσης: «Το γενικό μήνυμα που ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας στέλνει στους Ελληνοκυπρίους, είναι πως, πράγματι, θέλει λύση το συντομότερο δυνατόν».
Έτα ούλλα τζιαμέ. Όσα γράφει η ιστορία μας, θα τα διαβάζουν οι επόμενες γενιές και θα νομίζουν ότι διαβάζουν ανέκδοτα.
