Ήρθε αυτές τις μέρες και η είδηση ότι η ρωσική πρεσβεία προτίθεται να ανοίξει προξενείο στα κατεχόμενα και μας θύμισε πόσο λάθος πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Γολγοθά της κατοχής. Τελικά, διευκρινίστηκε: Δεν θα ανοίξει προξενείο, θα ανοίξει Γραφείο Πρεσβείας για να εξυπηρετεί τους Ρώσους που κατοικούν στα κατεχόμενα. Δηλαδή, θα ακολουθήσει τον δρόμο άλλων χωρών, που έκαναν το ίδιο.
Καμιά χώρα δεν έχει προξενείο στα κατεχόμενα. Δεν το αποτόλμησε ούτε η Βρετανία, παρότι είναι σίγουρο πως όταν έρθει η ώρα θα είναι η πρώτη που θα το κάνει. Ούτως ή άλλως, είναι η πρώτη που άνοιξε Γραφείο Πρεσβείας και χωρίς να έχει σχέση με την πάροδο του χρόνου, όπως πολλοί μας λένε όποτε σημειώνεται μια αρνητική εξέλιξη. Ότι όσο χάνουμε χρόνο και αφήνουμε άλυτο το Κυπριακό (λες και είναι στο χέρι μας) έρχονται και μας βρίσκουν όλες αυτές οι αρνητικές εξελίξεις. Αλλά, η Βρετανία άνοιξε το γραφείο πολύ λίγα χρόνια μετά το 1974, δεν υπήρχε η δικαιολογία για την πάροδο του χρόνου.
Αν υπάρχει μια δικαιολογία είναι η αδράνεια μας και η διάσημή μας «στερνή μου γνώση…». Όταν άνοιξε γραφείο η βρετανική πρεσβεία δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Ακολούθησε η αμερικανική και μετά κι άλλες πρεσβείες. Τώρα, θα ακολουθήσει η Ρωσία. Μπορεί και για λόγους αντίδρασης για τη στάση μας ενάντια στην εισβολή στην Ουκρανία. Αλλά, δεν έχει σημασία. Διότι, όλες προτάσσουν τη δικαιολογία ότι θέλουν να εξυπηρετούν τους υπηκόους των χωρών τους που κατοίκησαν στα κατεχόμενα.
Γιατί έπρεπε αμέσως να αντιδράσουμε; Διότι, οι πολίτες τους που κατοικούν στα κατεχόμενα είναι παράνομοι. Το καθεστώς τους για την Κυπριακή Δημοκρατία δεν διαφέρει από τους έποικους εκ Τουρκίας, όπως μου εξήγησε και φίλος πρέσβης. Έποικοι είναι κι αυτοί. Εποικίζουν κατεχόμενα εδάφη. Οπότε, με ποια λογική το νόμιμο κράτος ανέχτηκε (προφανώς έδωσε και την άδεια του) την εγγυήτρια Βρετανία όταν έκανε το πρώτο βήμα; Με τη λογική των ψευδαισθήσεων και του σουρεαλισμού, που οδήγησε το Κυπριακό στα σημερινά αδιέξοδα και στην τρικυμία εξελίξεων, που σήμερα αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε.
Να μην τα ρίχνουμε στους άλλους, είναι δικές μας οι ευθύνες. Της σιωπής μας. Της παράδοσης μας. Της απουσίας οράματος, σχεδιασμού, στρατηγικής.
Στην ιστοσελίδα της αμερικανικής πρεσβείας υπάρχει μια ανάρτηση, που λέει ότι για να πάρεις βίζα πρέπει να περάσεις από ιατρικές εξετάσεις. Παραθέτει κάποιους γιατρούς που συνεργάζεται μαζί τους στους οποίους μπορείς να αποταθείς. Ανάμεσά τους είναι και η Σιμπέλ Σιμπέρ. Η Σιμπέρ διετέλεσε και «πρωθυπουργός» στο κατοχικό καθεστώς και «πρόεδρος» της «βουλής». Θα μου πεις, είναι γιατρός, όμως. Ναι, αλλά οι γιατροί στην Κυπριακή Δημοκρατία για να ασκούν την ιατρική πρέπει να είναι γραμμένοι στον Παγκύπριο Ιατρικό Σύλλογο. Η Σιμπέρ δεν είναι. Οπότε για το νόμιμο κράτος ασκεί την ιατρική παράνομα. Δεν αντιδρά κανένας, όμως. Θα μπορούσε να αντιδράσει και η κυβέρνηση και ο Ιατρικός Σύλλογος. Έστω και μόνο για να αναδειχθεί το πρόβλημα.
Αλλά, πώς να αντιδράσουμε όταν εμείς οι ίδιοι, ενθαρρύνουμε και πολλές φορές δημιουργούμε αυτές τις συνθήκες. Τις συνθήκες αποδοχής ξεχωριστής κρατικής οντότητας στα κατεχόμενα εδάφη της Δημοκρατίας.
Είναι μια αλυσίδα, όπως τις αλυσίδες κρουσμάτων του κορωνοϊού. Αλλά, αυτήν δεν δοκιμάσαμε ποτέ να την σπάσουμε. Προσθέτουμε συνεχώς κομμάτια και μεγαλώνει επικίνδυνα. Μεγαλώνει γύρω από το λαιμό μας σαν θηλιά.
Θυμάστε τον Μπα Κι Μουν, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, που πήγε στα κατεχόμενα και στο «προεδρικό μέγαρο» όπου του έστρωσαν κόκκινο χαλί; Θα λύναμε τότε το Κυπριακό με τον Ταλάτ. Θυμάστε που ισοπέδωναν τον νόμιμο Πρόεδρο με τον παράνομο και τους έλεγαν και τους δυο «η αυτού εξοχότητα»; Θυμάστε τον Γιώργο Βασιλείου που κατέβασε τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την προεδρική λιμουζίνα για να μην ενοχλείται ο Ντενκτάς όταν πήγαιναν σε συνομιλίες; Μετά, ο Ταλάτ και οι υπόλοιποι πήγαιναν στις συνομιλίες με τη σημαία του ψευδοκράτους στα αυτοκίνητά τους.
Έλεγαν ή σκέφτονταν όλοι ότι δεν έχουν σημασία αυτά μπροστά στη λύση που έρχεται. Να μην κολλήσουμε στη σημειολογία. Και η αλυσίδα συνεχίζεται. Τώρα, αυτά και πολλά άλλα θεωρούνται δεδομένα. Τώρα, εμφανίζεται ο Τατάρ με το σύμβολο της «τδβκ» στο πέτο και δεν ενοχλείται κανείς. Λύση επί του εδάφους, σαλαμοποίηση… Κι όταν τα Γραφεία Πρεσβειών γίνουν προξενεία και διοριστεί εκεί και επικεφαλής διπλωμάτης μπορεί και να το θεωρήσουμε φυσιολογική εξέλιξη άνευ σημασίας… Θα είναι, όμως, το τέλος. Και είναι κοντά.
Καλή Ανάσταση, Ελευθερία στον τόπο μας
