Πρόσφατα μου ζητήθηκε να περιγράψω μια αγαπημένη μου τοποθεσία στην Κύπρο, χωρίς να αποκαλύψω πού βρίσκεται. Να μιλήσω, δηλαδή, για τον δικό μου «κρυμμένο παράδεισο». Και η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό τον τόπο υπάρχουν πολλά παραδεισένια μέρη. Κάποια γνώριμα, κάποια άγνωστα, κάποια σχεδόν απάτητα… Ένα τέτοιο μέρος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο καταρράκτης του Κρεμιώτη στην Κρήτου Τέρρα. Ο οποίος προϋπήρχε του Ίνσταγκραμ. Αλλά, άπαξ και ανακαλύφθηκε από τους Ίνσταγκραμερ, έγινε -εκτός από πολυφωτογραφημένη τοποθεσία της νήσου- ο «Κοτσιάτης» της Πάφου. Χιλιάδες οι επισκέπτες κάθε βδομάδα, συνωστισμός στο 1,5 χιλιομέτρων στενό δρομάκι που οδηγεί στον καταρράκτη και αφού προηγηθεί ένα όχι και τόσο εύκολο έρπειν σε τούνελ. Συνωστισμός, όμως, και στο σκουπιδολόι που έμαθε να αφήνει στο διάβα του ο Κύπριος τουρίστας –φυσιολάτρης για το θεαθήναι. Υποτίθεται ότι πας εκεί για να θαυμάσεις την ομορφιά του τοπίου, αλλά μέχρι να φύγεις την έχεις ήδη ασχημίσει με τα σκουπίδια που έχεις πετάξει. Και μετά σου φταίει ο κοινοτάρχης που αποφάσισε –αφού επωμίστηκε ο ίδιος την ευθύνη της καθαριότητας– να κλείσει την είσοδο στον καταρράκτη, μέχρι να ληφθούν τα απαραίτητα διορθωτικά μέτρα όχι μόνο στον τομέα της καθαριότητας, αλλά και της πυρασφάλειας, της όδευσης των οχημάτων και της διευκόλυνσης της πεζοπορίας.
Το ότι η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται εντός του Δικτύου Natura 2000 σε Ζώνη Ειδικής Προστασίας –αλλά δόθηκε προ ετών άδεια από το Τμήμα Περιβάλλοντος για διάνοιξη δρόμου μήκους 600 περίπου μέτρων και κατασκευή εκδρομικού χώρου– ψιλά γράμματα. Όπως συμβαίνει και με την παραλία χελωνών στην περιοχή της Λάρας και τον κοινοτάρχη της Ίνειας που θέλει να την αξιοποιήσει για λουόμενους (με ομπρέλες και κρεβατάκια). Όπως, επίσης, συμβαίνει με τις ανεξέλεγκτες κατασκηνώσεις στην περιοχή των Λουτρών της Αφροδίτης και το ανεφάρμοστο διάταγμα για την απομάκρυνση όλων των παράνομων υποστατικών. Και δεν φτάνει που οι αρμόδιοι δεν κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια να επιβάλουν την τάξη στην περιοχή, αποφάσισαν να δημιουργήσουν μεν κατασκηνωτικό χώρο λίγο παρακάτω, αλλά σε τεμάχιο τουρκοκυπριακής ιδιοκτησίας και παραβιάζοντας εκ νέου τη νομοθεσία. Βγαίνουν, από την άλλη, και οι κατασκηνωτές –που αφήνουν ολόχρονα τα τροχόσπιτα στην παραλία, σε βάρος της φύσης και της αισθητικής– και δηλώνουν αίφνης έτοιμοι να αποχωρήσουν από την τοποθεσία Λουτρά της Αφροδίτης, εάν και εφόσον διασφαλιστεί ότι εντός του Εθνικού Δασικού Πάρκου Ακάμα και των προστατευόμενων περιοχών του Δικτύου Natura 2000 δεν θα γίνει καμία ανάπτυξη. Να δημιουργηθεί –λένε– «ένας αδειοδοτημένος και οργανωμένος κατασκηνωτικός χώρος, κοντά στα Λουτρά της Αφροδίτης, ο οποίος να χωροθετείται εκτός του Εθνικού Δασικού Πάρκου Ακάμα και των προστατευόμενων περιοχών του Δικτύου Natura 2000, να λειτουργεί στη βάση της κείμενης νομοθεσίας και των κανονισμών λειτουργίας κατασκηνωτικών χώρων και να βρίσκεται υπό τη διαχείριση των τοπικών Αρχών, ώστε να επιφέρει έσοδα στις τοπικές κοινότητες».
Και να πιστέψω ότι ακόμη κι αν λειτουργήσει ένας τέτοιος χώρος, χωρίς να καταπατούνται νομοθεσίες, θα τηρήσουμε τα αυτονόητα και δεν θα τον μετατρέψουμε σε κακόγουστο τσιφλίκι μας; Γιατί, και στα Πλατάνια που βρέθηκα το περασμένο Σαββατοκύριακο, τα σημάδια της κυπριακής νοοτροπίας ήταν εμφανέστατα ολούθε. Το να σου παραχωρείται, για παράδειγμα, η άδεια χρήσης τροχόσπιτου δεν σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι σού ανήκει και ο γύρω χώρος για να «κτίσεις» βεράντες και κήπους, ωσάν να είσαι στο εξοχικό σου. Γι’ αυτό δεν μας πρέπει ομορφιά σ’ αυτό τον τόπο. Γιατί δεν είμαστε ακόμα σε θέση να αξιοποιήσουμε το φυσικό περιβάλλον, χωρίς να το οικειοποιούμαστε και να το καταστρέφουμε. Κι ας ρίχνουμε στα social media κροκοδείλια δάκρυα για τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο. Για τη δική μας κατάντια πότε θα κλάψουμε;