Το εμπεδώσαμε καλά κατά την προεκλογική εκστρατεία για τις έξι έδρες της Κύπρου στην Ευρωβουλή. Τα ελληνοκυπριακά πολιτικά κόμματα τρέμουν την αποχή. Ειδικά τις τελευταίες βδομάδες εκλιπαρούσαν κυριολεκτικά τους πολίτες να πάνε σήμερα στις κάλπες. Δείχνοντας έτσι και τον πανικό που καταλαμβάνει παρατάξεις που, έστω και αργά, αντιλαμβάνονται ότι η ξύλινη γλώσσα, τα κούφια λόγια έπαψαν πλέον να συγκινούν όπως άλλοτε. 

Προσωπικά δεν περιμένω πολλά από τα μικρά κόμματα της Κύπρου. Στους κόλπους τους, είναι αλήθεια, υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι. Μου έρχεται, αμέσως, στον νου ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου, ο βουλευτής και υποψήφιος ευρωβουλευτής των Οικολόγων. Στην πραγματικότητα, όμως, τα μικρά κόμματα δεν έχουν μηχανισμό, ούτε τη στοιχειώδη οργάνωση και δυνατότητα να παράγουν πολιτική. Στις πλείστες των περιπτώσεων, υπάρχουν για να καλύπτουν προσωπικές ανάγκες και φιλοδοξίες των ηγεσιών τους.

Την απογοήτευση προκαλούν τα μεγάλα κόμματα. Που δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ανούσιοι μονόλογοι, οι φτιαχτές φραστικές αντιπαραθέσεις και η συστηματική αδιαφορία για σημαντικά θέματα έχουν κουράσει αφάνταστα τους πολίτες. Είναι αλήθεια ότι στην εκστρατεία που προηγήθηκε των σημερινών εκλογών, το ΑΚΕΛ βγήκε ελαφρώς κερδισμένο. Δεν άλλαξε τον δημόσιο λόγο του. Συνέχισε να μηδενίζει ακόμα και τις επιτυχίες της Κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος. Κέρδισε κάποιους πόντους, όμως, γιατί έκανε υπέρβαση. Έβαλε στο ψηφοδέλτιό του Τουρκοκύπριο υποψήφιο, τον καθηγητή Νιαζί Κιζίλγκιουρεκ. Και μαζί του, στελέχη του ΑΚΕΛ συμμετείχαν σε προεκλογικές εκδηλώσεις στα κατεχόμενα. Αναγνωρίζοντας έμπρακτα ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ενταχθεί ολόκληρη η Κύπρος. Και ότι οι Τουρκοκύπριοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι. 

Αστοχίες και πολιτικές ασυναρτησίες άκουσα πολλές από στελέχη του ΑΚΕΛ. Με ενοχλεί το ότι δεν αντέχουν την κριτική και το ότι έχουν, βολικά, ξεχάσει τα δύο πολύ μελανά σημεία τους. Το «όχι για να τσιμεντώσουν το ναι» στο σχέδιο Ανάν και την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας. Με την κίνηση Κιζίλγκιουρεκ, έδειξαν, πάντως, ότι κάτι έχουν καταλάβει. Ακόμα κι αν τα κίνητρα δεν ήταν απολύτως αγαθά.

Το μεγάλο κόμμα που πραγματικά τερμάτισε την υπομονή νοήμονων ανθρώπων είναι ο ΔΗΣΥ. Μεταξύ μας, δεν βλέπει κανείς συχνά παρατάξεις εξουσίας να αυτοτραυματίζονται με τόση ευκολία. Οι Τόρις στη Βρετανία είναι ένα παράδειγμα. Η τραγελαφική τους στάση στο Brexit, που οι ίδιοι έθεσαν σε δημοψήφισμα, τείνει να τους εξαφανίσει σε αυτές τις ευρωεκλογές. Ο ΔΗΣΥ, είναι γεγονός, δεν θα εξαφανιστεί. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, οριακά να κρατήσει την πρωτιά. Έχασε, όμως, παταγωδώς την αίγλη της παράταξης που πραγματικά επιθυμεί λύση και επανένωση του νησιού. 

Το κόμμα της ομοσπονδιακής, υποτίθεται, λύσης τα έβαλε με τους Τουρκοκύπριους για μικροπολιτικά και πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη. Οι «δανεικές ψήφοι» του Αναστασιάδη, η απειλή των 80 χιλιάδων Τουρκοκύπριων ψηφοφόρων του Αβέρωφ και οι λυπηρές αναφορές για «πρακτοριλίκι» του Νιαζί Κιζίλγκιουρεκ, πριν καν εκλεγεί ο άνθρωπος, έριξαν τις μάσκες. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Κανείς σοβαρός παίκτης, όμως, δεν πέφτει τόσο χαμηλά, δεν εγκαταλείπει τις θέσεις του, τα πιστεύω του, δεν διακυβεύει την εμπιστοσύνη των εταίρων του σε μια μελλοντική ομοσπονδία, μόνο και μόνο γιατί φοβάται να μη χάσει 2% ή 3%. Κάτι άλλο συμβαίνει, κάτι άλλο κρύβει μέσα του. Το έθεσα σε έναν πολύ φίλο, οξύ πολιτικό μυαλό και βαθιά καλλιεργημένο άνθρωπο. Ο ΔΗΣΥ, μου είπε, είναι εθνικό κόμμα. Είναι στο γενετικό του υλικό. Κι αυτό δύσκολα αλλάζει. Κρίμα, σκέφτηκα. Για το κόμμα που είχε ένα Γλαύκο Κληρίδη.