Σήμερα, εμείς οι Ευρωπαίοι Κύπριοι πολίτες, θα εκλέξουμε τους έξι Ευρωπαίους βουλευτές μας. Και το ενδιαφέρον, πέρα από το ποιοι θα εκλεγούν, από ποια κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων, είναι πόσοι εκλογείς θα προσέλθουν για να ψηφίσουν. Στις ευρωεκλογές του 2014 ψήφισε μόλις το 43,97% σε σχέση με το 59,40% στις αντίστοιχες εκλογές του 2009. Ο ΔΗΣΥ το 2009 κατετάγη πρώτο κόμμα με 35,65% συγκεντρώνοντας 109.209 ψήφους και το ΑΚΕΛ δεύτερο με 34,90% και 106.922 ψήφους. Το ΔΗΚΟ ήταν τρίτο (12,28%, 37.625 ψήφοι) και η ΕΔΕΚ τέταρτη (9,85% και 30.169 ψήφοι). Το 2014 ο ΔΗΣΥ ήταν ξανά πρώτος με μεγάλη μάλιστα διαφορά από το δεύτερο ΑΚΕΛ. Συγκέντρωσε 37,75% των εγκύρων ψηφοδελτίων τα οποία ωστόσο ήταν μόλις 97.732, δηλαδή περίπου 12.000 λιγότερα από το 2009, ενώ το ΑΚΕΛ καταποντίστηκε στο 26,98% και στις 69.852 ψήφους. Δηλαδή, γύρω στις 40 χιλ. ψήφους λιγότερες. Την κατρακύλα γνώρισαν και τα άλλα δύο παραδοσιακά κόμματα. Το ΔΗΚΟ πήρε μόλις 28.044 ψήφους ή 10,83% και η ΕΔΕΚ 19.894 ή 7,68%. Επομένως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι τα ποσοστά τους σήμερα. Το στοίχημα για τα δύο μεγάλα κόμματα είναι η αποχή ενώ τα μικρότερα, εκτός από την αποχή, έχουν να συναγωνιστούν και αναμεταξύ τους, με τον κίνδυνο να προέρχεται από το ΕΛΑΜ. Δεδομένης μάλιστα της υψηλής συσπείρωσης κομμάτων των άκρων όπως το ΕΛΑΜ και της προσέλκυσης ψήφων διαμαρτυρίας, δεν θα είναι έκπληξη εάν το εθνικιστικό κόμμα της Κύπρου εκλέξει ευρωβουλευτή.
Στο στρατόπεδο των μεγάλων το στοίχημα είναι διαφορετικό. Ο ΔΗΣΥ προσπάθησε το τελευταίο διάστημα να παρακινήσει τους ψηφοφόρους να προσέλθουν στις κάλπες, χρησιμοποιώντας δύο γνωστούς πυλώνες: Τον αντιακελισμό και τον ευρωπαϊσμό. Ήδη ο ΔΗΣΥ μετρά έξι χρόνια διακυβέρνησης και γνωρίζει ότι έχει υποστεί τη φθορά της εξουσίας. Γι’ αυτό στην προεκλογική του εκστρατεία δεν επέλεξε τυχαία να συγκρίνει ξανά τη δική του διακυβέρνηση με αυτήν του ΑΚΕΛ. Διότι ακριβώς ήθελε να προβάλει αυτά που έκανε σε σχέση με τους προηγούμενους και να αποφύγει αυτά που δεν έκανε ή τα λάθη της εξαετίας. Εξ ου και το τελευταίο διάστημα χάθηκε από την προεκλογική ατζέντα το θέμα του Συνεργατισμού. Παρά την προσπάθεια του ΑΚΕΛ να το αναδείξει, αυτό χάθηκε. Το ΑΚΕΛ έπεσε μάλιστα στην παγίδα του Κυπριακού, ένα πεδίο που μάλλον βοήθησε τον Συναγερμό καθώς η στροφή της πολιτικής του Προέδρου Αναστασιάδη προς θέσεις που εκφράζουν τα κόμματα που διαφωνούν με τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δημιούργησε ερείσματα προς ψηφοφόρους που είτε αποστασιοποιήθηκαν εκλογικά είτε άλλαξαν στρατόπεδο. 
Ο ΔΗΣΥ ξέρει πως, για να διατηρήσει την πρωτιά, θα πρέπει να ξεπεράσει τις 97 χιλ. ψήφους του 2014 καθώς το ΑΚΕΛ στις βουλευτικές του 2016 συγκέντρωσε 90.204 ψήφους, μία αύξηση 28% σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014. Ο ΔΗΣΥ πήρε στις βουλευτικές του 2016 107.825 ψήφους (+10% σε σχέση με το 2014). Εάν επομένως το ΑΚΕΛ καταφέρει να παρακινήσει τον ίδιο αριθμό ψηφοφόρων σε σχέση με το 2016 και πείσει ένα σημαντικό αριθμό Τουρκοκυπρίων να ψηφίσουν, τότε δεν αποκλείεται να κερδίσει και τη μάχη της πρωτιάς ύστερα από πολλά χρόνια. Και η προεκλογική εκστρατεία του ΑΚΕΛ αυτό προσπάθησε να πετύχει. Να κεντρίσει τον κομματικό πατριωτισμό των ψηφοφόρων και οπαδών του και να πείσει τους Τ/κ ψηφοφόρους ότι για πρώτη φορά από το 1963 έχουν την ευκαιρία να εκλέξουν Τ/κ βουλευτή και μάλιστα στην Ευρωβουλή. Για να καταφέρει όμως το ΑΚΕΛ να έλθει πρώτο κόμμα ή η δεύτερη θέση να μην απέχει πολύ από την πρώτη, θα πρέπει να πετύχει μια αύξηση της συσπείρωσής του σε σχέση με το 2014 της τάξης του 20% με 25% και να καταφέρει τουλάχιστον να παρακινήσει 10 με 15 χιλ. Τ/κ να ψηφίσουν. Εάν τα πιο πάνω συμπέσουν με μία μείωση της δύναμης του ΔΗΣΥ, τότε μπορεί να ελπίζει και για την πρωτιά.
Γνωρίζοντας επομένως τα δύο κόμματα ότι όλα θα εξαρτηθούν από τις συσπειρώσεις των ψηφοφόρων τους, δεν είναι τυχαία που ακολούθησαν την πολιτική της έντονης αντιπαράθεσης και άφησαν απ’ έξω από αυτήν τα υπόλοιπα κόμματα. Το ΑΚΕΛ επικεντρώθηκε στο Κυπριακό θέλοντας να υποδείξει τη διαφοροποίηση του Προέδρου Αναστασιάδη θεωρώντας ότι αποτελεί το αδύνατο σημείο του κυβερνητικού στρατοπέδου και ο ΔΗΣΥ επανέλαβε τον «μπαμπούλα» της διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών τους θα το δούμε απόψε.
 
 
 
Υπήρχε διχασμός, αλλά και σεβασμός
Ακούω τα περί πολιτικού πολιτισμού και γελώ. Διότι κάθε άλλο παρά πολιτικός πολιτισμός διακρίνει την πολιτική ζωή του τόπου μας. Όταν τα πράγματα πλησιάζουν στην κορύφωση, ξεφεύγουν.
Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Παλαιότερα η κοινωνία ήταν πιο διχασμένη και η πολιτική-κομματική ζωή την ακολουθούσε. Υπήρχε διχασμός, υπήρχε όμως και σεβασμός. Τα όσα ακούμε σήμερα ούτε κατά διάνοια θα τα ακούαμε από πολιτικούς της δεκαετίας του ’60, ’70 και ’80.
Σήμερα η κοινωνία των κομματικών είναι περισσότερο διχασμένη από την κοινωνία των πολιτών. Το επίπεδο έχει πέσει. Αντί να παράγεται πολιτική σκέψη, εξάγεται πολιτική αντιπαράθεση.
 

Παλαιότερα ήσουν σε κόμμα γιατί ήθελες να προσφέρεις. Σήμερα επί το πλείστον μπαίνεις και ανέχεσαι τα πολλά κακά στα κόμματα, για να κερδίσεις προσωπικά από τη συμμετοχή σου σε αυτά. 
Έχουμε πολιτικούς καριέρας που πάση θυσία προσκολλούνται στις θέσεις. Και για να μην τις χάσουν είναι άξιοι –δηλαδή ανάξιοι– να κάνουν τα πάντα. Ζούγκλα. 
Κυρίως βέβαια κάνουν ζημιά στον τόπο.
Δεν τους τσουβαλιάζω όλους. Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Με ήθος και αξιοπρέπεια. Είναι όμως, δυστυχώς, η μειοψηφία. Και αργά ή γρήγορα –γρήγορα συνήθως– εγκαταλείπουν την προσπάθεια.

 
 
Δύο μεγάλες γκάφες 
Τα όσα είδαμε τις τελευταίες μέρες με τον υποβιβασμό του πολιτικού διαλόγου, δεν είναι νέα. Και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν είναι η πρώτη φορά που έχει κάνει λάθη σε προεκλογικούς του λόγους και χρειάστηκε στη συνέχεια να συμμαζέψει τα πράγματα.
Το πιο πρόσφατο είναι το γνωστό για τα «μηδενικά». «Δεν μπορούν τα μηδενικά να μιλούν για τους άριστους ή εκείνους που αρίστευσαν», είπε για το ΑΚΕΛ, για να έρθει την επομένη να διευκρινίσει ότι δεν εννοούσε με κανένα τρόπο τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ αλλά μόνο την ηγεσία του κόμματος.
Είχε κάνει ένα παρόμοιο χοντρό λάθος και κατά την προεκλογική περίοδο των Προεδρικών του 2018. Τότε που μίλησε για τα λεφτά της μαμάς. «Αλλά δεν θα αρχίσω να υπόσχομαι ότι θα υπάρξει κούρεμα δανείων όπως ακούω κάποιους να λεν σαν να είναι από τα χρήματα της μαμάς τους ή της κληρονομιάς που πήραν από τον οποιονδήποτε», είχε πει τον Γενάρη του περασμένου έτους, μιλώντας για τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο.
Για να έρθει όμως μετά να διορθώσει ότι δεν εννοούσε την κ. Φωτεινή Παπαδοπούλου. «Ένα θέλω να πω, ότι όχι μόνο σέβομαι, αλλά εκτιμώ ιδιαίτερα την κ. Φωτεινή Παπαδοπούλου και πολύ περισσότερο είμαι ευγνώμων στον εθνικό ευεργέτη, τον αείμνηστο Λεβέντη», είπε τότε.