Οι γονείς δεν παύουν ποτέ να ενδιαφέρονται να βλέπουν και να βοηθούν τα παιδιά τους, βέβαια δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο. Κάποτε τα παιδιά ζούνε σε ξένες χώρες, κάποτε στην ίδια την πατρίδα τους μα μακριά από το σπίτι των γονιών τους. Οι γονείς είναι πάντοτε εκεί με υπομονή περιμένοντας τα παιδιά τους με τόση αγάπη και αφοσίωση. Ειδικά για την τόση αγωνία τους δεν βρίσκω λόγια να τους περιγράψω. Πόση θυσία και πόση αγάπη και πόσες θύμησες στο βάθος της ψυχής τους για τα αγαπημένα τους παιδιά. Δεν θυμούνται τίποτα το κακό, το δύσκολο, το ξενύχτι που έκαναν όσο να τα μεγαλώσουν. Δεν θυμούνται πως δούλευαν νύχτα και μέρα για να ’χουν όλα όσα νόμιζαν οι ίδιοι απαραίτητα· και τι δεν περνάνε οι γονείς για να μεγαλώσουν και να βοηθήσουν να ’ναι όσο γίνεται πιο ευτυχισμένα τα παιδιά τους στη δική τους ζωή! Αυτοί είναι οι γονείς που λαχταράνε κάθε στιγμή αγωνιώντας για τα παιδιά τους. Ευτυχώς τώρα που υπάρχουν ευκολίες να τα βλέπουν, να μιλάνε μαζί τους και να χαίρονται έστω και από μακριά. Έτσι είναι η ζωή των περισσοτέρων γονιών αγωνιώντας να ξέρουν, αν είναι δυνατό πάντοτε, πως τα παιδιά τους είναι καλά στην υγεία τους και όσο το δυνατό ευτυχισμένα. Όσο δύσκολη και αν είναι η ζωή προσπαθούν να προσφέρουν πρώτα την αγάπη τους και μετά ό,τι και όσα μπορούν. Πόσες φορές αναλογιζόμαστε τα παιδιά μας στη μικρή τους ηλικία και πόσες άλλες φορές τα σχολικά τους χρόνια. Έτσι είναι! Κυλά η ζωή, κυλούν τα χρόνια και εμείς μένουμε με τις αναμνήσεις. Μεγάλη χαρά έχουν οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους καταξιωμένα στη ζωή, με τα μικρά εγγονάκια τους· ας είναι καλά όλοι οι γονείς για να μπορούν να χαίρονται παιδιά και εγγονάκια, ευτυχισμένοι όλοι κάτω από τη στέγη του Θεού.
