Όπως πάντοτε ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους, έτσι και τώρα, η ζωή βρήκε τον τρόπο να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, καλώντας τους ανθρώπους να ξεχωρίσουν (για λίγο έστω) τα μείζονα από τα ασήμαντα και τα εφήμερα από όσα αντέχουν στο χρόνο.
 
Την ώρα που ο πρώτος πολίτης προσπαθούσε να μας εξηγήσει τι εννοούσε με τα μηδενικά και τους άριστους, η ζωή τού υπέδειξε να βάλει μια τελεία και να ανοίξει εισαγωγικά: «Καμιά φορά όταν αντικρίσεις την πραγματικότητα διερωτάσαι πόσο μικροί πολλές φορές γινόμαστε από εκφράσεις που πολλές φορές μπορεί να λεχθούν ή και ως αποτέλεσμα της πολιτικής αντιπαλότητας…», ήταν τα λόγια του Προέδρου της Δημοκρατίας λίγο μετά που επισκέφθηκε τον προκάτοχό του στο νοσοκομείο.
 
Νυν και τέως βρέθηκαν σ’ ένα μικρό δωμάτιο όπου το πρωτόκολλο είναι απερίγραπτα περιττό και οι τύποι υποχωρούν μπροστά στη φορά του αναπόφευκτου. Ο Αναστασιάδης και ο Χριστόφιας, ή καλύτερα ο Νίκος και ο Δημήτρης, φορείς διαφορετικών πεποιθήσεων, ηγέτες αντίπαλων παρατάξεων, εκφραστές δύο αντίθετων κόσμων και πολλά άλλα αντί, παρά τις τεράστιες διαφορές που είχαν ως πολιτικοί αλλά και ως άνθρωποι, είχαν ένα κοινό, το οποίο βεβαίως δεν ήταν η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία: Ο ένας λειτουργούσε σαν το μέτρο σύγκρισης για τον άλλο, ο ένας αντλούσε δύναμη και έρεισμα από τα λάθη του άλλου, σε διαφορετικές περιόδους και για διαφορετικούς λόγους.
 
Σ’ αυτή τη μακρά πολιτική διαδρομή ο εκρηκτικός Αναστασιάδης της δεκαετίας του ’90 υπήρξε το αντίπαλον δέος για τον θεσμικό και δημοφιλή Χριστόφια, ο οποίος αξιώθηκε να γίνει ο πρώτος πολίτης αλλά με το τέλος της θητείας του αποσύρθηκε περιφρονημένος και έγινε το βολικό μέτρο σύγκρισης για τον νυν Πρόεδρο, στον οποίο παρέδωσε τη σκυτάλη του κράτους. Δεν ήταν η κλασική αναμέτρηση Αριστεράς – Δεξιάς όπως την ορίζουμε με ιδεολογικούς όρους αλλά κάτι πιο προσωπικό, ίσως γιατί ήταν η γενιά που κουβαλά λίγο από το DNA των πολιτικών τους πατεράδων όπως ήταν ο Εζεκίας και ο Κληρίδης.
 
Παραμονές της σημερινής πολιτικής αναμέτρησης η εικόνα ενός ανθρώπου παραδομένου στη μοίρα των θνητών ήρθε να ανατρέψει για λίγο τους προεκλογικούς σχεδιασμούς των κομματικών επιτελείων, να κάνει τους μεγάλους λόγους να φαίνονται τόσο ασήμαντοι και να εξουδετερώνει τα πύρινα ανακοινωθέντα μιας εκλογικής διαδικασίας που ενδιαφέρει όλο και λιγότερους. Τα χρώματα του δειλινού της ζωής ενός ανθρώπου, που αγαπήθηκε και μισήθηκε είναι εντονότερα από το μπλε και το κόκκινο των ιδεολογιών ή το γκρίζο των σφαλμάτων που διαπράττουν όσοι ασκούν εξουσία από καταβολής κόσμου.
 
Εκεί, λοιπόν, που η πολιτική και η δημοσιογραφία κατρακυλούσαν ανάμεσα στα μηδενικά των αρίστων και στο email της Καίτης Κληρίδου για το άρθρο που δεν έγραψε αλλά το υιοθετούσε και το προωθούσε, η ζωή φρόντισε να μας θυμίσει εκείνο που συνειδητοποιούμε όταν βρεθούμε «μπροστά στην πραγματικότητα…», όπως είπε βουρκωμένος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τον πάλαι ποτέ πολιτικό του αντίπαλο. Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε στην Ιστορία για να αποφανθεί με αυστηρότητα και με επιείκεια όπου αρμόζει, για τα πεπραγμένα ενός ακόμη δημόσιου άντρα, για όσα έκανε αλλά και για εκείνα που παρέλειψε.
 
Η Ιστορία ξέρει να κρίνει άδολα, ανεπιτήδευτα, αδέκαστα και ψυχρά.
 

Φιλgood, τεύχος 225.