Μας «συμφέρει» άραγε να διατεινόμαστε ότι κοσμογυρισμένοι καλλιτέχνες, περιστοιχισμένοι από συμβούλους και ατζέντηδες, αγνοούν μία από τις πιο πολυκαιρισμένες πολιτικές αντιπαραθέσεις στον πλανήτη;
Χούλιο Ιγκλέσιας, Τζένιφερ Λόπεζ, Ριάνα, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Όσο αφελείς κι αν είναι οι ομόσπονδοι φίλοι μας, μετά από τόσα φιάσκα, κάποτε θα ξυπνούσαν. Πέρασαν λοιπόν στα ψιλά την έλευση του Μπομπ Γκέλντοφ και των Boomtown Rats στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Rock’n EMU και το ανακοίνωσαν ελάχιστα 24ωρα πριν την πραγματοποίησή του. Δεν υπάρχει λοιπόν αρκετός χρόνος για αντιδράσεις, διαβήματα, οχλήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και καταιγισμούς από πύρινες υποδείξεις προς τον επώνυμο ν’ αλλάξει γνώμη, να ενημερωθεί για το πρόβλημά μας, αλλά και να ζητήσει τα ρέστα από τους διοργανωτές, που τον «εξαπάτησαν» και δεν του «εξήγησαν σωστά την πολιτική κατάσταση στο νησί».
Από τα κατεχόμενα πέρασαν κανονικότατα τα προηγούμενα χρόνια καλλιτέχνες όπως ο Χοσέ Καρέρας, η Σεζάρια Εβόρα, ο Γκόραν Μπρέκοβιτς, οι Boney M, οι Deep Purple, και δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Άνθρωποι είναι κι οι φουκαριάρηδες οι Τουρκοκύπριοι, θέλουν να ζήσουν κι αυτοί ένα διεθνές μουσικό γεγονός, να ξελαμπικάρουν λίγο από την «απομόνωση». Θέλουν κάποιον παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνη να πάρει τη σκυτάλη από διάσημους Τούρκους ροκ σταρ που είχαν εμφανιστεί στο παρελθόν στο φεστιβάλ αυτό, όπως ο Τεομάν και ο Χάικο Τζεπκίν.
Ο Γκέλντοφ όμως, που εξέφρασε δημόσια τη χαρά του για την «πρώτη του επίσκεψη στο νησί», είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι λιγότερο γνωστός ως μουσικός –κυρίως με τους Ιρλανδούς Boomtown Rats– κι ακόμη λιγότερο ως ηθοποιός –ενσαρκώνοντας τον καταθλιπτικό ροκ σταρ Πινκ στη θρυλική ταινία του Άλαν Μπέικερ «Pink Floyd – The Wall». Είναι περισσότερο γνωστός ως «πολιτικός ακτιβιστής» και οργανωτής φιλανθρωπικών συναυλιών.
Για την ακρίβεια, ο επονομαζόμενος και Άγιος Μπομπ είναι ο άνθρωπος που άναψε τη θρυαλλίδα για τη μεγάλη έκρηξη της ενασχόλησης των σταρ με τη φιλανθρωπία, τη δεκαετία του ’80, πρωτοστατώντας στις συναυλίες «Band Aid» και «Live Aid» για τη συγκέντρωση χρημάτων κατά του λιμού που μάστιζε την Αφρική. Μάλιστα, έφτασε να προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης και να χριστεί Ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από την Ελισάβετ.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι ένα δημόσιο «συγνώμη, παιδιά δεν γνώριζα» από τέτοια χείλη, εκτός από αναπάντεχο, θα ήταν και προσβλητικό για το γεωπολιτικό εκτόπισμα του «αβύθιστου αεροπλανοφόρου». Δύσκολα επίσης μπορεί κάποιος να του προσάψει ότι έρχεται, μαζί με τρία από τα αρχικά μέλη της μπάντας, για αρπαχτή, αφού οι διοργανωτές δεν άπλωσαν στα πόδια του τις εκατοντάδες χιλιάδες που τσέπωσαν άλλοι καλλιτέχνες στο παρελθόν. Μάλιστα, η συγκεκριμένη συναυλία στο στάδιο του «Πανεπιστημίου Ανατολικής Μεσογείου» ήταν προγραμματισμένη για την Παρασκευή με ελεύθερη είσοδο.
Έτσι, αφού δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τις ψευδοσυναυλίες, ας τις απομυθοποιήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να σταθούμε στο ότι ο Γκέλντοφ αξιοποίησε μια χαρά το ανθρωπιστικό προφίλ που πλάσαρε κι ότι έμαθε να παίζει τη δημοσιότητα στα δάχτυλα όσο λίγοι για ίδιον όφελος, επιτρέποντας στη θυελλώδη οικογενειακή του ζωή να γίνει βορά των ταμπλόιντ. Παράλληλα, η φιλανθρωπία που πρεσβεύει είναι εκείνου του είδους που ξεπλένει τη συνείδηση των κατεχόντων πριν ανακουφίσει τα στομάχια των μη εχόντων. Η δράση του στοχεύει μάλλον στην ελεημοσύνη και στην αναπαραγωγή στερεοτύπων για τους αποκλεισμένους του οικονομικού συστήματος, παρά στην ανάδειξη των ανισοτήτων, των πραγματικών αιτιών που προκαλούν τη φτωχοποίηση.
Όλη αυτή η ξύλινη διπλωματική τυπολατρία που λουζόμαστε ακούραστα εδώ και δεκαετίες επιτάσσει να βάζουμε εισαγωγικά ή τη λέξη «ψευδο-» μπροστά από τα πανεπιστήμια στα κατεχόμενα. Να λέμε ψέματα, κατά κάποιο τρόπο, στους εαυτούς μας, ότι η παράλληλη πραγματικότητα πέρα από τη γραμμή αντιπαράταξης είναι ψεύτικη και συμβαίνει μόνο στην καλπάζουσα τουρκική φαντασία. Να πιστεύουμε ότι θα λύσουμε το Κυπριακό με εξορκισμούς και λιβανίσματα. Όμως αυτό είναι ο ορισμός του στρουθοκαμηλισμού.
